Het is donderdag. Den Haag is niet ontploft en alle deelnemers en omwonenden hebben de Navo-top overleefd. Oef, zeg. Mij had het hoegenaamd niet verbaasd als iemand alle europese regeringsvertegenwoordigers, tesamen met president Trump, daar had vergiftigd of opgeblazen. Niet eens een land, organisatie, of groots economisch speler, hoor. De real-life-gamers zouden er geen directe baat bij hebben – maar ik achtte de kans best groot dat één of andere onbekende loner met een eigen manifest – eighteesweirdo type Ted Kaczynski of zo – daar tewerkgesteld was. Als ober, misschien. Of toiletdame. Als medisch stand-by personeel. Weet ik veel, als eender wat dat kan doorgaan als optimaalst mogelijke underdogpositie.
Een facebookdiscussie in een groep van Tienenaars lokte me uit om gedragsregels van allerlei culturen, groepen en niche-groepen, en allerhande publiek geuite overtuigingen over mannen, vrouwen, maatschappij, en keuzevrijheid te bemijmeren. Voor sommige mensen blijkt het idee van zo’n optimale underdogpositie met een schild van insignificante anonimiteit een reden om vrouwen, die dat willen, te verbieden om een hoofddoek, nikab, boerka, of sluier te dragen.
Anderen argumenteren dat zo’n bijna allesverhullend gewaad sociale interactie en integratie onmogelijk maakt en een polariserend effect heeft wederzijds. Het zou gevoelens van een “wij” versus “zij” versterken tussen islamitische en niet-islamitische bevolkingsgroepen.
Zelf heb ik een heleboel gevoelens en gedachten die wel vaker de wens oproepen om zo’n nikab te dragen – geen boerka, want ik ben zielsvast overtuigd dat Onverwoordelijks zichzelf ook mijn vrije blik op de wereld om me heen gunt. Ik wens twee paren outfits dan wel. Eén paar in linnen, en eentje in merinowol. Elk samengesteld uit meerdere gewaden zodat ik kan kiezen tussen 4 kleurtinten die ik onderling kan combineren. In de allerstrengste winters trek ik ze allemaal aan. Nog een grote gore-tex cape en dito gaiters, die ik erover kan gooien – langs onder en langs boven – om felle regenval of overleefbare overstromingen vlot door te komen.
Zwemmen zou onmogelijk zijn met zoveel stoffen om het lijf, maar als ik weg kan probéren raken van natuurs of andermans geweld, met het absolute minimum aan al het nodige om mijn lijf gegespt, ben ik content.
Ofschoon dan was ik content geweest ooit, toen ik jonger was. Nu hoeft het voor mij niet meer. Als Dídean – of een andere paar m2 op deze aardkloot waar ik vrije bestaansruimte voor mezelf mag ervaren – niet beschikbaar voor me is, vind ik de kracht niet meer. Dat lijf doet niet meer aan trektochten met bivakzak. Het lijkt het me geweldig eigenlijk. Twee paar zo’n outfits. Nooit nog treuren om verspilde levensenergie omwille van kledij, en meteen ook een heleboel extra kastruimte vrij.
Er is wel iets van, ook in mijn wereld, dat het relatief moeilijk socialiseren is met moslims. Dat blijkt ook het geval met getuigen van jehova, met katholieken, met joden met spiritueel ongeleide projectielen,… En het blijkt net zo met atheïsten. Ik snap daar niks van. Ik ervaar de wereld om me heen intens vanuit mijn eigen uniek ontwikkelde autismespectrumperspectief, dus het ligt vast wel daaraan.
Met gesluierde moslima’s heb ik over het algemeen zelfs het allerminste moeilijkheden. Ik kom er meestal nogal vanzelf vlot mee overeen. Hoe gesluierder hoe vlotter, lijkt het. Louter ogen, stemintonatie, en inhoud van woorden om rekening mee te houden. Een hele verademing is dat. Althans toch in verhouding tot de gemiddeld westers liberaal cultureel ontwikkelde mens. Veel minder afleiding van essentie van energie in de conversatie. Geen sensorisch prikkelende toeters en bellen, juwelen, blauwe plekken, tattoos,… Het vlot nogal een pak.
Het vlot ook als we het over religie en godsdienst hebben. Vooral dan, zelfs. Er schijnt, althans aan mijn kant van de conversaties, weinig tot geen verschil tussen wat ik Onverwoordelijks noem – omdat geen ander woord gepast voelt – en wat zij als Allah en enige god erkennen. Ik ontmoette nog nooit een moslima die het moeilijk of verwerpelijk vond dat ik liever Onverwoordelijks kies als ik echt een naam moét noemen.
Woordjes, woordjes, weet je.
Het grootste verschil tussen de gemiddelde moslima die ik ontmoette in mijn leven, en mijzelf, is dat ik mij niet waag aan het volgen van profeten, goeroe’s, of andere vertegenwoordigers van hele verzamelde bevolkingsgroepen. Zeker niet vanuit aanname of overtuiging dat iemand de enige waarheid ooit heeft gekend. Moslima’s doen dat wel. Ook dat lijkt me in het Rondom handig, net als een nikab dragen, maar ik
ben verre van experte wat multicultureel samenleven betreft. Ik ken niet zoveel moslima’s, laat staan verregaand versluierde, maar de gesprekken die ik her en der had waren best diepgaand. Ik herinner er vele.
