Drie jaar geleden zat ik in de zetel de nieuwslus aan het bekijken.
Ik doe dat bijna nooit maar mijn partner was al gaan slapen en ik was wat brainless aan het zappen op tv.
Beelden van de overstromingen in Wallonië/Pepinster verschenen op het scherm en grepen me rond de keel.
Als grote dierenvriend was ik geschokt door wat ik zag: gezinnen met huisdieren die op de daken van hun huizen zaten, hondjes die eenzaam in verlaten en half weggestroomd huizen compleet in paniek en keffend voor hun leven hun baasje probeerde te roepen.
En nog erger, een paard dat weggestroomd werd door de krachten der natuur, meegesleurd door een wilde, kolkende rivier en vechtend voor haar leven!
Later bleek dan ook, dat bepaalde paard dat we zagen, amper de neus boven water houdend en de woeste rivier probeerde open te stampen met haar hoeven, zou die wilde rit niet overleven.
De lucht stokte in mijn keel, ik kon amper ademen en tranen schoten in mijn ogen.
Mensen kunnen zoiets nog wat vatten, het is uit te leggen, maar dieren … ?
“Ik moet iets doen!!!!! Ik moet helpen!”
Als zelfverklaarde filantroop is het geen keuze, maar iets in mij moét letterlijk helpen! Ik kan dat niet tegen houden, het schreeuwt zo hard in mijn lijf tot ik er in toestem!
Snel opende ik mijn sociale media en het eerste bericht dat op mijn wall kwam was van een meisje dat ik leerde kennen tijdens mijn strijd tegen de broodfok, ook een dierenvriend dus : “Al die dieren, hoe erg. Kunnen we niets doen?”
Niet dat ik mensen onbelangrijk vind, zeker niet, ik doe genoeg voor mensen ook.
Maar dieren worden gewoonweg vaak vergeten en ik ben nu eenmaal een grote dierenvriend.
De avond nadien zaten we reeds samen bij me thuis met een team vrijwilligers die hun wouden inzetten voor de dieren in de Vesdervallei.
De dag nadien ‘s middags vertrokken we reeds met een volgeladen wagen vol hulpgoederen en spullen voor dieren, het onbekende tegemoet, volop de chaos in!
Natte Pootjes was geboren.
De eerste twee weken hielden we zoektochten, naar vermiste, weggelopen en weggespoelde dieren.
Al snel kregen deze tochten de naam: “dodentochten”! Het spreekt dus voor zich wat we daar aantroffen … Ik bespaar jullie de geuren en kleuren, het was pure horror om die dierenlijken in kaart te brengen en proberen te bergen.
Maar we bleven ze doen, hoe pijnlijk en confronterend ze ook waren. Dieren herenigen met hun baasjes is belangrijk, ook als het verhaal afgerond kan worden.
En heel soms, heel erg soms, hadden we geluk en konden we ook lang vermiste dieren weer herenigen met hun familie.
Elke dag stapte ik ‘s morgens vroeg bij de ene of andere vrijwilliger in een volgeladen wagen.
Dierenvoeding, materialen, medicijnen… We voorzagen alles.
Weken reden we door de vallei, van deur tot deur: ” Avez-vous besoin de nourritures ou materialen pour votre animaux?”
De geur was niet te harden, het stonk naar dood. Ik kan het niet beter uitleggen. Een geur van vocht, rottende dingen, mazout …
Alles grijs en grauw bedekt in een laag stinkend slijk. Doods.
Maanden trokken we ieder weekend weer de heuvels in en het was mooi om na de winter de lente te zien ontluiken, alles begon weer kleur te krijgen, de lente had een frisse geur bij en de moed kwam wederom bij iedereen die de koude en natte winter, met of zonder verwarming, had overleefd.
Na de tweede winter besloten we dan ook dat ons verhaal ze stilaan afgelopen was.
Het was aan de mensen zelf, ze moesten het weer in eigen handen nemen en hun leven gelijk voorheen wederom oppikken.
Natte Pootjes ging in slaapmodus.
Later stuurden we nog hele camions dierenvoeding, benodigdheden en medicijnen naar het oorlogsgebied in Oekraïne, overstromingen doorheen Europa, aardbevingen in Syrië en Turkije …
Onze hoofd-focus is ‘dieren helpen na een ramp’ maar we besloten dat we niet de hele wereld kunnen redden en enkel nog in eigen land te helpen …
Slaapmodus dus, wachten op een ramp, hoe grof dat ook klinkt!
Afgelopen weekend sloeg het noodweer weer toe!
De beelden op het nieuws riepen zoveel emoties en herinneringen in me op.
Ik móet helpen!!
Dinsdag reden we gepakt en gezakt richting Woelingen, auto’s volgeladen met dierenvoeding, mandjes, hondenbakjes, vervoerbakjes, … een remorque vol hooi.
Die doodse geur die een overstroming met zich mee brengt, was het eerste wat me ter plaatse greep.
Tranen sprongen weer in mijn mijn ogen, beelden van drie jaar geleden flitsen door mijn hoofd.
Nee, je wordt dat niet gewoon!
Miserie word je niet gewoon.
Wandelend door de straten, praten met de slachtoffers.
“Lucht jullie hartje maar eens”
Lege huizen, alle meubels en hele inboedels die op een hoop worden gesmeten, doorheen de straten die nog steeds bedekt zijn in een grauwe smurrie.
Alle huizen afgetekend door de waterlijn, je kan meteen zien hoe hoog het water weer stond.
Overal zitten mensen op hun dorpel voor de deur, met de handen in het haar. Moe en verslagen en niet weten wat eerst te doen, niet weten wat te voelen, niet weten wat er nog zal komen.
Hartverscheurend!
Ze hebben net weer alles opgebouwd wat ze drie jaar geleden verloren hadden en moeten nu wederom van 0 beginnen.
De moed is weg.
Daarom dat elk beetje hulp en steun zo belangrijk is.
Daarom dat we doen wat we doen.
Huisdieren zijn vaak de enige troost, de enige echte liefde, die die mensen nog hebben en we vinden het van groot belang dat we alles op alles zetten zodat de slachtoffers hun huisdieren bij zich kunnen houden.
Mensen die geen huisdieren hebben zullen dit wellicht niet begrijpen.
Het is mooi om te zien hoeveel vrijwilligers meteen in actie schieten om hulp te bieden.
Poetsteams worden opgesteld, hele organisaties op poten gezet.
Dikke pluim voor hen allemaal!
Zal Natte Pootjes ooit nog terug in slaapmodus gaan?
Of gaat dit jaarlijks wederkeren?
Ik hou mijn hartje al vast.
