Ergens in een achtertuin, terwijl de ochtendmist nog dampend over het gras hangt, sluipt een 38-jarige boekhouder met een nylon konijnenstaart aan zijn achterwerk tussen de hortensia’s. In zijn bezwete, plastic ogen weerkaatsen de existentiële twijfels van een generatie. Waarom? Waarom heb ik geen nee gezegd? Waarom sta ik hier in een pluizig pak dat ruikt naar oude popcorn en kinderangst?
Lieve mensen. Beste volwassenen. Laat me dit helder zeggen: jullie moeten stoppen met verkleed te gaan als paashaas. Het is klaar. Het is voorbij. De grote fuzzy façade heeft zijn laatste wortel geknaagd.
De tragiek van de mascotte
Er is iets diep treurigs aan een volwassen mens in een mascottepak. Niet omwille van het pak zelf — ik heb geen problemen met polyester, sommige van mijn beste broeken zijn half gesmolten door onbedoelde strijkbeurten. Maar omdat het pak iets probeert te verbergen dat schreeuwt om gezien te worden: de radeloze poging tot relevantie in een wereld die al lang is doorgegaan zonder je.
Kinderen geloven niet in paashazen. Ze geloven in tablets, algoritmes, en dat er een Minecraft-draak op de maan woont. Ze weten dat jij onder dat pak zit, Karel. Ze zagen je gisteren nog frieten halen in je Crocs. Je bent niet mysterieus. Je bent warm, zweterig, en je ruikt een beetje naar Fritz-Kola en midlife.
Het konijn als symbool
Het paaskonijn zelf verdient beter. Eeuwenlang was hij een vruchtbaarheidssymbool, een lentebode, een springerig archetype van alles wat bloeit en groeit. En nu? Nu wordt hij herleid tot een foto-opportuniteit voor Instagramouders die “even iets leuks wilden doen met de kids” voordat ze hun aandacht weer op het espresso-apparaat kunnen richten.
Laat het dier met rust. Laat hem eieren leggen in vrede, als hij dat wil. (Ja, ik weet het, het klopt biologisch niet, maar dat doet je verhaal ook niet.)
Wat dan wel?
Vraag je eens af: waarom willen we dit? Waarom kruipen we in kostuums in de hoop iets magisch te maken van wat in wezen een gesuikerd consumptieritueel is? Misschien — en ik zeg dit met zachte stem — omdat we collectief de grip kwijt zijn op wat “betekenisvol” is. En als je betekenis niet meer vindt in het alledaagse, dan is een konijnenpak de kortste weg naar doen alsof.
Maar doen alsof is vermoeiend. Vraag dat maar aan wie ooit met zes pinten op op een sollicitatiegesprek is verschenen. (Spoiler: ik kreeg de job niet, maar wel een uitnodiging voor hun nieuwjaarsreceptie, vreemd genoeg.)
Stop de madness
Dus: trek dat pak uit, Jan. Leg het neer. Gooi het desnoods ritueel in een vuurkorf op het dorpsplein en zing daarbij een psalm uit het Grote Kerkelijke Liederenboek. Geef je kinderen gewoon een mandje met chocolade, lees hen een verhaal voor over de lente, of — en dit is radicaal — plant samen een bloem. Of voor mijn part zelfs een boom, het kan niet op!
De magie zit niet in het masker. Die zit in de aandacht. In het echte. In het niet hoeven huppelen als je daar geen zin in hebt. Want niemand verwacht van jou dat je een haas bent. Enkel jijzelf, en dat is al moeilijk genoeg.
Laat het los. Laat het pluizige los.
En koop croissants.
Die zonder chocolade als het even kan.
