Mijn mooie Oostende, mijn geboortestad. Maar ook de geboortestad van ons aller geliefde en nationale trots, Lucy Loes, Arno, Wendy van Wanten en Guga Baul. Wist je dat de wereldhit ‘Sexual Healing’ van Marvin Gaye geschreven en opgenomen is in Oostende en de begeleidende video opgenomen werd in het Kursaal van Oostende. En dan mogen we zeker baron Ensor niet vergeten, bekend om zijn spookachtige voorstellingen van maskers, skeletten en groteske scènes, een cruciaal figuur in de Belgische kunstgeschiedenis en het symbolisme.
Als je Oostende binnenrijdt torent recht voor je de Mercator, een driemaster uit 1932. Ze werd gebouwd om opleiding te geven aan koopvaardijofficieren, machinisten, matrozen en koks. Vanaf 1964 ligt ze bijna ononderbroken aangemeerd in de jachthaven, als museumschip. Een prestigieus binnenkomen van de stad.
Van Pasen tot eind september zijn we onze “Koningin der badsteden” kwijt aan de niet aflatende stroom toeristen die onze stranden en terrassen overspoelen. Overal immense files vóór de ondergrondse parkeergarages om toch maar zo dicht mogelijk in het centrum te kunnen parkeren. Het zou simpeler zijn om in de grote parking aan het station te parkeren of beter nog om je auto veilig achter te laten in de “gratis” randparking waar je zelfs een fiets kan lenen. Maar neen, liever de boel opstoppen, wachtend in een bloedhete auto voor een parkeer plekje. De parking naast het station is op loopafstand van het centrum, vanaf het station wandel je via De Amandine, de laatste IJslandvaarder die sinds 1995 als museumschip in de haven ligt, die je ook kan bezoeken, recht op de Sint-Petrus-en Sint-Pauluskerk. Een mooi stukje architectuur en zeker ook het bezoeken waard. Dus waarom die koppigheid om toch die schaarse parkeerplekjes in te pikken?
De overvolle terrassen en ‘Beach bars’ met gebruinde ouders die hun joelende kinderen dumpen in het afgebakende speeltuintje in de buurt. Het levensgevaarlijke gedrag van ‘billenkarren’ op de zeedijk en de zee vol zwemmers, die onze Noordzee onderschatten en waar de redders hun handen aan vol hebben. Voetpaden vol slenterende mensen die langs de kraampjes aan de haven kuieren om warme wulken of een “totte”, een gezouten en gedroogde vis, te eten, of zich staan te vergapen aan het aanbod van de ’s nachts gevangen vis en garnalen, aan de vistrap.
Ik hoor je denken: “Maar jullie leven toch van de toeristen?”… en dat klopt, absoluut! Vele winkeltjes zijn alleen open in het hoogseizoen, en de restaurants maken met “het seizoen” hun jaaromzet goed, maar moeten ze dan allemaal op die paar 100 meter neerstrijken?
Oostende heeft voor iedereen wat wils. Of je nu van natuur, cultuur, shoppen of gewoon lekker uitwaaien aan zee houdt, je zult je hier niet vervelen. Ons kuststadje heeft 7 kilometer kustlijn, die loopt van Bredene tot Middelkerke. Voor de shopper een paar aanlokkelijke winkelstraten en voor wie wat cultuur wil opsnuiven, hebben we een paar mooie pareltjes zoals de Venetiaanse gaanderijen en het Kursaal, van1953, een Modernistisch gebouw met vooruitstrevende bouwtechnieken, versierd met wandschilderingen en beelden van Paul Delvaux. Het bloemenuurwerk “de Horloge” in het Leopold park en onze eigen ‘dikke Mathille’, die officieel ‘de Zee’ heet en al 60 jaar op haar sokkel rust voor De Grote Post.
De strekdam die 600 meter ver in zee loopt, is een wandeling waard en sinds een paar jaar wonen er zeehondjes op het ‘klein strand’. De haven met de visserijboten, de duinen in Bredene en Mariakerke en de jachthaven vol plezierbootjes, wat moet je nog meer hebben? In de haven aan de vismijn kan je ook de ‘Volle au Vent’ zien liggen… De wat?… Een immens schip met hijskraan en een enorm laadvermogen, die gebruikt wordt om de fundering voor de windmolens te plaatsen, die windmolens die trouwens in Oostende gebouwd worden. En vanaf de visserskaai kan je meerdere keren per dag het “gratis” overzetbootje gebruiken om naar de Oosteroever en terug te varen. Op de Oosteroever kan je trouwens ook heel gemakkelijk je auto kwijt…
Dus… ik begrijp waarom ze komen.
