Terwijl ik in de sneeuw zit en de kleine sneeuwvlokken zie die de koude stalen bijl raken, probeer ik me te herinneren waarom ik daar ben, op die plek.
Ik probeer me de boodschap te herinneren achter elke slag van dat majestueuze wapen, eerlijk gezegd kan ik me dat niet meer herinneren.
Voor een deel ervan stopte ik met proberen, leefde ik gewoon zonder te vertrouwen op iets dat me de extra energie zou geven om door te gaan. Het leek te hard om een perfecte definitie van dood of leven te vinden op deze rode loper in de sneeuw.
Ik gaf een deel van mijn leven op bij elke ademhaling die ik nam….
Leven…. Wat is dat?
De koude wind herinnerde me eraan dat ik nog steeds kon voelen, of zo leek het, dat de tranen in mijn ogen bevroren terwijl ze over mijn wangen liepen.
“Het is de koude bries”, zei ik, terwijl ik probeerde gevoelens van pijn en eenzaamheid te verbergen.
Ik zou van elk deel van de confrontatie moeten kunnen genieten en niet bang moeten zijn om te vallen om te rusten, want dat is mijn doel, maar mijn meesteres gaf me iets om voor te vechten, haar liefde, haar aandacht, haar toewijding.
Ik kan nu niet opgeven, want als ik dat doe, zal een ander mijn plaats innemen en zal ze me verlaten…. Nee, dat kan niet….
Er verscheen een kraai, zwart, donker, vol angst…
“Waarom beweeg je niet?”
“Ben je iets kwijtgeraakt?”
Verrast door de sprekende boodschapper, kwamen de woorden niet van mij….
“Ik probeer mijn liefde te vinden”
“Ohhh en die liefde heeft een naam?”
“Gewoon een gezicht, of zo leek het, ik kon niet goed zien, half zwart en half met vlees bedekt.
Soms verdween ze en verscheen er alleen een wit paard in haar plaats.”
“Oh, dus je liefde is nog steeds te vinden”
“Misschien”
“En weet je waar je die kunt vinden?”
“En het is een vogel, zoals jij, die mij kan helpen?”
“Misschien, maar het is een keuze die je moet maken, geloof in een pratende vogel of blijf hier voor eeuwig.”
Ik kon geen goede reden vinden om te blijven, want deze vogel kon mij naar mijn liefde leiden.
“Oké”
Lees de originele tekst in het Engels
Yggdrasil the journey – PT I
As I sit in the snow, contemplating the small snowflakes hitting the cold steel axe I try to remember the “why” of being there, in that place.
I try to remember the message behind every swing of that majestic weapon, honestly I can’t remember anymore.
And for part of it I stopped trying, just living not relying on anything to give me the extra pump to keep going. It seemed too harsh to find a perfect definition of death, or life, in this red carpet in the snow.
I gave up some of my life in every breath I took….
Life…. What’s that?
The cold wind reminded me that I could still feel, or so it seemed, the tears in my eyes frozen as they ran down the cheeks.
“It’s the cold breeze” I said, trying to hide feelings of hurt, and loneliness.
I should be able to enjoy every part of the confrontation, and not be scared of falling down to rest, for that is my purpose, but my mistress gave me something to fight for, her love, her attention, her devotion.
I can’t give up now, for if I do another will take my place, and she will leave me…. No that cannot be….
A crow appeared, black, dark, full of fear…
“Why do you not move?”
“Did you lose something?”
Surprised by the speaking messenger, the words did not come from me….
“I’m trying to find my love”
“Ohhh and that love has a name?”
“Just a face, or it seemed, I could not see well, half black and half flesh-covered.
Sometimes she vanished and only a white horse appeared in her place.”
“Oh so your love is to be found still”
“Maybe”
“And do you know where to find it?”
“And it’s a bird like you that can help me?”
“Maybe, but it’s a choice that you must take, believe in a talking bird or remain here continuously for eternity.”
I could not find a good reason to stay, for this bird could guide me to my love.
“Ok”
