“we willen geld”-brieven

Elk jaar krijg ik talrijke “we willen geld”-brieven, zo noem ik ze, smeekbrieven van liefdadigheidsinstellingen die geld voor hun doel vragen. Tegen het einde van het jaar, dus het einde van het belastingjaar, ontvang je nog eens een brief en dan steken ze er meestal een geschenkje bij. Vorig jaar was het een kalender en dit jaar zijn het kerstkaartjes en notablokje met balpen. Op zich heb ik geen probleem met deze post, ze kunnen het maar proberen, geef je het wel… goed van jou en zo niet… geen probleem, niemand zal er wakker van liggen. De meeste grote verenigingen maken het extra aantrekkelijk, als je een storting doet van minimum 40 euro, kan je die aftrekken van je belastingen. Bij sommige, kleinere, instellingen kan dit niet maar dat vind ik geen vereiste om te helpen!

Ik ben niet zo’n liefhebber van die grote ondernemingen zoals 11 11 11 of Wereld Natuurfonds… Ze mogen er zijn, ik zou durven zelfs zeggen, moeten er zijn. Maar naar mijn gevoel zijn ze te groot, te wereldwijd met te veel CEO’s en secretaressen en andere medewerkers dus mensen die moeten betaald worden van het ingezamelde geld. Dat is mijn eigen mening he, als jij ze steunt, goed… graag zelfs… maar ik ben eerder geneigd de kleintjes te steunen. Lokaal of toch binnen België. Je hebt de doelen die gelinkt zijn aan een bepaalde radiozender, de Rode Neuzen en Pakjes van mijn Hart. Goed. Maar dan zijn er die, die niet zo gepromoot worden maar evenveel goed doen.

Er is echter één uitzondering, naar mijn gevoel, op die “Internationale goede doelen” . Namelijk: Mercy Ships, een hulporganisatie die streeft naar  medische en chirurgische zorg voor de allerarmsten in de wereld. Ze steunen volledig op fondsenwerving, en wat ik extra belangrijk vind: ze werken uitsluitend met vrijwilligers! Vrijwilligers die (ongelooflijk maar waar!) als ze gedurende een paar weken of maanden op één van de hospitaalschepen gaan werken (dokters, verplegers, mekaniekers, mensen die in de keuken werken enz.) niet enkel hun reis ernaartoe zelf betalen, maar ook betalen voor kost en inwoon!

Jaarlijks zijn er paar goede doelen die op mijn bijdrage kunnen rekenen, ik vertel dit nu niet voor de eer of het schouderklopje, maar vind het wel belangrijk om ze eens in de schijnwerper te zetten. Om alle mannen en vrouwen die zich dagelijks inzetten eens in de bloemetjes te zetten.

Toen ik 19 jaar was had ik een zwaar ongeval en lag daardoor maanden in het ziekenhuis, eerst in Brussel en dan in Oostende. In Brussel, ver van huis, had ik het moeilijk, niet alleen door het trage herstel maar ook door eenzaamheid. Ik was daar waarschijnlijk veel te oud voor, of ze kwamen niet in dat ziekenhuis, maar een bezoekje van bijvoorbeeld de “Cliniclowns” zou me heel blij hebben gemaakt, en de sleur hebben doorbroken. Ik vind het echt fantastisch dat ze er zijn, dat ze de kindjes eens hun pijn en angst kunnen laten vergeten!

Na 5 maanden mocht ik verkassen naar een ziekenhuis in Oostende en ik had verteld, eigenlijk geklaagd, tegen mijn ma dat ik onze katten en hond zo miste. Hoe ze het voor elkaar kreeg weet ik niet maar ze mocht ze meebrengen om me te bezoeken. Ze mochten binnen ergens in het portaal van de nooddienst, en ik werd naar daar gebracht in mijn rolstoel. Wat een schitterende paar uur.

Als je een goed doel steunt sta je automatisch op een lijst, en krijg je regelmatig smeekbrieven, van bekende én van onbekende verenigingen. Een daarvan was “Villa  Samson”, een “villa” gelegen naast UZ Brussel waar mensen die lang in het ziekenhuis moeten blijven, terecht kunnen en waar hun hond of kat  op bezoek mogen komen, en voor wie geen diertje heeft zetten ze zich volop in op dierentherapie.

Daar had ik nu ook wel willen liggen.

Niet al mijn keuzes vloeien voort uit mijn eigen noden: ik heb als kind nooit iets te kort gehad maar de “vzw Pelicano” kan ook wel op mijn steun rekenen. Pelicano bestrijdt kinderarmoede: niet iedereen heeft het even goed, en soms heeft iemand het, door tegenslag, een tijdje slecht. Maar is het daarom nodig om een kind van bij zijn ouders weg te plukken en ze te plaatsen? Soms kan hulp voor eten, kleding of school al meer dan genoeg zijn om het kind een beter leven te geven.

Mijn goede-doelenkeuze heeft rechtstreeks of via een omweg met de zwaksten in onze maatschappij te maken, dieren en kinderen. Voor mensen die me kennen, ik ben zeker niet de allergrootste kindervriend maar als je die keuze maakt een kind op de wereld te zetten, moet je ervoor zorgen en, als het eventjes niet kan, toch op z’n minst hulp krijgen om het goed te doen.