Oostende was niet altijd het Oostende dat we nu kennen, neen, vroeger… heel vroeger in de vijfde en zesde eeuw was er vóór de Belgische Noordzeekust een schiereiland, Ter Streep genaamd. In de volksmond “Testerep“. Niet bewoond omdat het schiereiland bij vloed altijd overstroomde. Pas nadat er in de tiende eeuw een beschermende duingordel werd gevormd was bewoning mogelijk. Die bestond hoofdzakelijk uit vissers en schaapherders. In 990 ontstond Oostende op het “oost-einde” van de Testerep, Westende op het “west-einde” en Middelkerke ergens in het midden van het schiereiland. Oostende groeide en breide uit maar de duingordel in het oosten van Testerep werd regelmatig afgeplat waardoor stormvloeden vrij spel kregen. De enorme watersnood van 1394 was de doodsteek en duizenden stedelingen verlieten noodgedwongen de oorspronkelijke stad en stichten 500 meter verder op het vasteland een tweede Oostende. Het Oostende dat we nu kennen en waar we van houden.
Maar… in de winter hebben we onze stad terug, dan is ze weer van ons.
Ik ben eventjes weggeweest uit Oostende maar ik “moest” terugkomen. Ik miste het “zeetje”, wat echte Oostendenaars trouwens niet zo noemen! Ik miste de zilte geur, die je ruikt zodra je Oostende binnenrijdt. Ik miste het strand en de zee… niet om te zwemmen maar om naar haar te kijken. Ik weet niet hoelang het geleden is dat ik ging zwemmen, waarschijnlijk 10 jaar, en op het zand lopen doe ik met mijn schoenen aan, ik heb niet graag zand tussen mijn tenen. Als kind woonde ik in de zomer praktisch op het strand. Mijn grootouders hadden een cabine op het strand van Mariakerke en we zaten daar van ’s morgens tot zonsondergang. Kastelen bouwen en papieren bloemen verkopen met als betaalmiddel een “panjé” schelpen, een bastering van het Franse woord “poignée” dat gewoon een handvol betekende… Ik kreeg dan een frisco, gekocht van de éénarmige venter die elke dag het strand afschuimde. Goeie tijden…
De onstuimige zee, die bij vloed de golven over het stand rolt en bij eb weer terugtrekt, “kellen”, plassen zeewater, achterlatend… turen over de immense blauwzwarte vlakte… de zilte geur en het geluid van krijsende meeuwen… dat is ”een dagje zee” voor mij.
Die krijsende meeuwen horen erbij. Nu, in de winter zijn veel vertrokken naar warmere oorden en kan hen geen ongelijk geven. Maar eind April zijn ze terug. Ze komen dan nesten bouwen op de daken, onze vuilniszakken openscheuren en eten stelen van de toeristen, … dat laatste is zo grappig, als ze in duikvlucht een halve zak frietjes uit de handen van de niets vermoedende hongerige mens stelen! Dat vuilniszakkenprobleem is de schuld van de bewoners; die beesten zoeken naar eten. En als je vuilnis te vroeg of niet op de daarvoor bestemde plaats hangt of zet, is het niet hun schuld dat ze de zakken opentrekken om iets eetbaars te zoeken… daarbij we mogen de vogels niet meer voederen, omdat dat als sluikstorten aanzien wordt. Dus waar moeten ze dan hun eten halen? Vroeger bleven ze meer aan de kust omdat ze de visafval aten, die de bemanning van de vissersboten overboord gooide, maar dat mag niet meer. Dus ik sta aan de kant van de meeuw, zelfs al nesten ze in mijn dakgoot, krijsen van zonsopgang tot zonsondergang en “sch***en” ze mijn auto onder… van mij mogen ze blijven…
Waarschijnlijk, zoals veel Oostendenaars, zie ik de parel die “mijn Oostende” is niet meer, en ik vraag me telkens weer af, wat komen die toeristen hier zoeken? Maar ook “ik”, ben jaarlijks een toerist. Ik ga jaarlijks toch minstens 1 keer met het vliegtuig weg… super gemakkelijk, vertrekkend van ons eigen vliegveld… en 3u later sta ik me te vergapen aan de vloedlijn van een zuiders strand.
Waarom?
Het betere weer met ook in de winter een aangename temperatuur, dat is echt de enige reden waarvoor ik het doe…
