25 jaar geleden lag ik in de arbeidskamer.
Het was net na het avondeten toen de weeën al snel op mekaar volgden, de pijn was intens.
Op naar het moederhuis!
“Wenst u epidurale?”
“Ja doe maar, ik wil nog even rust vooraleer het échte werk begint.”
Had al van enkele dagen tevoren voorweeën en ‘s nachts enorm slecht geslapen, ik kon wel wat rust gebruiken.
Nog snel hadden we thuis de geboortekaartjes gekozen, samen met de toekomstige meter, we zouden haar vanaf nu tante Titi noemen, want Shirley is wat moeilijk. Iets met natuurlijke tinten op een gerecycleerd papieren kaartje met klokjes.
Het was mijn eerste kindje en was niet zo goed voorbereid, hoewel mijn mama haar uiterste best gedaan had en me veel informatie en raad aanbood. Ik ben dan ook een nonchalante wizzeweus EN … ik was nog maar net 18 jaar geworden.
Al van kinds af aan wist ik dat ik mama wou worden.
Dolgelukkig werd dat gevoel bevestigd toen mijn kleine broertjes werden geboren, 10 en 14 jaar na mijn geboorte. Ik was mijn mama haar rechterhand. Ging met de babies wandelen met de buggy, gaf hen flesjes van zodra ze van de borst waren, zette hen in badje … Ja! Ik ging een goeie mama worden, dat was zeker.
Na een makkelijke bevalling en een weekje moederhuis mocht ik met mijn eerstgeborene naar huis.
Wout, mijn zoon!
Ik was zo trots.
Ik ben nog steeds trots op hem, na 25 jaar, dat terzijde.
Mijn mama had me tijdens de zwangerschap al een boek gegeven over borstvoeding, want er was geen twijfel dat ik mijn kind de borst zou geven.
Toen hij werd geboren was dat ook het eerste dat ik vroeg, nadat alles gecheckt was en hij gezond bleek te zijn: “Mag ik hem eerst even aanleggen? Ik wil dat zijn zuigreflex goed werkt en de melkproductie op gang komt.”
Een half uurtje na zijn geboorte lag hij al vredig te tutteren van moeders melk.
Thuis gekomen nam ik nog wat de tijd om te wennen aan het nieuwe moederschap, wat me zoals verwacht heel natuurlijk overkwam.
Hoewel het kindje niet gepland werd, ik was 17 jaar toen ik zwanger werd, was er nooit een moment van twijfel. Ik was meteen mama, toen al.
De eerste maanden, Wout werd geboren in januari, waren we voornamelijk thuis aan het genieten van hem, tenzij dan de dagelijkse wandeling rond de blok.
Eens de lente in het land sloop werd het tijd om wat meer buiten te komen, dingen te gaan doen met de baby.
Ik nam mijn kleintje dan ook overal mee naartoe, want ik had zijn papje, warm en klaar, altijd bij me.
Mits mijn vrienden en vriendinnetjes ook allen mijn leeftijd ongeveer hadden en ik niets van het leven wou missen, ging baby Wout dat lekker samen met me ervaren.
Ik keek er zo naar uit! Het leven verder ontdekken en verkennen met dat kleine wondertje.
Me niet bewust zijnde van de grote, Boze wereld, die niet alles zo rooskleurig ziet als de altijd positieve Minneke.
Hoe is het toch mogelijk dat mensen, die jouw niet kennen, denken het recht te hebben om je gelukkige bubbel proberen te doorprikken. Zomaar!
“Amaai, een kind met een kind! Zie ze daar lopen, marginaal!”
Terwijl we rustig aan het genieten waren van het zonnetje tijdens een wandeling langs het kanaal met de vrienden. Out of the blue! Een slag op mijn gezicht, zo voelde het.
“Denk jij nu echt dat je met een kind, op die leeftijd, iets van je leven kan maken?”
“Heb je nooit abortus overwogen?”
Wildvreemden die me de meest intieme vragen rond mijn oren slaagden.
Op een gegeven moment zitten we met de vrienden op een terrasje, het was een mooie zonnige dag en we waren met zijn allen bijeen gekomen om te genieten van ons jeugdig samenzijn. Lachen en zwansen, het begin van de zomervakantie vieren. Iedereen was goedgeluimd. Later die avond zouden we een kampvuurtje doen aan de vaart, in de tijd dat dat nog kon.
Met zijn twintigen waren we heerlijk aan het pintelieren.
Een ouder koppeltje zat aan een tafel achter ons, man en vrouw.