Zoals met de mama, die elke dag haar zoon bezocht in de psychiatrie waar ook ik opgenomen was. Die lieve vrouw voelde intens verdrietig omdat haar familie en entourage haar zoons geestelijke gezondheid liever aan louter Onverwoordelijks overliet. Zij wilde alle mogelijkheden om hem te proberen helpen vanuit het materieel gemanifesteerde óók aanwenden. We begrepen allebei de standpunten. Wij konden het goed vinden met elkaar. We deelden dezelfde onmacht en hetzelfde verdriet, alsook de simpele liefde onder vrijwel élk verhaal, als we maar onder de woede bij het onrecht kunnen raken. Nooit een sinecure, maar wel een poging waard gezien de alternatieven.
Ik herinner me ook de dame die afrekende aan mijn kassa, man aan haar zij. Een man die helemaal niks gedag zei tegen mij. Hij wendde zijn ogen af. En ik vroeg haar, terwijl ik de prijskaartjes van haar aankopen knipte:
Waarom vindt uw man dat ik niet waardig genoeg, of te slecht, ben om gedag tegen te zeggen? Hij weet niks van mij behalve dat ik in dit winkeltje werk en geen moslima ben. Dat doet pijn hoor, ik besta ook maar op deze aarde omdat ik uit mijn moeders baarmoeder ben geboren, dus wat is dat toch voor onzin?
De vrouw – veel ouder dan ik – reikte haar hand uit en raakte heel kort de mijne aan. Ze keek me recht in de ogen met een oprecht universeel liefhebbende glimlach:
Ge begrijpt dat helemaal verkeerd. Mijne man bedoelt daarmee net respect te tonen voor zichzelf, voor mij, en zéker ook voor u. Hij vermijdt oogcontact omdat hij u waardig en mooi vindt. Hij wilt niet per ongeluk in zijn hoofd onkuise gedachten krijgen en daardoor zowel zichzelf en God, alsook mij en u oneer aandoen.
Ik vroeg me prompt af of dat voor alle mannelijke joden in en om de Belgiëlei in Antwerpen vroeger ook zo was, maar ik betwijfelde dat. Hun vrouwen vertoonden net hetzelfde gedrag en het zou mij heel erg verbazen dat die allemaal lesbisch waren.
Verrassend idee, vind ik het wel, en meteen ook een spreekwoordelijke bom van een tegenargument voor wie geloven dat moslims vrouwen zwakkelingen zonder waarde vinden. Geef toe, in die onverwachte perceptie lag immers vooral erkenning van mannelijke kwetsbaarheid – verre van de vermeende superioriteit die veel moslims wordt verweten.
In ieder geval was dát het precieze moment waarop er iets in mezelf ontkiemde dat wenst om mijn lijf geheel in gewaden te verhullen met alleen mijn blik op de wereld zichtbaar. Ik verwacht daarbij zowat hetzelfde gevoel – maar dan zonder ergernis omdat ik me geheel met zonnecrème factor 50 in moet wrijven – als wat ik ervaar wanneer ik helemaal in mijn blootje op een nudistencamping vertoef.
In het hele debat, dat duidelijk onder andere(n) woedt – althans toch in Tienen – stoelt mijn idee uiteraard in een paradigma van vrijheid en zelfbeschikking. Ahja, uiteraard. Wie bang zijn dat vrouwen onderdrukt worden en verplicht worden door partner, familie, of socio-culturele omgeving om een hoofddoek of nikab te dragen hebben zeker een belangrijk punt. Ik zou die – liefst vanuit een beheer met evenwaardig verdeelde moslima’s en niet-moslima’s – graag zien verenigen in een overkoepelend wezen dat ondersteuning biedt aan alle vrouwen die – uit een andere dan vrije keuze, wens, en wil – bepaalde uiterlijke kenmerken al dan niet te vertonen. Of het nu boerka’s en hoofddoeken, juwelen en kapsels, symbolen, opgespoten lippen en valse tieten, of gewoon al compulsief geplaatste social-media-filters zijn.
Wat een wereld, lieve lezer van me.
Ik ga, op vraag, Aanbeeld vzw nog es proberen met positief-constructieve energie te verrijken op welke wijze ook dat mij nog lukt. Ten voordele van ook OakTreeProjects. Neem me niet kwalijk als het mislukt, ik doe mijn best. Ik sta vervelende voorvallen met vieze gevolgen uit het verleden niet toe mijn heden te verpesten. Althans toch niet voor zover in mijn mogelijkheden. Ik ga door met wat zinvol voelt.
En Dídean dus weeral verplaatsen. Ietwat jammer, want rust en zelfzorg is zinvol genoeg en ik woon hier heerlijk. Toch sinds ik de parking vrij van alle sluikstortafval heb gemaakt. Met dank aan WZC De Ravestein voor de vriendelijke warme ontvangst en het gebruik mogen maken van hun container. Ze hebben me zelfs van een hele rol vuilzakken voorzien om mijn afvalverwijderwerkjes overal vlot verder te zetten. Fijn zo’n beetje vrede en liefde en spontaan teamwork tussen volstrekte onbekenden in een oorlogzuchtige wereld vol zooi.
Meer dan welkom, hoor.
