Zoals ik al vertelde, ben ik ontzettend lief voor mijn lijf. Niets ontsnapt aan die liefde hoor: zoals je kan zien op de foto is mijn haar rood…Niet het gewone-potjes-rood want dat is te bruin of te ros maar écht ròòd. Tubes pasta die ik importeer uit China en die je moet mengen met zuurstofcrème tot een vuiloranje drab, die je dan op je haar smeert en een halfuurtje laat inwerken.
“Klinkt goed, voor je haar”, hoor ik je denken, wel, mijn haar kan daartegen, echt waar. Mijn haar is dik en ik moet het steeds laten uitdunnen bij de kapper. Het groeit ook meer dan normaal zou ik zeggen: ik ga regelmatig om het wat korter te knippen en tussendoor spring ik dan eens binnen om mijn froefroe, mijn pony, bij te knippen omdat ik beloofd heb het niet meer zelf te doen.
Mijn haar kreeg in de loop van de jaren al heel veel liefde, heel veel kleuren liefde. Ik ben van nature kastanjebruin en vond dat altijd al saai. Ik had een natuurlijke krul in mijn haar die friseerde en door de massa haar hield ik het niet in toom. Maar met veel liefde heb ik die krul eruit gekregen… als gevolg van een verfavontuur dat ik niet echt als nadelig beschouwde.
Toen ik de eerste keer mijn haar kleurde was mijn moeder ziedend. Ik was 17 jaar en die saaie kop die ik iedere morgen in de spiegel zag vroeg om verandering. Ik had mijn ma’s haar al ontzettend veel keer gekleurd dus ik wist hoe het moest… en: er stond nog een doos in de kast… en: ze kwam maar een paar uur later thuis. Ze gebruikte altijd dieprood of koperrood, “de kleur van een cockerspaniël”, zo beschreef ze het zelf. Toen ze later thuiskwam kreeg ik de volle laag maar ik denk vooral omdat ik haar laatste doos gebruikt had en ze nu naar een bepaalde winkel moest gaan om die speciale kleur die ze niet overal verkochten, en minder om het feit dat ik mijn haar gekleurd had.
Door de jaren heen heb ik veel kleuren gehad, ros, rood, aubergine, donkerpaars dus, en zelfs een keer “Pink Panther” roze. Maar ik kwam steeds terug naar een liefde … rood!
Het mag gezegd zijn dat ik ook fouten beging. Ik denk aan die keer dat ik per ongeluk mijn haar zwart verfde of die keer dat ze me overtuigden dat ik eens blond moest proberen.
Ik had in die tijd een paar homo vriendjes en een daarvan kluste bij in de kapperszaak van een vriendin. Hij overtuigde me om eens blond te proberen, waarom niet? “Is het niets zetten we er een kleurtje op.” Dus veel overtuiging had ik niet nodig hoor!
’s Avonds na het werk kwam hij langs met het nodige, blauwe poeder en een fles zuurstofcrème. Toen het papje op mijn hoofd gesmeerd was en omwikkeld met folie opdat het goed zou ontkleuren begon dat, na zo’n 10 minuten, toch warm te worden en branderig aan te voelen. Na 20 min had ik er genoeg van en toen ik die folie openscheurde kwam er rook uit, dat dacht ik toch.
Weer zoveel, liefde hé.
Spoelen, wassen, drogen… een ramp… ik zag eruit als een heel erg verwilderde Miss Piggy. Neen, daar moest weer kleur op. Maar dat kon pas volgende dag want er was geen winkel meer open. De volgende dag naar de winkel, die bussel stro weggestopt onder een kap van mijn sweater, ik zag er niet uit. Koperblond gekozen, 2 dozen want gezien het zo droog was, zou het wel wat verf opslorpen, dacht ik.
“Koperblond”, in de volksmond noemen ze dat ”een rosten”.
Dat 2de fiasco was anders.
Hoe kan je nu per ongeluk je haar zwart verven? Tja ik denk een fabrieksfout: ik kocht aubergine maar toen het uitgewassen was, had ik een pikzwarte bos haar… Van dat heksenzwart uit de tekenfilms. In de winter ben ik wat bleker van teint en mijn gezicht omringd met dat “frisée” gordijn zwart haar… een heks in een Disney-film!
Het kostte veel moeite omdat eruit te krijgen want een natuurlijk zwartharige kunnen ze ontkleuren naar blond en dan verfje erop, en klaar! Maar zwarte verf dat moet er uitgewassen worden met iets dat ze in het Frans “décapant” noemen, een soort afbijtmiddel voor haarverf. Voel je de liefde? Iedere laag verf moet van je haar gewassen worden en in die 15 jaar waarin ik toen al mijn haar verfde, waren dat een hoop laagjes. De kapper had al gezegd: “ik wil het proberen maar zal je haar toch moeten kortknippen”. “We zien dat nog wel” was mijn antwoord, “ik ken mijn haar, dat komt goed”. Na 1uur frotten waarbij ik regelmatig iets hoorde als “hé, je ben nog ros geweest” (of paars of rood ) waren de bovenlaag en een paar onderlagen weg en zag ik eruit als een lapjespoes. Maar: het zwart was weg!
Het nieuwe kleurtje werd weer koperblond en toen het gekleurd en droog was, viel mijn haar beter dan eerst. Niets moeten knippen en bijna geen krulletjes meer.
Met de jaren ben ik wel wat rustiger in het geven van die liefde aan mijn haar. Mijn zottigheid ben ik wat kwijt, ik ben blij met de kleur zoals die nu is…. Rood!
Rood van het ❤️
