Lieve Lezer, ik heb belangrijk nieuws. Alles is relatief, natuurlijk, zó belangrijk is het ook weer niet, maar u moet het wel weten.
Net als alle andere aandeelhouders van OakTreeProjects, kreeg ik een mail van het gedelegeerd bestuur dat ze niet anders kunnen dan faillissement aanvragen. Mijn eigen aandeel, mijn verzekerde woonplekje als ik niet kom te sterven vóór Dídean het begeeft,… Weg. Niet zozeer een probleem voor me. Nog niet, althans, ik ga er niet over stressen.
Uw en andermans bijdragen en giften staan nog steeds op mijn eigen aparte rekening daarvoor voorzien. Nee, correctie: 1019€ ervan staan op die aparte rekening, en de overige 700€ staan op rekening van Aanbeeld vzw. Tom Flamant heeft me verzekerd dat deze zullen worden teruggestort zodra onze eigen vzw officieel is opgestart. Tenzij ze voor een eigen aandeel bij OakTreeProjects op naam van Aanbeeld vzw worden aangewend. Dat laatste is geen optie meer, dus het zal het eerste worden.
Anyway, in totaal verzamelden we tot nog toe 1719€ door mekaar te ondersteunen hier en daar, met als dank een donatie voor mooie projecten van 1 symbolische € of meer. Ook het potje vol koperen eurocentjes van mijn favoriete volstrekt sociaal geïsoleerde bosbewoner die met de normaliteit zo weinig mogelijk te maken wil hebben heeft er zeer zeker, en dankbaar, aan bijgedragen.
Wat dat spaarpotje voor mooie projecten betreft weet ik nu niet helemaal precies meer waarvoor het alternatief zal worden toegepast. Ik wacht nog even af met een nieuwe bestemming zoeken tot ik op de eerstvolgende vergadering te weten kom of, en hoe dan wel, OakTreeProjects vzw verder wenst te ontwikkelen.
De huidige en toekomstige bewoners kunnen vast wel blijven wonen, vertrouw ik. Ik vermoed dat het ongeveer zal uitdraaien zoals ik heb voorspeld. Moedwillig voorzienende intenties daaromtrent laat ik ongemoeid en terzijde. Die kunnen alleen de eigenaars van die intenties kennen. Onverwoordelijks doet wat het doet, en ik doe niet aan oordelen.
Gezien de historiek van OTP, en alle beslissingen en ontwikkelingen in het verleden, is het vast de betere van opties in huidige omstandigheden. Wie dat allemaal op voorhand konden weten, wie het wisten, wie het hebben verzwegen… Irrelevant in het heden.
Neemt niet weg dat ik hoogstpersoonlijk sommige zaken absoluut resoluut en stijfkoppig had tegengehouden van doorgevoerd te raken als ik de projecten toén al had gekend en mee betrokken erin voelde. Ik geloof heel erg dat het anders en veiliger voor voortbestaan had kúnnen ontvouwen. Ik vind dat het dat beter had gedaan. OakTree bracht oorspronkelijk een heel mooi en goed concept tot leven, waaronder ik graag mee mijn schouders zet. En dat zal ik blijven doen ook. One way or another.
My way, probably.
Wat betekent dat alles traag en weinig lucratief zou ontwikkelen, maar wel integer, stabiel, en stevig in de fundamenten overeind kan blijven staan. Anderzijds niks tijd meer daarvoor over in dit leven. Dat weet ik ook wel, maar dat is niet zo erg. Onverwoordelijks neemt alles energetisch mee terwijl het tijdloos verder beweegt. Niks is zinloos, en niks wordt vergeten.
Intenties allerminst.
De juiste mens ontmoeten in Alwatis, en daarmee verbinden op de juiste wijze. Dat moet ik doen. De mens die kan wat ik niet kan, en aan mij overlaat waar ik best in ben; die ego zo optimaal mogelijk wil overstijgen tot telkens weer constructief bruikbare balans; en die, in dat voortdurend balanceren, wil samenwerken om ook eigen complementaire doelen te versterken in de fundamenten met verenigde kracht. Met zorg voor het daaruit ontstane project, met zorg voor de daaruit ontstane groep via zelfzorg, en alzo vanzelf ook zorg voor elkaar.
Op zijn minst ben ík er dan toch mee bezig zo goed ik kan, en als niks anders… Ik word daar content van zelfs als sommige anderen me ronduit verminken door argeloosheid, onverschil, hebzucht, of haat. Ik ben het gewend bespot als Job te verblijven, het raakt me niet.
Eerst en vooral rust.
Dídean staat in volle zon, met inschijn van zonlicht zoveel mogelijk afgesloten. Het draagbare airco-ding blaast volcontinu koudere lucht op het lijf dat heerlijk thuisvoelt hier. Net wat aangenamer dan buiten in de schaduw. Op de allerheetste momenten schakel ik turbo-mode in. En als ook dát nog niet genoeg is, sproei ik daarenboven de linnen lap om mijn lijf nat en wissel ik icepacks af tussen vriesvakje in de koelkast en mijn hoofd, voeten, en hart.
Ik ben geen dokter, maar ik merk het op en ik weet vrij zeker: oververhitte hersenen verergeren gevolgen van ziekten als MS in grote mate – misschien zelfs onomkeerbaar – en zijn zelden dodelijk genoeg om ineens helemaal klaar met miserie en moois te zijn.
Hang in there, zou ‘k zeggen, het hart warm en het hoofd koel.
We blijven onderweg. Het pad vormt zich vanzelf door het te belopen, nooit wanhopen. Het is een kwestie van eenvoud. Voet voor voet. Terug naar het absolute basisprincipe en opnieuw ontwikkelen. Aan trager tempo, waar mogelijk dankbaar om overheidssubsidies maar zonder algehele basale afhankelijkheid ervan toe te laten in ontwerp, altijd minstens een deel van eigendomsrechten behoudend wat het ook vergt.
Ik geloof er nog steeds in. Echt en oprecht.
Toch als ‘t Rondom er geen bommen op gooien.
