Beertje Bernie

Op een winterse donderdag in 1980 werd het lichaam geboren waarin het ego Beertje Bernie ontwikkelt in een doktersgezin, in een tijd waarin nog geen gsm, laat staan een smartphone of internet, bestond. Willens nillens, werden dan ook alle leden van zo’n gezin vanzelf een beetje bij de hele huisartsenpraktijk betrokken. Al was het alleen maar omdat de telefoon rinkelde, en er altijd wel iémand opnemen moest. Ze was het kleine zusje van twee tieners die, volop ontluikend, bezig waren hun prille puberteit in te dartelden. Toen Beertje nog maar net haar moeders borst voor een papfles wisselde, werd haar oudste zus veel te vroeg verliefd op een ver volwassen pedofiele schoolbuschauffeur.
Dit ontketende één langdurig chaotisch gezinsdrama waarin verregaande psychoses, godsdienstwaanzin, obsessief gedrag, rechtzaken, een heuse ontvoering, ziekte, verwondingen, af en toe een overlijden, een reanimatie, en andere intense drama’s de klok rond bestonden. Temidden hiervan probeerde Beertje, met hoogbegaafd autismespectrumgestoord brein: zich veilig te voelen; zich een identiteit te vormen; de norm te vinden. De norm, die volstrekt zoek was. Ze heeft die tot op heden nooit gevonden. Ze kon niet anders dan er ronduit lak aan leren hebben.
Haar pogingen om mee te draaien in de maatschappij zoals normale mensen, haar pogingen om normale relaties te bouwen zoals normale mensen, eindigden telkens weer – letterlijk – in bloed, tranen, en langdurige opnames in psychiatrische ziekenhuizen waar ze nog wat meer, voor haar traumatische, ervaringen verzamelde. Ergens in 2008 zei een controle-arts dat ze de maatschappij veel meer geld kostte door telkens weer te proberen functioneren op de arbeidsmarkt, gezien ze elke keer in het ziekenhuis belandde.
Sindsdien leeft ze van een invaliditeitsuitkering, en probeert ze haar leven haalbaar in te richten en zo goed mogelijk voor zichzelf te zorgen. Zo kan ze soms ook wat voor anderen betekenen, bijdragen voor zover binnen haar mogelijkheden zonder zich de stress en druk van een normaal leven op de hals te halen, en vermijden dat ze in opnames en instellingen belandt. Ze slaagt daar wonderwel in, en het moet maar voldoende zijn.