Vrienden maken in het echt.
We schrijven jaren ’90 van de vorige eeuw. Om precies te zijn het was eind 1994 dat ik een briljant idee binnen kreeg. Het was nog de tijd van de contactadvertenties in de trend van
“Mn zkt vrw, lftd vn gn blng. Kdrn gn bezwr. Schrijven bureel blad nr. 123456”.
Vergis jullie niet: Op zo’n berichtje ben ik nooit ingegaan. Ik dacht een veel beter idee te hebben. Enkele maanden voordien liep een relatie van 4 jaar spaak en ik was niet van plan me direct weer in iets nieuws te storten. Daarvoor deed het nog teveel pijn.
Mijn vertrouwen had een ferme deuk gekregen. De man in kwestie, J.C. liet me bij een panne aan zijn wagen achter in Frankrijk tussen Metz en Nancy. We kwamen van de Jura. Hij had nl. een bijstands-verzekering voor zijn wagen en zichzelf, helaas NIET voor mij en zei iets in de trend van “Trek uw plan om thuis te geraken”. Na wat in het rond geïnformeerd te hebben, kon ik meerijden met een koppel tot in Leuven en vandaar verder de trein nemen richting Oostende. Tijdens onze reis had ik mijn autootje uitgeleend aan de zoon van J.C. die een vakantiejob had, waarvoor hij een auto nodig had.
Dit voorval was voor mij voldoende om – zonder er veel woorden aan vuil te maken – die relatie te beëindigen. Ik voelde me figuurlijk in de kou gezet terwijl het een broeierige zomer was.
Ik zat juist in een levensfase waarin ik mijn zelfstandige job aan het uitbouwen was (tuinontwerpen), de opvoeding van mijn jongste zoon au serieux nam, probeerde om te gaan met het gemis van mijn oudste zoon en daarbij kwam nog het verwerken van de break-up met J.C. …..
Na een week hard werken vond ik telkens dat ik toe was aan een ontspannend weekendje…hetzij voor een etentje, een cinema, een museumbezoekje, enz…maar alleen was maar alleen. Mijn vriendinnen kon ik tellen op mijn ene hand, want bij mijn echtscheiding in 1990, was ik daar de helft kwijt geraakt. Mijn beste vriendin was bij mijn ex gaan wonen.
In 1994 was mijn dichtste vriendin Nadia (zaliger), en wij spraken ook gestaag af in het weekend. Na enkele weken begon dit op een vast nummertje te trekken. Als ik geen nieuwe input krijg, dan verveel ik mij rap en onze weekendjes begonnen er zeer voorspellend uit te zien.
Op een dag werd ik wakker met een lumineus idee (mijn drukke hersens werken ook verder in mijn slaap) Ik kon toch niet de enige zijn in Oostende en omstreken die niet graag alleen naar toneel, een concert of een film gaat? Achteraf niemand hebben voor een drankje en een nabespreking…..
De meeste singles storten zich wellicht op hun werk of gaan koortsachtig op zoek naar een nieuwe relatie om het alleen-zijn zo snel mogelijk op te lossen.
In geen van beide zag ik perspectief. Ik was toen 41 jaar en wilde een rustpauze inlassen qua relatie.
Yes, ik zag het helemaal voor mij: Ik zou een vriendenkring oprichten, en ik dacht aan een groepje van pakweg een 10-tal mensen. Daarmee zou ik (en zij ook) kunnen afspreken om samen iets ondernemen. Het idee was er, het zaadje was geplant. Nu moest dit nog vorm krijgen en groeien.
Ik besprak mijn idee met Nadia en ook zij vond dit ‘het ei van Columbus’. Zonder er veel gras te laten over groeien plaatste ik een advertentie in een weekblad in de trend van :
“ Je bent jong en je wilt wat ! Maar wat als je wat ouder wordt. De volledige tekst zet ik hieronder in een foto. ……Ik nodigde de geïnteresseerden uit om op 1 februari 1995 naar de Biekorf in Oostende te komen (dat ik voordien gereserveerd had) daar zou ik mijn ideeën uit de doeken doen.
Ook had ik een psychologe gevraagd om mijn idee in de vorm van een interview met haar aan de mensen voor te stellen. De geïnteresseerden konden zich opgeven via mijn telefoonnummer: 059/70 74 79.
De telefoon stond niet stil ! In een mum van tijd belden mij méér dan 100 mensen op. Het waren er teveel om in 1 keer in mijn gereserveerd zaaltje uit te nodigen. Help ! De brandverzekering voorzag maximum 60 personen per avond. Er volgde nog een 2de avond op 13 februari en weer liep het zaaltje vol. Ze kwamen uit alle uithoeken van ver buiten Oostende zelfs. Het liep blijkbaar rond als een lopend vuurtje.
