Hoe echt kan het lijken zeg.
We zijn vrijdag en nog geen tijd gevonden (lees: genomen) voor m’n wekelijkse blog. Inspiratie genoeg nochtans. Geregeld schieten ideeën door mijn grijze cellen want al mijn blogs zijn autobiografisch en dus wel echt waar gebeurt. Geen uit-mijn-duim-gezogen-verhaaltjes. Maar deze week lukt het me niet – om welke reden dan ook – een verse te schrijven. Dan maar nog eens in mijn ‘archief’ gedoken en ja hoor, ik vond nog deze terug van 15 november 2006. Bijna 18 jaar mijn geschiedenis terug in.
Veel te vroeg verloor ik mijn moeder en daarom komt ze geregeld terug in mijn dromen…. Ik was pas 18 jaar. Ook hier dus is ze er weer. En niet zomaar. Net echt!
*****************
Vanmorgen bij de eerste zonnestraaltjes ontwaakte ik met een heerlijk gevoel.
Van waar kwam dit? Hmmm…het duurde dan ook niet lang of ik begon de stukjes van mijn droom samen te puzzelen.
Mijn gevoel was zo zalig, geluk-smakend dat ik er achter wilde komen wat daarvan de oorzaak kon zijn. Met een beetje ervaring, lukte het me de puzzelstukjes van mijn droom bij elkaar te geeuwen. Spoedig haalde ik de beelden weer voor ogen. Ik vloog als een sneltrein door mijn kort geheugen en scharrelde de eindjes bijeen. Eerlijk, ik werd nieuwsgierig….en ik had een onweerstaanbare drang de flarden van mijn doom terug aan elkaar te rijgen.
Het bleef nog even vaag maar de vooruit schuivende wolken brachten me terug naar de nacht èn de droom. Ik sloot mijn ogen en zakte weer roerloos onder mijn lakens.
Yesss….Ik heb hem!
Ja, ik zat op een roze wolk en die bewoog zich alsof hij ergens werd naartoe gezogen. Ik was ietsje onzeker, het leek wel een vliegend tapijt. Het voelde alsof alles wankelde en ik er elk moment wel kon af vallen. Toen zweefde die wolk voorbij een hele hoop afgedankte, oude en versleten computers. Wat de mensen toch allemaal op straat gooien, dacht ik nog. En spoedig: ‘help, ik bots hierop’, maar net op tijd week mijn wolk naar rechts en daar verscheen dan – in een mooie witte nachtjapon – mijn moeder zaliger.
Nu gebeurd het wel vaker dat ik droom over haar, en telkens voelt dit prettig aan.
‘Je mag een wens doen’ herinnerde ik me. Dat zei ze tegen mij. “Ja, je mag een wens doen.” Ik kan je verzekeren, dat ik zelfs in mijn slaap, nuchter genoeg ben om me te realiseren dat wensen enkel in sprookjes bestaan.
Drie keer hoorde ik haar zeggen: ‘Je mag een wens doen. En geloof me echt deze keer, laat ik je niet in de steek. ‘Ik zorg er steevast voor dat die wens ook uitkomt’.
Nog voor ik me ertegen verzette kwam een schitterend idee bij me op.
‘Wel, omdat je zo aandringt, geef ik eraan toe’ riep ik haar na, want die wolk was gehaast.
‘Spoed je toch’, zei ze, want ‘ ik heb maar eventjes de tijd’
Een golf van verlangen bracht me op een idee: ‘ik wil nog voor ik bij jouw kom, een echt goed lief, een waarbij ik mezelf kan blijven. Met wederzijds respect voor
elkaar. En à propos’ voegde ik eraan toe ‘je hebt me veel te vroeg verlaten, ik ben het nu wel zat om hier moedertje te spelen. In godsnaam, deze keer een die zijn plan kan trekken’. Ik had er geen flauw benul van of ze die laatste woorden echt wel begrepen had. In het echte leven was ze ook al gehaast, laat staan nu we hier zo weinig tijd kregen. Het kan me niet schelen, dacht ik, ik grijp mijn kans.
Ik draai me om, grijp m’n hoofdkussen stevig vast. Want zelfs in mijn dromen ben ik waakzaam. ‘ik ben benieuwd!
Pas jaren later blijkt, dat dromen toch nog inhoud bezitten die realiteit kunnen worden.
Foto door Mo Eid
