Voor wie al wat langer op deze aardbol rondloopt, weet dat een huwelijksfeest bijwonen geen evidente zaak is geworden. Voor zoiets worden uitgenodigd is op zich al bijna een rariteit. De oubollige standaardnormen zijn gelukkig verdwenen, maar het wordt er daarom niet eenvoudiger op. Sterker, je weet vandaag nauwelijks wat je te wachten staat.
Dat nonkel Roger en tante Georgette niet meer door de trouwlustigen worden uitgenodigd is een grote vooruitgang. Immers, niets tegen tante en nonkel, maar doordat zij enkel met de ouders van het bruidspaar affiniteit hebben, worden ze niet uitgenodigd. Punt uit.
Het zijn de trouwers en niet de ouders die dat vandaag bepalen. Een grote vooruitgang, want wat een berg genodigden die er omwille van plichtplegingen vroeger bij hoorde… een mens zou ze geen eten willen geven. En toch kwamen ze vooral daarvoor…
Misschien valt best een kritisch woord te formuleren over moderne trouwformules. Eerst is er de steeds meer populaire formule van de vrijgezellen. Zo wordt het ook genoemd: de vrijgezellen (enkelvoud als zelfstandig naamwoord doelend op een evenement, niet op personen).
Soms moeten vrienden van de aanstaande gehuwden zich naar andere plaatsen op de wereldbol begeven om een opgedrongen vrijgezellenfeest mee te maken. Niet zelden tegen de zin van hun portemonnee, maar een mens kan niet anders. Je wordt bijvoorbeeld als getuige gevraagd om een exclusief feestje mee te maken in Barcelona, om maar iets te zeggen. Eenmaal die escapade achter de rug, moet er nog worden getrouwd. Alweer slinkt de bankrekening van die arme getuige, want er moet bovenop het reeds uitgegeven bedrag een trouwcadeau worden gekocht. Het minste dat je kan doen. Die brave getuige houdt zijn hart vast als hij de trouwplek te weten komt. In het allerbeste geval is het in de omgeving van de streek waar het trouwkoppel of één van hen vandaan komt. Soms worden alweer exclusieve oorden opgezocht om het ja-woord te verkondingen. Och arme, wees maar eens getuige…
Neen, trouwen wordt er niet makkelijker op. Maar uitzonderlijk kan een huwelijksfeest er zo anders uitzien dat het een écht ongedwongen feest wordt. Dit maakten we onlangs mee. We werden uitgenodigd voor het huwelijk van Simon en Tim. De formule kon, het koppel kennende, niet anders dan een schot in de roos zijn. We werden vanaf 19.30 uur in de Minard Schouwburg in Gent verwacht. Ter gelegenheid van ons huwelijk – zo stond te lezen op de uitnodiging – werden we uitgenodigd voor een intiem recital door sopraan Jeanine De Bique begeleid door pianist Aaron Wajnberg.
Na de begroeting in de prachtige inkomhal door Simon, Tim en hun ouders, konden we een soort wachtglas uitkiezen in de foyer van de Minard. Na een haalbare wachtbeurt mochten we plaatsnemen in de prachtige, stemmige operazaal. Toen het wat duurde eer Jeanine opkwam – kom Jeanine schenk ons nog eens in – zo dacht ik, werd ik over Jeanine De Bique door mijn buurman ingelicht. Jeanine De Bique had veertien dagen voor dit huwelijk nog een volle zaal in het Concertgebouw van Brugge de toeschouwers bijna letterlijk van de sokken geblazen met haar uitzonderlijke stem. Deze buurman was duidelijk: wereldklasse beaamde hij. En het is een schone verschijning, afkomstig van Trinidad, zo wist hij.
En toen begon Jeanine er aan. Simon had haar kleed uitgekozen, zo opende ze. Samen met haar begeleider op een vleugelpiano – waarvoor uiteraard de firma Maene had gezorgd – begonnen ze aan een uitzonderlijke vertolking van stukken van vooral Händel en andere uitgelezen muziekfragmenten. Het publiek viel van de ene verbazing in de andere. Je kreeg een eigenaardig gevoel: het was als het ware dat deze uitzonderlijke sopraan ergens in je straat woonde en even goedendag kwam zeggen. Iedereen voelde zich erg betrokken. De gedachte overviel me toen Jeanine de pannen van het dak zong dat er wellicht genodigden waren die minder voeling met klassieke muziek, laat staan met klassieke aria’s hadden. Maar die uitzonderlijke ervaring die velen onder het publiek anders nooit zouden hebben gehad, stelde alle smaken op één lijn. Bij het einde veerde iedereen recht en kregen de sopraan en de pianist een staande ovatie, meermaals eigenlijk.
Simon en Tim sloten dit eerste gedeelte op het podium af omringd door de twee artiesten. Zo stonden eigenlijk vier artiesten in de spotlights. Wat een ervaring!
We schuifelden na deze unieke gebeurtenis terug naar de foyer. Daar werden we alweer verrast met opzwepende discomuziek van iemand die je best omschrijft als Marilyn Monroe. Uitstraling en préséance was van een uitzonderlijke kwaliteit. De hele meute bewoog spontaan vanaf minuut één zowel aan de tafeltjes als op de dansvloer. De opzwepende muziek overvleugelde alles.
Ook vrienden van ons die aanwezig waren beaamden dat dit een prachtconcept was. Het beste wat we met z’n allen in tijden hadden meegemaakt, zoveel was duidelijk. Een randopmerking van één van onze vriendinnen ging over de aan te trekken kledij. Nu was dit uitgesproken makkelijk. Naar een klassiek concert ga je, zo leert het verleden, deftige gekleed. Dus, op dit feest was dat geen probleem.
Toch klaagde ze dat bij het vorige huwelijksfeest dat ze meemaakte dat er geen normen meer waren. Wat moet een mens aantrekken? Zich ‘opkleden’ wat deze dame ook bij vorige gelegenheid deed, liep bijna faliekant af. Bijna overdressed. De mannen bijvoorbeeld strak in het pak, zoiets bestaat niet meer, klaagde ze verder. Korte broeken op zomerse recepties, hemden uit de broek, geen dassen meer, waar gaat deze wereld naar toe, ratelde ze door.
Uiteraard is dat niet het probleem. Vrijheid geeft ruimte! Hoera! En wat voor een ruimte: dat hebben we die vrijdagavond beleefd. En hoe…
Lang leven Simon en Tim!
Bart Houwen
Mijmeringen uit het hinterland
