Ik weet niet hoe het komt, of toch?
Bij de opstart van de Volkoren kiwi, had ik mezelf vrijblijvend voorgenomen om elke week 1 blog te schrijven. Vertrekkende van een idee, een gevoel of ‘n anekdote is me dit tot nu toe redelijk gelukt.
Helaas het kan verkeren zei Bredero en vrijdagavond had ik nog niks van kriebel om in mijn pen te kruipen. Integendeel, ik had eerder ‘n ambetante kriebel….mezelf dan onderzoekende kwam ik tot de constatatie dat me er toch enkele dingen persoonlijk dwars zitten. ‘n mini dip kondigt zich aan. Nochtans ben ik een vrouw met natuurlijke veerkracht en een flinke portie optimisme in mijn genen. Deze keer echter niet dus.
Om te beginnen (ik zal dit relaas kort houden) heb ik nu sedert 2 weken een vals gebitje. De reden daartoe, vertel ik later eens. Nu hou ik me tot de essentie. Iets wat ik op zich al moeilijk kan.
Sedert 2010 (!) sukkel ik met vervelende kaakpijn (a-typische trigeminus) – ontstaan na een ingreep aan mijn tandvlees. Na een calvarieberg van pakweg 12 jaar, kwam ik zelf tot de ontdekking dat een hulpstukje dat mijn pijnlijk tandvlees kan omsluiten mij grotendeels verlost van mijn pijn, die vooral getriggerd wordt door spreken. (En, ik ben een babbelaar).
Ik heb dit zelf uitgeprobeerd met zowel een stukje silicone, ‘n stukje geboetseerd van zilverpapier, met een sponsje en ja zelfs met een zachte snoep en telkens gaf me dit minder pijn.
Ik ging dus op zoek (sedert zomer 2022) naar een deskundige die mij daarbij zou helpen.
Echter botste ik telkens op een muur van onbegrip.
Na 3 tandartsen, 2 stomatologen en 2 tandtechnici geraadpleegd te hebben, vond ik tenslotte een tandarts die een gebitje wilde maken. Dit heb ik nu dus.
Ik had reden tot enige euforie, want zodra ik dit in mijn mond kreeg, verminderde de helse pijn bij het spreken. Helaas nog geen reden tot groot gejuich, want dat ding is blijkbaar iets te groot voor mijn kaaklijn en snijdt tegen een spier binnen in mijn mond. Ai ai ai…..
Na jaren zoeken, heb ik nu de keuze tussen zenuwpijn of snijdende pijn.
Het kan volgens mij opgelost worden, door er wat aan te vijlen. Helaas toen ik dit telefonisch melde aan mijn tandarts, kreeg ik een afspraak, pas 11 dagen later. Alle begrip….
Terug wachten dus. Wachten, wachten en wachten….en ondertussen mag ik het dus ook niet meer overdag uitleggen.
Dit is een oproep tot meer begrip met mensen met chronische zenuwpijnen (onzichtbaar, maar het is er wel)
Komt daarbij dat ik de pijnstillende medicatie (dat ik méér dan 10 jaar innam) gestopt heb, omdat mij dat o.a. een constante droge mond bezorgde en sedert nu pas weet ik dat er nog een andere zeer vervelende bijwerking is, dat zich pas later kan manifesteren.
Dat zeggen ze er niet bij als je dit de eerste keer voorgeschreven krijgt.
Ten 2de is er nog een situatie dat me enorm dwars zat. Wie de actualiteit enigszins volgt zal wel vernomen hebben dat Ingrid van Restaurant Misverstand op 21 maart euthanasie heeft gepleegd. Moedig van haar maar tegelijk eigenlijk te vroeg.
Het zoveelste slachtoffer dus van jong dementie die geen beroep kan doen op een degelijke wet om pas uit het leven te stappen op het moment “als het echt niet meer kan .”
Ze moest het dus doen, terwijl ze misschien nog 1 of 2 vruchtbare jaren onder de levenden kon blijven . Ik vind dat echt kut, wetende dat er super veel zielen er zeer erg aan toe zijn, die door die ziekte een mensonwaardig leven leiden. Ik kan het weten, want mijn vriend zit in die situatie. Zijn partner leidt al vele jaren een mensonwaardig bestaan. Het is zowel voor haar als voor naaste familie een ware kwelling, waar niemand iets aan heeft. Frontotemporale dementie takelt je helemaal af.
Dit gegeven zat me zo dwars eind vorige week, dat het verdriet en de pijn van mijn vriend als-het-ware ook mijn pijn en verdriet werd. Hoe zwaar is dit niet voor de partners, vooral naar het einde toe. Wat ze tonen in restaurant Misverstand, is echter de schone kant van het hele verhaal en daar kan hij zich inwendig wel aan ergeren.
Zowel mijn vriend als ikzelf hopen uit het diepst van ons hart, dat de wet dringend wordt aangepast.
Dat je vb. kan laten vastleggen, als je niemand meer kent, als je totaal afhankelijk bent van verzorgend personeel, dat het dan in schoonheid mag eindigen. En dat je die verklaring nog kan ondertekenen als je wel nog wilsbekwaam bent. Terug menswaardig !
Beiden staan wij daar voor méér dan 200 % achter, voor onszelf dan, niet mis te verstaan.
Iedereen blijft daar vrij in.
Gelukkig had ik dit weekend Wolfje, mijn kleinzoon op logement en kon hij zijn oma – zonder dat hij zich daar bewust van is – opfleuren.
Mijn logeerkamertje is tegelijk mijn, ateliertje, waar ik soms durf kliederen met verf op doek. Er slingeren daar enkele acryl-schilderijtjes in het rond. Acryl is reukloos, dus het kan gerust.
Toen hij zondagmorgen in mijn kamer trippelde – zei hij in mijn oor:
“Oma, ik ga nu iets zeggen, en je moet ‘Ja’ zeggen”…..ik was benieuwd!
“Ik vind dat jij zooo mooi kan schilderen Oma”: klonk het met overtuigende stem.
“Die zee, zo mooi” vervolgde hij.
Ik bloosde onder mijn dons, maar niemand die dat gemerkt heeft.
Dat kwam binnen.
De oprechtheid komt uit een kindermond.
Onbezonnen en onbevooroordeeld.
Laten we daar misschien nog meer oog voor hebben.
Foto door Andrea Piacquodo voor Pexels