Woutje had honger, Woutje werd gevoed.
” Vind je dat nu echt normaal? Zomaar met uw tetten bloot op een terras!” Terwijl de oude dame de ogen van haar man afschermde.
Ik stond, ik zat, daar perplex!
Zelf niet goed beseffend waar het over ging, ik zat daar toch niet met mijn ‘tetten bloot’, ik was enkel mijn kind aan het voeden, zonder schaamte.
Gelukkig had ik de beste meter ooit uitgekozen en ze vulde die rol, daar en toen, ook met verve in!
” Awel madammeke, net zoals gij vroeger uw kindjes moest eten geven moeten nu ook nog steeds kinderen gevoed worden. Het is mooi weer en mijn vriendin mag haar kind voeden wanneer en waar ze wil.”
Ze stond recht, haar stem was luid en streng, beschermend stond ze voor mij en haar armen maakte grote bewegingen om haar woorden kracht bij te zetten.
Iedereen op het terras werd stil.
Mensen die aan andere tafels zaten knikten bevestigend, glimlachten en bevestigden haar terechte serenade.
Het oude koppel druipte snel af, met schaamrood op de wangen.
Het ding is, ik had tante Titi, niet altijd bij me. Hoewel ze me telkens op die zelfde furieuze manier zou verdedigen, mij en mijn kind. Haar petekind!
Zelf had ik de moed niet altijd om op die domme en idiote mensen te reageren of in te gaan.
Meestal probeerde ik het te negeren.
En hoewel ik een sterke vrouw ben, soms raakten die opmerkingen toch diep tot in mijn ziel.
Tienermoeder zijn is echt geen pleziertje. En waarom?
Waarom moest ik strijden tegen commentaren van mensen die me niet kenden, die de situatie niet kenden, niet weten waarover ze praten.
Ik was zo gelukkig en genoot van elk moment met mijn kind, kon uren naar hem zitten staren, was hem constant aan het sniffelen, want hij ruikte zoooooo lekker.
En toch willen wildvreemden dat plaatje verwoesten, verpletteren!
Omdat het een beetje afwijkt van het ideaalbeeld. Of voor welke domme reden dan ook.
Ik ben blij dat ik jong mama was, zou het terug opnieuw doen moest ik nu voor de keuze worden gezet.
Ik deed dat ook, drie jaar later was ik weer zwanger …
Jong mama zijn geeft veel voordelen. Je lichaam herstelt sneller, op een maand had ik mijn figuurtje weer terug. Je barst van energie en de slapeloze nachten kan je makkelijk aan.
En kijk nu, ik ben net de 40 gepasseerd, mijn jongens zijn beiden volwassen en ik kan als jonge veertiger genieten van ‘doen en laten wat ik wil’!
Het heeft voordelen …
Maar je moet de drama van anderen, van gewetenloze, domme mensen, er bij nemen.
Heb ik mijn jeugd opgegeven om mama te worden op 18 jaar?
Helemaal niet! Ik nam mijn baby overal mee naartoe, had geweldige vrienden die er niets mee in zaten en respect hadden. Iedereen vond de Wout leuk, er werd mee gespeeld, mee gewandeld, hij hoorde er gewoon bij.
Ik zeg altijd; “Je moet niks opgeven, enkel een goede babysit vinden!”
Omring jezelf met mensen die je steunen en respect voor je hebben. Die positief zijn over jouw situatie.
Ban en negeer iedereen die je wil neerhalen, vrienden en familie die jou niet vooruit helpen, helpen jou achteruit.
En dit geldt niet enkel voor tienermoeders. Een goede en trouwe omgeving heeft iedereen nodig.
Het doet me enorm plezier dat ‘de strijd om borstvoeding te geven in het openbaar’ ook eindelijk is gestreden. Het wordt weer terug genormaliseerd en een voedende baby wordt niet meer naar het toilet of een bijkamertje verwezen.
Ik zat op mijn 18 jaar, in het begin van die strijd en ben ze ook moedig blijven strijden. Ben halsstarrig mijn kind blijven voeden waar ik ook was, ik zag er ook gewoon geen enkele graat in en heb nooit de ophef daarrond begrepen.
De borst geven is het meest natuurlijke wat er is …
Aan alle tienmoeders: just do YOU!
Aan Wout en Ward, mijn tweede zoon: moesten jullie het nog niet weten, ik ben klaar om moemoe te worden he! Het wordt stilaan tijd …. 😉
Foto: Minneke, 18 jaar, met pasgeboren Wout