Ik draag een bril en moet me geen zorgen maken om blind te worden maar ik weet dat het 40.000 euro kost om een hondje op te leiden tot hulphond.  De “blindenhondjes” zoals ik ze noem, eigenlijk het Belgisch Centrum voor Geleidehonden, doet ook goed werk, ze leiden een hondje op om blinde of slechtziende personen te helpen, en ze worden dan kosteloos ter beschikking gesteld. Dus die kunnen ook absoluut wat extra centjes gebruiken.

Op Facebook zag ik een oproep passeren: “of er iemand was die een hondje kon opvangen voor 1 week want baasje moest naar het ziekenhuis”. Die oproep kwam van People4animals, dat is een vzw die zich inzet om mensen en hun huisdieren te helpen. Soms het baasje, zoals in de oproep, maar ook het beestje. Ze helpen met dierenarts kosten of extra eten of opvang voor het beestje, en doen dit allemaal vrijwillig. Of het baasje is te oud, en dus zoeken ze een nieuwe thuis voor het dier. Allemaal mooie dingen maar daar is ook geld, veel geld, voor nodig!

Vanaf april heb je hier aan de kust de meeuwenplaag, wat ik niet zie als plaag, ik vind meeuwen wel tof. Zeker als ze nog jong zijn en dan nog in de kinderverenvacht, die bruin-wit is, rond paraderen op straat, want eens ze uit het nest geduwd worden door de ouders omdat het tijd is om te leren vliegen, geraken ze niet meer naar boven. Ze trippelen dus rond, o.a. hier in mijn straat, en dan kunnen ze al eens aangereden worden door een auto. Zo geraakte ik aan de praat met een vrijwilliger van het “Vogelasiel”, het opvangcentrum voor vogels en wilde dieren in Oostende, die doen goed werk en zijn altijd op zoek naar vrijwilligers maar aangezien ik weinig tijd heb voor zulke dingen, steun ik ze met centjes.

Je kan nu denken, wat een filantroop, neen hoor, verre van… maar ik kan soms ook wel eens hulp gebruiken en die komt dan uit een onverwachte hoek. Dus help ik op mijn beurt ook anderen, op mijn manier.

Je hebt nog zoveel organisaties, die enkel werken met vrijwilligers, die goed werk verrichten en het moeten doen met onze steun. “Rolda”, een vereniging, met een afdeling in België, die zich inzet voor de opvang van katten en honden in oorlogsgebieden, zoals momenteel in Roemenië en Oekraïne. Eenmaal gered zijn ze veilig en worden verzorgd en goed gevoed en wordt een nieuwe thuis voor hen gezocht. Dieren die niet geadopteerd worden, krijgen daar een mooie oude dag.

Dan heb je ook, dichter bij huis, het kattencafé in Oostende, de poezenboot in Gent, Zwerfkatjes in Middelkerke en een waar ik deze week nog over las: “Het Katshuisch” in Nederland, een opvanghuis enkel  voor gehandicapte katten of poesjes die veel medische zorg nodig hebben, die verkopen een boek om fondsen te ronselen… natuurlijk bestel ik dat boek… Ik heb een hart voor dieren, een groot hart… Maar, mijn “groot” hart heb ik verloren…, dat verloor ik een  aantal jaar geleden aan “ De Zonnegloed

Een dierenopvangcentrum voor uitheemse en wilde dieren in Vleteren. Een non-profit organisatie gerund door één familie. Een schitterend dierenpark, waar 400 wilde dieren van 135 soorten, die allemaal werden verwaarloosd en/of in beslag genomen, een warme nieuwe thuis krijgen. Daar, bij Zonnegloed, kunnen ze herstellen, samenleven met soortgenoten en vooral: zonder verdere ellende rustig oud worden. Ze vangen enkel dieren op die door omstandigheden niet meer terug in de natuur kunnen uitgezet worden, bijvoorbeeld omdat ze opgroeiden als huisdier of in gevangenschap, of gered werden uit oorlogsgebieden en circussen.  Ze ruilen niet met een ander dierenpark, doen niet mee met kweekprogramma’s, neen: bij Zonnegloed krijgen de beestjes enkel eten, liefde en goede zorgen. Een klein groepje mensen zet zich dagelijks in voor het welzijn van die dieren. De oprichters, Lieve en Karel, werken mee in het park, dus je kan ze zien aan het onthaal of bezig met het verzorgen van de dieren. In het park draait alles om de dieren, ze zitten zoveel mogelijk in hun natuurlijke habitat, niet in een kooitje maar in het groen met genoeg ruimte om te lopen en te spelen.

Je moet zeker zelf eens gaan kijken… dan snap je waarom ik mijn hart daar verloor. Ik probeer regelmatig te gaan om naar de beestjes te kijken maar omdat dat niet altijd lukt, adopteer ik regelmatig een dier, op papier hé, of doe een gift…want ze verdienen alle steun die ze kunnen krijgen.


Mo Verbiest

Mo Verbiest

Morag Verbiest wordt Mo of Mootje genoemd omdat bijna niemand haar naam juist uitspreekt. Ze is geboren en getogen in Oostende sinds meer dan een halve eeuw. Meer over Mo Verbiest

U wilt reageren op deze blogpost? Dat kan op onze facebookpagina!

Vindt u wat u net las interessant? Overweeg dan om u in te schrijven op de nieuwsbrief van deze blog en ontvang een e-mail telkens iets nieuws verschijnt.