Na jaren aarzelen, omdat ik dacht dat mijn levensverhaal niet interessant genoeg was, ben ik nu toch eindelijk begonnen aan een autobiografisch boek.
Een gelukkige jeugd, op school bij de nonnekes en op internaat in een jongensschool, een vakantiejob als technieker bij de belichting van een travestieshow en als deurman in een homobar, vanaf mijn zestiende tot mijn vierentwintigste in een monogame relatie, daarna enkele jaren later getrouwd met de stiefmoeder van een kameraad, wegens autisme afgekeurd als treinbegeleider en door examens opgeklommen tot onderbureauchef bij de spoorwegen, vier jaar verlof zonder wedde om parlementair medewerker te worden, na die vier jaar terug naar de NMBS tot ik door een depressie gedwongen werd op pensioen te gaan, daarna verhuisd naar Portugal waar ik na twee jaar de diagnose terminale longkanker kreeg,…
Mijn levensverhaal is misschien wel een boek waard. 🤷♂️
Maar hoe begin je daaraan? Schrijven, ja dat weet ik wel. Uren en uren schrijven en schaven aan je tekst. Maar dan nog? Begin je in hoofdstukken of schrijf je een lange tekst? Ik koos voor het eerste en heb na lang nadenken en uren herwerken een hoofdstukkentabel opgemaakt. Net als een lijst met namen. Want je wil weliswaar niemand herkenbaar in je verhaal brengen, maar je baseert je toch op bestaande personen, die telkens dezelfde naam moeten hebben. Dus heb ik niet alleen een hoofdstukkenlijst, maar ook een namenlijst. Met daarop wie ik welke naam gegeven heb. Kwestie van niet terug te moeten keren om op te zoeken hoe ik ze toch genoemd heb als ze driehonderd pagina’s later terug opduiken.
En dan? Je hebt je verhaal… Eerst laten nalezen en de foutjes er laten uithalen. En dan een synopsis schrijven voor de uitgevers.
Uitgevers… tsja… Zoek maar eens een uitgever… Gelukkig heb ik een vriend die al enkele boeken geschreven heeft en weet hoe dat gaat. Maar dan nog.. Ik kan niet zomaar langskomen, ook al zou men dat willen. Ik woon 2.000 kilometer van mijn taalgebied. Moet ik dan voor de zekerheid naar België reizen? Voor het geval men mij wil zien en ik geen driehonderd euro voor een snelle vlucht wil betalen?
Allemaal zo ingewikkeld voor wie vreemd is aan het wereldje van auteurs en uitgevers…
Maar het begin is er: ik ben aan het schrijven…
“De autist en de stiefmoeder” heet het boek. Dat weet ik al.
Maar hoe ik het uitgegeven zal krijgen eens het klaar is, dat blijft voorlopig een raadsel.
Nu ja, ik ben aan het schrijven als een bezetene. Nu of nooit, letterlijk in mijn geval. Wat daarna komt, komt daarna.
Ik laat jullie weten als het in de winkel ligt, of, in het geval ik geen uitgever vind, waar jullie het e-boek kunnen downloaden.
Tot dan schrijf ik, hele nachten lang…
