Toen mijn trouwe Windows-pc, na vijf jaar dag en nacht 24 op 24 trouwe dienst verricht te hebben de geest gaf, heb ik het ergste gedaan wat een mens bij zijn normale verstand kan doen: ik heb een Mac gekocht. Niet dat ik geloofde in de fanatieke aanhangers van de Kerk van Jobs, dat alles nu eenmaal zoveel beter werkt (hint: dat doet het niet) maar ik wilde nu mijn levenseinde nadert nog eens iets helemaal nieuws leren. Dus besteld ik een Mac Mini.
De Mac Mini is een mini-pc waarbij je enkel de eigenlijke computer koopt en je zelf kan kiezen welke hardware je verder aansluit. Tot zover de theorie want mijn standaard Belgisch toetsenbord werd niet herkend. Eerlijk gezegd werd het wel herkend, maar sommige toetsen deden niet wat ze verondersteld werden te doen. Het moest een toetsenbord met Franse indeling zijn. U weet wel, die toetsenborden die er net hetzelfde uitzien als onze Belgische AZERTY’s, maar dan met hier en daar een letter verschil. Oh ja, en Apple had aan dat Franse toetsenbord nog een rist extra toetsen en een vingerafdrukscanner toegevoegd. Kwestie van u niet in de verleiding te brengen een toetsenbord van een ander merk te kopen.
€180 en 48 uur later had ik eindelijk mijn toetsenbord in huis. Een extreem plat ding dat er wel mooi uitziet maar allesbehalve lekker typt wegens het ontbreken van “voetjes” om het toetsenbord te kantelen en de toetsjes die niet alleen dicht bij elkaar staan maar ook slechts enkele millimeters hoog zijn.
Terwijl ik toch aan het shoppen was heb ik dan maar meteen ook de “Magic” Trackpad gekocht. Een uit de kluiten gewassen trackpad dat u kent van op uw laptop, maar dan ter vervanging van de muis van uw pc (sorry, uw mac, want blijkbaar is het ding meer dan een “personal computer”). Prijs van het kleine plankje naast uw toetsenbord: een goede €100. En ik die dacht dat al bij al ik met een mini-pc goedkoop af zou zijn.
Om helemaal correct te zijn moet bij die prijs ook nog een externe schijf gerekend worden, voor de back-upfunctie die hier zo eufemistisch Time Machine heet. Gelukkig had ik die nog liggen.
Nadat ik een fortuin had uitgegeven waarmee ik ondertussen al een stevige gaming pc had kunnen kopen kwam ik eindelijk toe tot het ontdekken. Een hele nieuwe wereld ging voor me open: een wereld waar de e-mailaccounts in het configuratiescherm staan, maar dan enkel voor één programma en waar dat eigenlijk stiekem dienst om Siri, Apples AI op uw mailberichten los te laten om haar zo “nog beter” te maken. Eerlijk gezegd is het einge voordeel tot nu toe dat mijn ingevoerde google contacten gekoppeld worden aan e-mailadressen uit mijn inboxen. Nu nog vinden hoe we dat op moeten slaan!
Het ziet er allemaal wel heel mooi uit, met kleurrijke icoontjes en overbodige animaties als je een venster minimaliseert of wegklikt. De icoontjes zijn gigantisch en nemen je volledige scherm in als je het menu opent zodat ook de slechtzienden er wat aan hebben.
Er is ook een app store voor de mensen die graag micro-betalingen uitvoeren voor software die vaak net niet doet waarvoor je het nodig hebt maar let op: je kredietkaart moet uitgegeven zijn in het land waar je woont.
Het feit dat mijn Belgische kredietkaart gebruikt werd door een iemand met residentie in Portugal, in de Europese Unie en het Schengen- en SEPA-gebied van 2024, was zo uitzonderlijk dat ik uiteindelijk via mijn telefoonafrekeningen moest betalen voor de apps die ik aankocht in de shop. Mijn Paypalaccount liep daarvoor immers ook al enkele keren vast op het betalingssysteem van de app store, geruststellend is anders! Gelukkig was dat na eventjes zoeken op de website opgelost en kon ik daar mijn Paypalgegevens wel invoeren.
In de App Store is het het opletten geblazen want in tegenstelling tot de Windows Store werkt men hier vaak met abonnementen die soms jaarlijks, maar soms ook maandelijks of wekelijks geld van je rekening afhalen, en dat is niet altijd even duidelijk, gezien de App Store, in tegenstelling tot de rest van het Operating System in het Portugees staat. Niet dat mijn Portugees zo slecht is maar sommige termen moest ik toch even opzoeken.
De pc (sorry, de Mac) werkt behoorlijk zoals je zou verwachten. De meeste dingen zitten simpel genoeg in elkaar eens je ze weet te vinden en het is niet moeilijk om software van het internet, zoals mijn favoriete Operabrowser, te downloaden en installeren.
De trackpad heb ik nog niet in de vingers. Je kan vingerwegingen maken met één, twee, drie of zelfs vier vingers. Je kan op verschillende manieren klikken. Het zal nog even duren voor ik dat onder de knie heb.
Ook de twee schermen die individueel lijken te werken en dus slechts virtueel een verlenging van elkaar zijn is iets waar ik nog aan moet wennen. Toevallig ken ik iemand die nog een 34” monitor in de weg liggen heeft dus dat komt ook goed.
Gelukkig zijn er naast de Apple-imitaties ook nog de beter gekende softwarepaketten als Microsoft Office, Google Podcasts, ChatGPT, Opera, Photoshop, TuneIn, One Drive, Google Drive, Resilio, Dropbox en zo vele andere. Dat maakt de ervaring niet helemaal onbekend terrein.
Al bij al is het een leuk projectje dat mijn, door medicatie beperkte, intellect wat uitdaagt maar of het nu zo is dat ik “nooit nog iets anders zal willen”, zoals een vriend uit de Jobs-Kerk me vertelde, daar twijfel ik toch sterk aan. Voorlopig gebruik ik nog de spieknota’s van sneltoetsen die ChatGPT voor me samenstelde,
Nu nog die grijze Apple-sticker, die in de doos zat, op onze oude Peugeot uit 2005 kleven en ik ben ook officieel lid van de Kerk 🙂
