Om patiënten met bepaalde beperkingen niet te fel te mis(be)handelen bij het nemen van scans en MRI’s en dergelijke, hebt ge geen extra personeel of extra machines of extra tijd nodig. Alleen maar wat extra kleedhokjes en systematisch aangepaste planning.
Dat optimaliseert niks betreffende een jicht- of parkinsonpatiënt die niet stil blijft liggen. Ik weet het, niks is perfect. En ook die mens moet ge niet mis(be)handelen. Echter wat betreft mensen, die – om welke reden dan ook – een te trage verwerkingssnelheid hebben om in uw vereiste cadans te bewegen zonder trauma’s of andere vieze gevolgen, is een simpel extra kleedhokje voldoende. Eventueel de optie om iets als „trage verwerkingssnelheid” aan te vinken op het voorschrift. Dan hoeft ge er zelf ook niet nors en nukkig of ongeduldig en ongelukkig, en vooral niet te stresserend vies uitstralend van te worden.
Want in de tijd dat zo iemand zich dan in dat trage kleedhokje – rustig op diens eigen tempo – voorbereidt op uw onderzoek kunt ge 1 of 2 of 3 volgende patiënten (die vaak even gehaast en gestresseerd en ongeduldig zijn als gij) onderzoeken, die via de andere kleedhokjes binnen komen in uw doorstroomkabinet. Ge kunt een bordje voorzien dat langs binnen op „klaar” kan verschoven, waarna de tergend trage dan rustig kan wachten tot ge de volgende patiënt hebt afgewerkt.
Want het mag u toch niet verbazen dat als ge, bv, de deur plots opentrekt met hun broek halverwege hun knieën hun bril nog op hun snoet staat als ge ze op de MRI-tafel legt? En dat is dan nog het minste. Een jongere versie van mezelf zou in dissociatieve toestand god weet wat veroorzaakt hebben van de stress. Echt: geen extra kosten, geen extra tijdverlies, en geen extra onnodig overbodige overbevolking in de psychiatrieën omdat ge zo veel mogelijk mensen zo snel mogelijk wilt (ahum…) helpen. Een extra kleedhokje is al wat ge nodig hebt.
Hijzij was nochtans heel erg lief en vriendelijk tijdens het hele ziekenhuisbezoek voor mijn opvolgende MRI, hoor! De universele anonieme verpleger/hulpverlener/dokter, die astronomisch vaak van leeftijd, sekse, locatie, en gezicht wisselt; die vanalles onverwachts op- en in mijn gezicht duwt, die lacht en nukt en grimast en plooit om talloze door mij aan die snelheid volstrekt onmogelijk te interpreteren redenen… Hijzij, het… Het was heel erg beleefd en vriendelijk.
Als ik nu nog 24 was, en niet al 44, had ik dat onderzoek gisteren (of eergisteren, of weet ik veel wanneer want ik raak tijd kwijt in de naweeënde weken na zo’n dissociatieve stressreactie) niet kunnen doormaken zonder dat het hele ziekenhuis op stelten was gegaan en de psychiater van wacht mij acuut in een prikkelarme kamer van de PAAZ had moeten opsluiten. Of misschien ook niet, misschien had ik alleen maar… Nee, nevermind, die blogtekst schrijf ik wel een andere keer.
Gewoon een aparte lijn, met eenzelfde kleedhokje en tragere doorstroomcadans. Het omgekeerde van wat zowat overal vanzelf voorzien wordt voor de gehaaste mensen. Zoals in supermarkten de « snelle kassa » ook het equivalent « trage kassa » verdient voor mensen die, om welke reden dan ook, heel erg traag bewegen in het leven.
En zoals altijd, wanneer iets me in dergelijke mate triggert, voelt het in alle settings van mijn wezen alsof medemensen ronduit dom óf ronduit harteloos, sadistisch, en gemeen zijn. Maar in het hele rollercoasterende gebeuren transformeert de universele hulpverlener, hier en daar ook heel even in een gezicht dat hem, of haar, iets minder anoniem maakt. Al weet ik niet of ik dat gezicht vanzelf zou herkennen… Het levert op zijn minst toch een herinnering die maakt dat ik geen volgende afspraak verzaak omdat ik niet eens durf te gaan.
Volgende week wil ik zeker niet missen. Ik ga niet eens in een potje moeten piesen! Ik ga te weten komen hoe fel en snel die ziekte wel of niet voortschrijdt, en ook of ze me iets kunnen geven dat een beetje helpt tegen de last zoals paracetamol zou werken tegen normaler pijn. Dat zou heel erg welkom zijn.
