Ik zit te typen in mijn woonkamer, die volledig in kerstsfeer baadt… Buiten is het koud en grijs… het is wat wij hier “waterkoud” noemen: het lijkt of het elk ogenblik kan gaan sneeuwen… Met wat kerstmuziek op de achtergrond, de vele honderden (duizenden?) lichtjes in de kerstboom, op de kasten en aan de muren, een lekkere cappuccino naast me op de tafel, denk ik terug aan mijn kindertijd. Het lijkt alsof het toen in de winter meer sneeuwde dan nu. De buurkinderen wilden buiten spelen: een sneeuwman maken, sleeën, een sneeuwballengevecht houden… Mijn ma werd ook extatisch van die natte, koude, vuile smurrie… Je merkt het al: ik vond sneeuw absoluut niet leuk! Meer nog: ik haatte het!
Je zou zeggen: “dan blijf je maar binnen!”, maar dan kende je mijn mama niet!
Je moet weten: ik groeide op in de school waar mijn mama conciërge was. Eigenlijk waren het drie scholen (één voor de kleuters, één voor de jongens en tussen die twee had je de meisjesschool. Alles was met elkaar verbonden en wij, in de meisjesschool, hadden de grootste speelplaats. Eigenlijk waren het er twee, verbonden met een helling. In die tijd mochten de leerlingen niet op een besneeuwde speelplaats spelen, kwestie van verzekering, dus ook na school waren die speelplaatsen mooie witte vlakten. En ja: na schooltijd stond het eten klaar op tafel om toch maar geen tijd te verliezen, de laarzen en de dikke, warme kleren en niet te vergeten: een muts, sjaal en wanten lagen al op me te wachten. Waarschijnlijk had mijn ma ook een toverstaf waarmee ze goed uit de voeten kon, want eens in de sneeuwtenue gehesen stond er buiten al een slee op ons (ook de dochtertjes van de conciërge van de jongensschool en Johan, het equivalent van een broer voor mij, en zoon van de conciërge van de kindertuin waren van de partij…vrijwillig nog wel!) te wachten.
Als ik mijn ogen sluit, zie ik mezelf weer staan onder het afdak, ineengedoken tegen de deur waardoor ik straks weer naar binnen mocht. Mijn vriendjes amuseerden zich rot, vooral dan toen ze met de slee van de helling gleden… recht in de grote hortensia’s die tegen de muur op het einde van de helling stonden. De bocht nemen naar de tweede speelplaats was waarschijnlijk te lastig… of veel minder leuk? Ik weet niet of we dat in het begin al deden, maar zeker toen we iets ouder waren, hadden we geleerd dat mijn ma blijer keek als ik tijdens het “spelen” mijn muts, sjaal, wanten en zelfs voor korte tijd mijn jas een tiental minuten had geruild met een van de anderen, zodat ook mijn kleren vies en nat waren! Op een bepaald moment ging de schoolbel kort, ten teken dat mijn “straftijd” voorbij was en de warme chocomelk klaarstond (Nesquick, zou dat nog bestaan?)
Heel soms gingen Johan, ik en mijn 10 jaar oudere zus met de slee naar mijn grootmoeder. Om beurten zaten we op de slee terwijl het andere team de slee trok (Johan en ik waren één team, want een zoveel oudere zus was ook moeilijker te trekken!) Heel ver was het niet, ik denk dat we een half uurtje onderweg waren, maar meestal waren onze voeten toch ijs- en ijskoud tegen dat we daar waren! Maar, dat vonden we niet erg, want dat deel van de uitstap vonden Johan en ik het leukst! In de woonkeuken van marraine stond een Leuvense stoof, oftewel een buzestove, en aan de stang van die stoof hingen zelfgebreide wollen sokken klaar van nonkel Oscar, en niets vonden we toen leuker dan snel onze laarzen en sokken uitdoen en onze minivoetjes in die lekkerwarme maxikousen steken, en, als de stoof niet te heet was, mochten onze kousevoeten om ze extra op te warmen, even in de oven! Gemakkelijk zitten was het niet, maar wel nòg leuker dan ze gewoon tegen het onderste van de stoof te steken! En dan: de kinderversie van een poester: een glaasje heet water met een scheut “Triple Sec”. Die scheut was waarschijnlijk maar een scheutJE, maar er was toch genoeg in voor een vijf- of zesjarige om tipsy te zijn! In elk geval hadden we bij marraine maar ook op de terugweg naar huis altijd verschrikkelijk veel plezier!
Nu, dikke 60 jaar later, kijk ik nog wel eens graag naar een maagdelijk-wit besneeuwde tuin, maar 1 dag van dat goedje is genoeg! En… nu mag ik er gerust van achter het raam kijken!
Else
Foto door Sergey Platonov © Pexels
