Ja! Ik heb een ‘weer’-bots , letterlijk! Ik krijg serieus botsen van het miezerige weer!
Een heftige opstoot van de fibromyalgie giert momenteel door mijn lijf.
Priemende pijnen jagen door mijn spieren terwijl mijn lichaam extreem moe is omdat het de pijn wil verdrijven en vecht tegen de hersenssignalen die uitroepen: “ER IS WAT AAN DE HAND!!” .
Begin oktober vertrok ik met mijn vriend richting Murla, Valencia. Drie weekjes ertussen uit, even weg van de dagdagelijkse sleur en proberen te ontspannen in het warme zuiden.
Wat een mooie streek daar! Tussen de bergen, rivieren, nabij de zee. Een mooie groene vallei met een kabbelend riviertje erdoorheen en pittoreske dorpjes die via ellenlange kronkelweggetjes met elkaar in verbinding worden gebracht: heerlijk om met de auto door te cruisen, met de ramen open en de wind door de haren.
We werden uitgenodigd door lieve vrienden van ons, die vorig jaar daarnaartoe verhuisden omwille van het stabielere weer.
Greet, onze gastvrouw en dierbare vriendin sinds mijn kinderjaren, lijdt net zoals ik aan een bindweefsel-aandoening.
Onze aandoeningen zijn toch niet hetzelfde, Greet lijdt aan Hypermobiele Ehler Danlos terwijl ikzelf het fibromyalgie-syndroom heb.
Beiden aandoeningen waarbij het bindweefsel in ons lichaam niet werkt zoals het hoort en dit enorm ongemak door hevige pijnen veroorzaakt, kort uitgelegd.
Drie weken had ik amper tot geen last van pijnen in Valencia!
(provincie Valencia, maar ik weiger Spanje te zeggen 😅 Mijn nationalistische kameraden begrijpen me wel. Later meer daarover)
Hoewel het daar ook enkele dagen grillig weer was, we waren daar toen de verschrikkelijke overstromingen 60km verder plaatsvonden in Valencia-stad, had ik amper pijn.
We gingen uren wandelen door de bergen en langs de rivierbedding waar ik genoot van wilde kruiden te plukken en bestuderen, mijn grote hobby!
Ik verdiep me al meer dan twintig jaar in herbalisme en nieuwe streken verkennen staat voor mij gelijk aan nieuwe kruiden ontdekken.
We werkten in de tuin, legden mee de moestuin aan en Bouweden een kippenhok.
Ik ging op ‘avontuur’ met de kinderen, we zochten edelstenen, vonden bergkristal en verschillende kleuren calciet.
Tussendoor deden we dagtripjes naar zee waar we ’s avonds gingen opladen onder de volle maan en overdag onder een stralend zonnetje onze voetjes in het heerlijke, heldere zeewater konden baden en genieten van de zeebries op ons velletje.
Ik barstte van de energie en werd er vrolijk en bubbly van. Gezonde lucht werd in mijn longen gezogen en ik voelde mijn cellen hernieuwen en aansterken.
Persoonlijk denk ik dat ook het lage stressniveau daar wat mee te maken heeft. In het zuiden leven mensen op een ander tempo, minder gehaast, a l’aise …
De druk en spanning die in onze westerse wereld steeds wordt opgedreven doet geen goed aan aan ons menselijk lichaam, dat gevoelig is aan stress!
En ohjee, we waren snel mee op dat ongehaaste en rustige tempo hoor:
“ Is’t vandaag niet, is’t misschien morgen.” – I love it! Iets wat ik me hier in het Kesselse niet kan inbeelden! Alles moét NU! Snel snel snel!
Mijn lichaam heeft genoten van het stressvrije leventje en voornamelijk van het mooie, warme en stabieler weer ginder.
“Als jullie toekomen zal het zonnetje de ganse week schijnen! Koud, maar droog.” Kreeg ik te horen van de housesitters die drie weken lang mijn beestenboel thuis draaiende hielden.
Maar niets was minder waar.
Koud, nat en vochtig weer wachtten ons op zodra we in ons geliefde Vlaanderen binnen reden.
En net dát weer is een complete aanslag op mijn lichaam! Bijna instant verkrampen mijn handen, de spanning in mijn nek, rug en schouders namen onmiddellijk weer hun welbekende vaste plaats in waardoor de vermoeidheid me ook instant om de oren sloeg.
Het is ondertussen wel meer dan duidelijk, ondanks de geruchten dat het maar fabeltjes zijn: stabiel weer zorgt voor een stabiel lichaam.
Met een gezond lijf zal je dat verschil niet, of toch veel minder, waarnemen. Maar met een lijf, gedoemd om onder constante spanning te staan, is het dag-en-nacht-verschil.
Dit zet mij voor een groot dilemma!
Voor mijn lijf én mijn gemoedstoestand zou het duidelijk beter zijn om te verhuizen naar het zuiden, hoe sneller hoe beter.
Maar ….
Ik ben invalide door mijn aandoening(en), leef van van een integratietegemoetkoming van het FOD wat gelijk staat aan het basis-minimum: een schamele 1300€.
Als ik naar het zuiden zou vertrekken heb ik geen inkomen meer! Want onze staat steunt geen invalide Vlamingen in het buitenland, ze moéten inlands blijven wonen en afzien, desondanks verhuizen hun gezondheid vaak ten goede zou komen.
Ook al zou ik – wie weet , ik heb hoop – weer terug kunnen gaan werken omdat alles beter gaat en ik van mijn uitkering niet meer hoef te ‘genieten’.
Wat een absurd woord ook! Genieten van een uitkering: geloof me, er is niets genietend aan invalide zijn!
Hoe kan ik, zonder budget, want sparen met 1300€ inkomen is geen optie maar eerder overleven, en zonder zicht op mijn eventueel herstel -ga ik kunnen werken of niet?- die stap wagen?
Wanneer ik later op pensioen ben, oud en versleten en geen hoop meer op herstel of verbetering, dán zou ik wel kunnen (lees mogen) verhuizen naar het buitenland. Want een pensioen genieten – daar heb je dat idiote woord weer- mag dan weer wél in het buitenland!
Ik ben 43 jaar en word dra 44.
Ik heb ondertussen al meermaals geproefd van een vrijwel pijnloos leven in het zonnige zuiden en ik weet dat de enige oplossing voor mij, en zoveel andere lotgenoten, verhuizen is naar warmere oorden. Mijn enige hoop op eventueel terug gaan werken en bijdragen aan de maatschappij.
Niet dat ik nu niet bijdraagt, ik ben geen apendix van de society, ik heb geen zittend gat en geef enorm veel terug. Iedereen die me kent weet dat ik me inzet voor goede doelen, voor dieren .. en voor mensen in armoede.
Maar da’s voor een andere blog.
Mijn punt: ik geef wat terug aan de maatschappij en ben geen profiteur!
Een dilemma dus!
Blijf ik in alle zekerheid ‘genieten’ van mijn uitkering terwijl ik steeds verder wegkwijn in pijn tot mijn lijf er de bruin aan geeft?
Of ga ik echt genieten? Vertrek ik halsoverkop naar waar mijn ingeving me zegt dat ik hoor te zijn, naar waar mijn pijnen verdwijnen en ik echt kan ‘genieten’ van het leven?
Ik heb hoop!
Ik weet waar ik hoor te zijn!
Het zuiden roept …