Om een idee te geven van de mogelijkheden in 1994/1995:
– ik had pas mijn pc in gebruik met windows 95 en moest er nog leren op werken;
– De gsm moest nog ingeburgerd raken;
– er kon dus niet ge -whatsappt en gemaild worden;
– facebook bestond nog niet;
– Koning Boudewijn was nog aan de macht (doet hier niet echt ter zake);
– we betaalden alles nog in Belgische frank.
De bedoeling van de 1ste bijeenkomst was, om samen te praten over wat het betekent om alleen te zijn en hoe we er samen iets konden aan veranderen.
Aan de aanwezigen werd gevraagd wat ze precies verwachtten van de vriendenkring die ik wilde op poten zetten. Er doken allerlei suggestie op:
– een groepje om samen te gaan lunchen;
– op regelmatige tijdstippen gaan wandelen;
– iemand vinden om samen naar de film te gaan; samen gaan zwemmen, enz..
– Ik voegde er zelf nog aan toe dat ik voordrachten zou organiseren rond themas die het alleen zijn boeien
– niet de bedoeling om er een relatiekantoor van te maken. Ontstaat er een fijne relatie, dan was dit mooi meegenomen natuurlijk.
Die eerste avond vroeg ik ook aan de aanwezigen, wie zich geroepen voelde om samen met mij een bestuur op te richten. Prompt meldden zich een 4-tal mensen plus Nadia. Ik was in mijn nopjes…maar ….wist nog niet wat mij allemaal te wachten stond aan organisatie en contacten leggen.
In het begin was er de ‘Nieuwsbrief’, die per post werd verstuurd. Dit groeide al heel snel uit – op vraag van de leden – tot een lijvig maandblad. Elke eerste maandag van de maand voegde ik alle losse papiertjes in een jasje, terwijl ik voordien geen notie had van ‘redactie’ en ‘lay-out’. Het werd een heuse leerschool voor mij in snel tempo. De leden mochten al hun suggesties tegen die dag aan mij bezorgen, met vragen en verzoekjes in de vorm van een zoekertje.
Een paar weken na de opstart waren er meer dan 200 leden. Ik maakte een ledenlijst op met naam, tel. nr en hun hobby’s. De mensen konden zo ook onderling elkaar contacteren. Elke maand werd die aangepast en vervolledigd. Een hele onderneming.
We vroegen 300 fr/jaar om de kosten te drukken van papier, postzegels, copies, telefoonkosten, enz.
Er werd gestart met de naam ‘ALLEEN’ maar daar kwamen negatieve reacties op, want we waren tenslotte niet meer alleen. We hielden een poll (weet niet of dit woord al gangbaar was) onder de leden van het bestuur en daaruit is de vriendenkring Los-Vast dan boven de doopvont gehouden.
Op zolder vond ik deze morgen o.a. nog de flyer – een info-exemplaar voor nieuwe leden en enkele maandbladen terug. De eerste blz bestond telkens uit een welkomstwoordje.
‘n grappige anekdote: Op een dag krijg ik een telefoontje met langs de andere kant een schorre stem.
“En zeg het eens meiske, zou ik daar mijn gerief vinden?” Ik moest mij echt inhouden, maar stond hem vriendelijk te woord en zei: “dat weet ik niet.” Het was boer Sjarel van Jambers. Ik zei hem: “Los-Vast is in de eerste plaats een vriendenkring.” Hij is op zijn boerderij gebleven.
Zo liep dit jaar na jaar als een geoliede machine. Ik haalde er veel voldoening uit, als ik zag hoe de mensen herleefden door nieuwe contacten. Echter, mijn doel, om een 10-tal mensen in beperkte kring te leren kennen werd ver overtroffen. Omdat ik nooit halve werken kan doen, liep ik ook hier letterlijk de poten van onder mijn lijf en kreeg tendinitis. Na 2 jaar heb ik de fakkel doorgegeven, omdat dit niet meer de combineren was met mijn persoonlijke activiteiten….
Bedenking: Hoe een negatief voorval toch positieve gevolgen kan hebben. Had J.C. mij nooit laten staan tussen Metz en Nancy dan zou Los-Vast nooit het daglicht hebben gezien.
(Naar het schijnt bestaat er nu nog steeds een uitloper van mijn groep in Oostende luisterend naar de naam Niet Alleen.)
