Alles wordt beregend en gezegend met druppels water als om te verzachten wat pijn doet hier in mij en in ‘t rondom. Ik schrijf in andermans huis, aan andermans tafel, met zicht over andermans tuintje, en onder invloed van andermans stress en andermans wereld – die lijdt onder mijn aanwezigheid. Of die net door mijn aanwezigheid wordt ondersteund en verblijd.
Het lijkt het ene moment het ene, het andere moment het andere, en ik heb er niks controle over.
De waarheid daaromtrent laat ik in het midden. Objectieve waarheden bestaan sowieso al niet. Ik heb ook geen doel wat dat betreft. Mijn enige doel is Dídeans inrichting verbeteren zodat ze leefbaar voor me blijft. Als daardoor ook de band met mijn maat, wiens oprit en gereedschappen ik mag gebruiken, verbetert… Dan is dat mooi meegenomen. Als die verslechtert is het ook zo. Ik aanvaard dingen zoals ze zijn.
Mijn verbouwing loopt door allerlei onverwachte wendingen vertraging op. Ook dat is ok. Over iets meer dan een week heb ik nieuwe onderzoeken in het universitaire ziekenhuis, en dan woon ik in Dídean op de parking daar. Het lukt om te slapen op het nieuwe bed. Ik heb het vannacht voor het eerst getest, en het lukte wonderwel! Iets té goed zelfs: ik heb me schromelijk overslapen.
Niet onlogisch misschien. De nacht voordien bracht ik doodsbang op de grond door met een trapje halverwege mijn rug. Hoe dat zo kwam, ga ik elke lieve lezer besparen. Elke minder lieve moet zijn, of haar, honger naar sensatie maar elders bedaren.
Het moet nog verder afgewerkt zodat het overdag vlot terug als zitbankje kan ingezet, en ook moet al wat lelijk werd door de ontmanteling terug mooi worden gemaakt. Dat kan allemaal later nog. Gezondheid gaat voor.
…
Welja, ieders gezondheid gaat voor.
…
Sinds vorige alinea belandde ik dan ook in een nog onafgewerkte Dídean op een verlaten pleintje in de regen, maar ik kan voldoende comfortabel rusten en slapen. Ik zit zonder vers eten, maar er is nog wat blikvoer dat ik deze dagen toch op wilde eten ter ere van extra ruimte in de kast voor winterkleren. De nakende winter maakt me al minder alert sinds ik warme winterboots heb aangeschaft.
Mijn vriend Tom veranderde zijn plezante plannen om alle afbraakmaterialen op te laden die anders achterbleven waar ze – net als ik – plots niet meer welkom waren. En toen, even plots, weer wel. En dan weer niet meer. En dan weer wel. En dan weer niet meer. Enzovoort in ‘t kwadraat en nog een aantal keer.
Mijn hoofd, mijn hart, mijn ziel, mijn lijf, alles tolt er zelfs nu nog steeds van, ik kan niet meer. Niks nog katteboomkijken tot weer es een volgende welkomwisseling, ik werd echt bang. Dus ik vluchtte weg van andermans stress en alle stroboscopische uitingen daarvan.
Tom kijkt bezorgd en bedenkelijk terwijl ik nog een sigaret rook onder het portaal. Ik ben tijdelijk gestopt met gestopt zijn met roken. Ik red het anders even niet.
– Waar ga je nu naartoe?
– Naar huis.
Hij lacht een klein lachje vol tevreden dankbaarheid om de zeldzame betrouwbaarheden des levens. Heel anders dan mensen die geloven dat ik niet echt in mijn busje leef en door andere mensen, of zelfs door mij volstrekt onbekende wezens, ben gestuurd om hen te controleren.
– Ik bedoel… Waar ga je parkeren?
– Geen idee, ik kom het na een stukje rijden wel vanzelf te weten. Sowieso ergens waar geen mens me zal viseren om begrijpelijke noch onbegrijpelijke reden.
– Ja. Heel begrijpelijk is dat.
