Hoe ik als schoolverlater de angst overwon om te beginnen met school.
Mijn middelbare schoolcarrière was een regelrechte ramp! Ik heb het kunnen schoppen tot het derde jaar BSO. Hier heb ik me jaren voor geschaamd.
Ik was namelijk een pienter kind dat al vanaf redelijk jonge leeftijd boeken verslond.
Ik was obsessief bezig met geschiedenis en literatuur. Ik leefde voor verhalen en weetjes.
Alleen had ik de motivatieondersteuningsloterij niet gewonnen.
Mijn ouders hadden geen enkele interesse voor mijn ontwikkeling op schools vlak.
Ze wisten heel goed dat ik de wereld om mij maar al te goed begreep.
Ik stelde al van toen ik heel klein was geloof, de kerk en de wereld in vraag.
Ik kreeg vaak te horen dat ik het woordje ‘waarom’ niet te veel mocht stellen.
Dat dingen in vraag stellen, autoriteit in vraag stellen niet aan de orde was.
Op school was ik een grote last. Dit is begonnen in de lagere school.
Ik vocht met pesters, riep de klas bijeen en had altijd wel een uitgesproken mening.
En toch haalde ik nog steeds goede resultaten.
Het ging zogezegd natuurlijk. (want ik was de “slimme” van de tweeling)
Ik herinner me nog goed dat ze mijn tweelingzus uren in de avond hadden geholpen met haar wiskunde. Ze deden sprongetjes rond de tafel om haar te helpen wiskunde te memoriseren.
Ze hadden letterlijk tegen mij gezegd : “je zus haalt een zes, daar zijn we trots op, jij moet toch geen moeite doen voor die tien”
En toen haalde ik nog tienen.
In het middelbaar was mijn woonsituatie drastisch veranderd.
Ik zat net in een voorziening, mijn ouders hadden mij net buiten gesmeten. (ik was 14).
Dus je kunt je voorstellen welke richting mijn punten opgingen.
Het begin van het middelbaar was een hel om de dag door te komen.
Ik kwam amper naar de les. Ik had geen motivatie meer voor de vakken waar leerkrachten geen enthousiasme toonden en waar ik geen aanleg voor had.
Of toch, dat is wat ik dacht.
Toon gaf de school het advies om naar het beroepsonderwijs te gaan.
Dit brak mijn hart, dit was net de periode waarin ik ontdekte dat ik een leergierigheid had die de meeste van mijn leeftijdsgenoten (dus klasgenoten) niet hadden.
Ik herinner me nog goed dat ik het probeerde te zien als mijn kracht maar ik had tegelijk ook veel tegenslagen. Omdat ik verborgen zat achter de muur van onzekerheid, faalangst en zelfhaat. Net omdat school niet lukte.
Het was jaren het grootste gewicht in mijn eigen morele weegschaal.
Ik was mijn eigen grootste rechter. En ik berechte mezelf op het feit dat ik “faalde” op schoolvlak.
Dus na enige tijd te hebben gespendeerd in het beroeps, waar we meer dan drie maanden dezelfde les over de regel van drie hadden gehad, na totaal onderprikkeld en niet uitgedaagd te worden, stopte ik met school. En liet ik mijn favoriete boeken onder een stoflaag liggen.
Ik raakte in een depressie en liet mijn leergierige kant zinken in een zee van verloren dromen. Waar boeken bleven liggen, waar weetjes me niet meer boeiden.
En waar ik te moe was, te bang was om mezelf te zien groeien op schools niveau.
Ik forceerde me meerdere keren in een tko-richting die me totaal niet lag.
Om toch maar te kunnen zeggen: ik doe dit. Terwijl ik stiekem dacht mezelf te haten omdat ik hier niet voor gemaakt was. Of toch dat dacht ik.
Hoe ik mijn angst overwon? Een “simpele” formule!
Zelfvertrouwen leren krijgen door ervaringen + leren over Marxisme in een niet-schoolse setting + impulsiviteit = Ik die kan beginnen aan het hoger onderwijs.
Na me jaren slecht te hebben gevoeld.
Ik heb spontaan een impulsieve beslissing genomen.
Ik heb me ingeschreven voor het toelatingsexamen voor de graduaatsopleidingen!
Ik had het eigenlijk nooit gedacht, ik dacht dat het waarschijnlijk nooit mogelijk zou zijn.
Maar op 12 februari start ik met de hogeschool.
Na jaren sukkelen sta ik waar ik altijd had willen staan.
Hoopvol en gemotiveerd om naar school te gaan!
Foto: Pexels.com
