Onlangs viel de eer me te beurt om een nieuwe tram te bestijgen, een nieuwe voordeur diende zich aan na een decennium met de vorige. Ik heb het wel al eens eerder gezegd op verschillende plaatsen, maar ik heb persoonlijk niet echt iets met verjaardagen. Elke dag is er immers eentje extra op de teller. Je haalt geen levenswijsheid uit die dag op zich, maar uit de ervaringen die je al dan niet opdoet tijdens dat etmaal. 40 worden vond ik dan ook geen grote kunst, ik heb het geluk in goede gezondheid tot op dit punt te zijn geraakt. (Al zou mijn huisarts me wellicht toch een aantal kleine wijzigingen in levensstijl aanraden om het toch wat gezonder aan te doen. Kwestie van langetermijnvisie wellicht.)
Persoonlijk ben ik dan ook van mening dat het ouderschap me veel harder veranderd heeft dan het ouder worden. Je gaat de wereld ook bekijken als de plek waarin je kinderen moeten opgroeien en dan zie je al sneller dingen die je anders zou willen dan als het gewoon voor jezelf is, want voor je kind is uiteraard enkel het allerbeste goed genoeg. What else?
Net voor het schrijven bedacht ik me nog dat de tijd toch ook invloed heeft gehad op mijn ouderschap omdat ik milder en meer ontspannen ben nu dan in de beginjaren. Maar ook dat is wellicht een klein beetje bedrog van de gedachten, het is namelijk wellicht eerder de ervaring als ouder die invloed heeft op de manier waarop je het in daden omzet.
Het vaderschap maakte me alleszins gevoeliger. Om de één of andere reden schiet mijn gemoed sneller vol, zeker als het over kinderen gaat. Ik merkte het alvast weer op tijdens afgelopen “Warmste week” waar “opgroeien zonder zorgen” het centraal thema is. De verhalen van kinderen die keihard moet knokken om ergens te geraken in hun leven, het is als je het mij vraagt schrijnend dat er nog dergelijke situaties bestaan in een samenleving als de onze.
Tot slot besef ik dat omgevingsfactoren naast het ouderschap ook wel van tel zijn. Naar mijn aanvoelen is het vaderschap echter wel één van de grotere, omdat ze ook een deel verantwoordelijkheid inhouden. Verantwoordelijkheid voor een levend wezen dat liefst zo onbezorgd mogelijk kan opgroeien in een warme liefhebbende omgeving.
Daarnaast zullen je job en je omgeving wellicht de belangrijkste factoren zijn. Ik besef ten volle dat ik op vandaag de wereld anders bekijk dan tijdens mijn tijd als treinbegeleider en dat lijkt me ook logisch. Je draagt de ervaringen van toen met je mee, maar het feit dat je er niet elke dag meer mee geconfronteerd wordt zorgt toch dat ze minder manifest je wereldbeeld bepalen.
Punt is dat leeftijd dus niet noodzakelijk recht evenredig is met levenswijsheid. Ik ben overtuigd dat een jonger mens dat veel meegemaakt heeft in het leven wijzer kan zijn dan een ouder persoon die bijvoorbeeld altijd een onbezorgd en rustig leventje onder de kerktoren gehad heeft. (En met dat laatste is trouwens niks mis.)
En in die optiek heeft de jeugd misschien wel een voetje voor, want de wereld ligt aan hun voeten. Zolang ze maar eerbied voor de grijze haren hebben zeker?
Illustratie: Pieter Vanraes
