Het was ergens op het einde van het middelbaar toen ik ietwat per toeval in het wielrennen belandde. Een leerkracht sport was betrokken in Gent-Wevelgem en zocht elk jaar wat leerlingen om als steward te fungeren op de Kemmelberg.
Van het ene kwam het andere en het jaar erna stond ik er terug samen met vriend Maarten … en zo herhaalde zich dat tot er wat verantwoordelijkheid bij kwam kijken na een paar jaar. Maarten en ikzelf vormden een goeie tandem en er vormde zich deels een vast team rond ons. We mikten altijd op kwalitatief werk want de wedstrijd had op dat moment nog veel groeipotentieel. Met de aankomende oprichting van de allereerste pro-tour als vervanger voor de wereldbeker was dit een must voor een koers met ambitie. We smeten ons dus helemaal. De Kemmelberg kreeg er in al die jaren meerdere VIP-programma’s bij, de Kemmelberg werd “de Heuvelzone” waaronder ook de Baneberg en zelfs ooit een jaartje de zwarte berg vielen, we organiseerden klimtijdritten voor een sponsorende grootbank, een aantal familieleden raakten betrokken, we moesten de afdaling hertekenen na een editie met zware valpartijen van onder andere Jimmy Casper, we kregen er een vrouwenkoers bij, we gingen naar 4 koersen en 8 passages en uiteindelijk beklommen we de Kemmel van beide zijden, met 3 passages van de mannen elite.
Maar naast de heuvelzone was er meer, ik gaf hier en daar bijvoorbeeld ook input rond het volksfeest saint-vélo. Zo herinner ik me dat ik op fietsbeurs Velofollies ooit een filmpje toonde aan Griet van crossende kleine mannen op een loopfietsje en dat ze een uur later kwam zeggen dat ze al een sponsor had voor een fietsje voor de winnaar en de rest was geschiedenis. Vanaf 2011 ontfermde ik me ook over de opkomende sociale media, Facebook en Twitter werden mijn speelterrein. Toen naderhand de samenwerking met Flanders Classics begon werd ik op dat vlak dus in een groep van webmasters gesmeten die de verschillende races verzorgden. Zo kwam ik ook op seizoensvoorstellingen waar ik al eens wat volk leerde kennen. Onder dat volk waren Geert en Joerie, de twee mannen die toen al jaren omloop het Nieuwsblad voor dames organiseerden, al van in de tijd dat eigenlijk nog niemand wakker lag van vrouwenkoers en zeker een groep als FC niet. Geert en Joerie namen me op sleeptouw in een nieuw project waarvoor ze nog een webmaster/social media expert zochten. Ik verzorgde in 2014 voor het eerst hun sociale media voor de BENE-Ladies-tour en ik deed dit ook tijdens de wedstrijd, iets wat ik voor Gent-Wevelgem eigenlijk niet kon. Van daaruit kwam ik vanaf 2015 ook in de Omloop Het Nieuwsblad terecht en zo plots zelfs in de Ronde van Vlaanderen, ik verzorgde er bij gebrek aan media-aandacht zelfstandig de racetwitter van in de volgwagen en maakte kleine interviews voor en na de wedstrijd. Op termijn volgden ook de vrouwenwedstrijden van Dwars door Vlaanderen, Scheldeprijs en Brabantse Pijl. Ik genoot hier volop van, het gaf me de kans om de sterke opmars van het vrouwenwielrennen van dicht bij mee te maken. Maar … elke sterke opmars heeft een keerzijde, in mijn geval was dat dat er met de opmars op een bepaald moment ook geen plaats meer was voor een kleine freelancer. Eerst was het door COVID onmogelijk om extra’s mee te nemen in de volgwagens en nadien was de relevantie ook wat weg omdat er plots heel veel media-coverage was voor de vrouwen. Eigenlijk werd ik nooit met zoveel woorden afgedankt, ik werd gewoon oneindig aan het lijntje gehouden en nooit meer gevraagd. En dat nadat ik in 2019 eigenlijk zo wat hun meest virale interview ooit had afgeleverd. Jammer, maar laat het ons “afscheid nemen op een hoogtepunt” noemen. Herbekijk het interview hier…
Het is positief dat de grote organisatoren plots wel interesse hebben uiteraard, maar het is dan plots wel spelen op een andere niveau, dergelijke bedrijven besteden hun hele sociale media uit aan dienstverleners met een leger aan stagiairs en freelancers die in veel gevallen zelfs niet eens voeling hebben met zeg nu maar het vrouwenpeloton, maar die (in het beste geval) een af te vinken lijstje met opdrachten meekrijgen. Het wordt dus eigenlijk allemaal wat meer eenheidsworst. De schaalvergroting zorgt dat de wedstrijden meer een meer een vast stramien volgen waarin eigenheid al eens wat verloren durft te gaan.
Het heeft me na de overname van Gent-Wevelgem door Flanders Classics dan ook doen inzien dat mijn tijd bij Gent-Wevelgem stilaan op zijn eind liep, het was sowieso minder makkelijk combineerbaar met mijn nieuwe job en het werd moeilijker om me er nog elk jaar voor op te laden. Daarnaast viel ook de kameraderie die we hadden met Equipe Saint-Vélo weg en dat is toch ook een gemis. Die sterke kern van wel 20 mensen die elk jaar instonden voor het goede verloop van de koers was echt een topteam waar je trots deel van uit kon maken. Voor mij was de koers ook zowat het enige dat mij buiten familie nog in mijn hometown Wevelgem bracht.
Ondertussen werk ik wel nog mee aan de Kuurne-Brussel-Kuurne en aan de Baloise Ladies Tour, maar de intensiteit van het voorjaar zoals ik dat vele jaren kende is toch weg. Dit voorjaar heeft het zelfs even door mijn gedachten gespeeld om de wielerwereld volledig vaarwel te zeggen, maar voorlopig bleef het bij een aanpassing aan mijn engagement bij KBK en blijf ik post bij de Baloise Ladies Tour, waar ik toch ook merk dat een grotere speler zich in de debatten mengen, wat het voor mij als vrijwilliger daar toch niet makkelijker maakt.
En zo keek ik vorige zondag ondertussen voor de 2de maal thuis op tv naar Gent-Wevelgem.
Afsluiten wil ik wel met een positieve noot, de kansen die ik als jonge gast zonder hoger diploma kreeg in de wielerwereld, het vertrouwen dat ik kreeg eerst van Lieven en Lode en later nog meer van Griet, al die zaken hebben me mee gevormd tot de persoon die ik ben. Ze hebben de zaadjes geplant die me eind 2019, begin 2020 deden inzien dat ik wel iets anders kon wat ik deed aan de spoorweg. Het deed me ingaan op een vacature die me op het lijf geschreven was, iets met IT in de eventsector. Dat inzicht maakt op vandaag dat ik besef dat ik het jammer vind dat de zaken op bepaald moment gelopen zijn zoals ze zijn gelopen, maar dat ik dankbaar mag zijn dat al die jaren me wel gebracht hebben waar ik nu sta.
Foto: Nieuwsblad.be/Pieter Vanraes
