– Eindelijk. Schrijftijd. Deadline dringt, ‘t is dringend zo.
– Mja, ik weet het maar ik weet niet waar beginnen.
– Dat maakt niet uit, schrijf!
Op precies de dag die te verwachten was huivert Draakje in de dingen dwars doorheen mijn huid en smaakpapillen recht mijn en een anders wereld binnen en ontroert terwijl ik stoer probeer maar faal om woordstil wat ik wil de trage weg te vinden want de stilte stuitert veel te snel snel snel accelererend en ze bliksemt dus per wimperknipper diep diep diep de hartslag in verdomd ik rammel ratels in de rats terwijl het allemaal hermetisch tegenstrijdig ferm glashelder straalt zo echt en recht de hele ruimte in en natúúrlijk heeft ie dat gezien dus ik voel te klein zo veel te klein zo klein ik moet veel héél veel groter zijn en nu is ‘t één en dan weer ‘t ander en het kan gewoon niet nog verwarrender maar dat ademt ons en wat nu waar naar waar waarom wie wat doe…
– …Zegges!
– Wat?
– Geen mens kan dat begrijpen!
– Ja, duh, dat probeer ik toch net weer te geven? Zo onbegrijpelijk is het ook gewoon.
– Ahja. Ik snap… Zeer literair van u. Maar negeer dan al dat werkelijk belangrijks en vertel hoe ‘t zit met dat zorgkamerdossier en de rest van administratieve zooi.
– Ik heb alles weer ingetrokken omdat ik straks toch terug in Dídean woon.
