Er zijn van die momenten in het leven waarop ik niet weet of mijn ogen vertranen van verdriet of van ontroering. Dit is zo’n moment. Het lichtend vonkje dat ik voelde, wat elk gesprekje elke avond voedde, wordt bedolven onder donkere besognes die de ander ver voorbij het eind van zijn Latijn hebben gedwongen. In…
Het is koud, maar dagen vallen me voorbij als sneeuw voor de zon. Ik zoek naastig naar wat full-on-sunblock voor ze. Een sunscreen, een parasol,… Op zijn minst een zonnebril, Onverwoordelijks, doe me een lol. Please! Zet tijd stil, tot ik die weer tikkend wil. Keer entropie een eindje voor me om. Een jaartje, een…
De opstart van het immunosuppressivum is gestart en verloopt zoals verwacht. Heel wat onverwachter blijk ik niet alleen in het gebeuren. Om te beginnen werd ik helemaal welkom geheten op een klein stukje privégrond. Ik sta hier niet in de weg voor de bewoners om verder te leven zoals ze altijd al deden. Rijden hoef…
Ozanimod, merknaam Zeposia. Dat gaat worden opgestart. Althans toch als de cardioloog groen licht geeft na het beoordelen van een cardiogram en de resultaten van het bloedonderzoek. Chemischerwijze zullen de witte bloedcellen van dit lichaam grotendeels naar de lymfeklieren worden verdreven. Zo komen ze niet in mijn hersenen terecht en kunnen ze niks bestrijden en…
Wat een heerlijk kronkelend verlaten baantjes! Hier en daar wat zijstraatjes die levend lopen in een veld of bos. Niemand die er verder kan middels een stalen ros. Ik lijk in een prachtig half ongerept ver buitenland beland, hoewel Dídean ergens in de contreien van Zelzate hobbelt, onderweg naar de Huysmanshoeve in Eeklo. Huisjes lijken…