Toch geen Superwoman.
Momenteel zit ik thuis met een Oesofagitis C. ulcus op kraag plastie. Artritis met ergens nog een gapende cardia met confluerende ulcera. Kort gezegd een maagontsteking met maagzweren.
Daar hebben 60%van de bevolking last van, hoor ik je denken. Klopt maar het gaat me niet om de ziekte die ik nu heb maar om de gewaarwording dat ik toch geen Superwoman ben.
Ik ben nu iemand die niet thuisblijft, nooit een ziekenbriefje nodig heeft, tenzij ik in ‘t ziekenhuis beland of me moet behelpen met krukken of rolstoel. Het zal wel gaan, ik sla me er wel doorheen… te koppig om toe te geven aan mijn eigen lijf. Tot ik kraak of moet plooien.
Dit lijf… daar ben ik nog nooit echt lief mee geweest, nooit echt goed voor gezorgd, nooit echt bij stilgestaan wat ik de arme ziel allemaal heb aangedaan in de 57 jaar dat het hier op deze aardkloot rondloopt. Ik luister er ook nooit naar, kan zelfs zeggen negeer het volkomen.
Als baby was ik al zwaarlijvig. Toen ik opgroeide hield ik dit redelijk onder controle, als je 120 kg “onder controle” kan noemen. Zolang ik nog thuis woonde en naar school ging, at ik wat op tafel kwam en op ‘t internaat was dat uitgebalanceerd gezond zou ik zeggen. Maar eens ik alleen ging wonen tja dat veranderde alles. Geen vaste etenstijd meer, geen zelf gekookte maaltijden. Opwarmschotels, frietkot, take away, dus veel, vet, en nooit genoeg. Mijn lijf veranderde van zwaarlijvig in zwaar obees, toen ik 158kg woog liet ik mijn maag toe nieten.
158kg, dan eet je toch alles wat je tegenkomt? Klopt, in mijn geval toch. Je hebt Bourgondiërs die eten omdat ze er zin in hebben, genieten ervan, plannen soms dagen vooraf wat ze zullen klaarmaken en ja, soms zijn die ook wat aan de zware kant. En dan heb je de veelvraat, ik dus, en die eet veel, het maakt niet uit wat als het maar véél is. Ik heb al gezegd dat ik niet lief ben voor mijn lijf. Je kweekt ongezonde eetgewoontes, je eet omdat je zin hebt of je hersenen denken dat je honger hebt of omdat je je verveelt of stress hebt, of blij bent, of gewoon omdat je dat restje van die lasagne toch niet kan laten staan?
Met de jaren die volgden, nu bijna 25jaar, zijn mijn eetgewoontes niet veranderd, ik eet nooit op vaste tijdstippen, eet wat ik voorhanden heb, doe geen moeite om te koken…ik vind wel iets. Het feit dat ik geen zin heb in eten, geen honger heb en alleen eet omdat je toch iets moet eten, bracht me tot de conclusie dat je alleen iets moet eten om niet dood te gaan.
“Die moet toch vel over been zijn?”, denk je misschien. Noppes, niet echt. Normaal weeg ik tussen 80 en 85 kg. Dit schommelt steeds omdat ik “mijn periodes” heb. Ik kan mijn “taartjesperiode” hebben. Dan eet ik taartjes…, wekenlang en dan ben ik dat beu, en heb ik mijn “boterham-met-crème-paté periode”… inderdaad: voor weken en dan ben ik ook dat weer beu. Ik zal nu al mijn periodes niet opsommen maar zoals gezegd: niet echt lief voor mijn lijf.
Dus na al die tijd geen aandacht geven en niet luisteren naar mijn lijf deed het het enige wat het kon: schreeuwen om aandacht, rebelleren, protesteren… in de vorm van misselijkheid, braken, en een schitterend hoeveelheid aanmaak van vers maagzuur.
Luid en duidelijk, maar zoals altijd luisterde ik ook nu niet tot het dinsdagmorgen besloot om niet meer mee te doen en me door de knieën te laten gaan.
8 dagen niets binnenhouden, 12 kg lichter en misselijk zijn, waren duidelijk nog geen noodkreet….
Dat arme lijf…
