De kracht van kunst in een wereld van waanzin.
Hoe fotografie mij de kracht gaf om gevoelens te ervaren en beleven. Zonder in de waanzin te verdrinken.
Als tiener groeide ik op in de wereld van de geestelijke gezondheidszorg. Met bijna elk jaar meerdere opnames leerde ik dat mijn verleden veel meer gewicht had dan dat ik eerst had gedacht. Op het internaat waar ik zat waren crisismomenten van extreem zelfdestructief gedrag dagelijkse kost.
Daarom werd ik al snel opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen.
Ik kon hele praatsessies vol praten zonder iets te voelen van emoties.
Objectief vertellen over de dingen die mij zwaar lagen, dat is wat ik daar deed.
Tot ik beeldvormende creatieve therapie volgde. Daar ontdekte ik mijn diepste gevoelens.
In die therapie sprak je over alles en over niets. Je leert in die therapie dingen benoemen met een creatieve omweg. Daar ontdekte ik dat kunst de weg was die ik nodig had om de pijn van mijn verleden te onderzoeken.
In 2021 kocht ik een spiegelreflex camera na enkele tijd te hebben geëxperimenteerd met “kunstzinnige” foto’s op mijn smartphone.
Er ging een hele wereld voor mij open.
Al snel zocht ik naar manieren om mijn gevoelens van verdriet en woede een plaats te geven, een manier om ze vast te leggen.
Zonder in crisis te gaan. Werd snel duidelijk dat fotografie mijn zelfhulp kit was voor wanneer ik in crisis ging.
Ook was ik op zoek naar kunstenaars en fotografen die hun gevoel in hun kunst staken.
Maar dan niet op een aesthetically pleasing manier. Ik zocht naar fotografen die hun rauwste gevoelens bloot legden op een “duistere manier”.
Ik ontdekte de surrealistische fotografe Dora Maar. Haar surrealistisch werk sprak voor mij duizend woorden. Haar werk,obscuur en eigenaardig.
Voor de mensen die haar kennen als de “muze” van Picasso, is ze veel meer dan dat.
Dora Maar was een mode,straat en surrealistisch kunstenaar en fotografe.
Voor mij is ze een herkenbaar rolmodel. Ze was kunstenaar, een niet man in een mannenwereld en overtuigd communist.
Maar ze wordt door de meesten herinnerd als “the weeping woman” van Picasso.
Hij heeft haar mentaal gebroken, en ook daardoor belandde ze in het psychiatrie.
Hier vind een voorbeeld van een van haar werken.
Als ik dit zie, spreekt dit beeld met een rauw gevoel.
Door haar surrealistische werken werd ik geïnspireerd om te leren werken met fotobewerking. Ik durfde te experimenteren en zo kon ik nog meer kwijt in mijn kunst dan ervoor.
Dankzij fotografie leerde ik mezelf en mijn pijn kennen.
Nam ik ook verschillende kansen zoals expo’s en kunstbeurzen.
Wat ik echter echt leerde is dat pijn kan verlicht worden door de wereld van magie van de kunst. En durven mijn emoties uit te spreken.
Ik zou mijn fotografie beschrijven als melancholisch en geworteld in duisternis.
En net dat is de kracht van kunst, het neemt de vorm aan die Je als kunstenaar/ mens nodig hebt.
Als illustratie bij deze blog vind je een van mijn werken.
