Onlangs was Bart hier voor een paar dagen te gast. Omdat ik tot een risicogroep behoor zat hij netjes met FFP2-masker aan op de trein, in de luchthaven en op het vliegtuig, om dan van in Lissabon met een gehuurde scooter naar hier te rijden, waar ik hem met de wagen oppikte en, in het donker ondertussen, begeleidde van aan het laatste benzinestation op de A8 via kronkelwegen tot hier, in het landelijke Nadrupe.
Het was een hartelijk weerzien, al op die parking langs de snelweg. Omdat hij behoorlijk laat arriveerde, maar toch vroeger dan voorzien, hadden Sibby en ik al gegeten en gingen voor Bart snel twee tosti’s in de grill.
Om ons niet te veel tot last te zijn, want je mag niet onderschatten wat dat is als autist, zo’n vreemde in je huis, ging hij ’s ochtends een toertje maken op de scooter (een Honda PCX 125, voor de kenners) terwijl ik gewoon mijn routine volgde van Radio 1 en mijn ochtendkranten. Maar het begon toch al wat te kriebelen. Ik had immers al vier jaar niet meer met een scooter gereden. Eerst wegens de pandemie, daarna omwille van een gebroken nekwervel… Maar nu de nekwervel plots, twee weken voor Barts aankomst, genezen bleek, begon het scootervirus toch behoorlijk op te spelen. Ik ging op zoek naar een huurscooter hier in de buurt en die vond ik bij een particulier in Peniche, zo’n 30 kilometer van Nadrupe.
Het contact verliep zoals voor zowat alles in Portugal via WhatsApp en al snel was heel de boel beklonken: ik zou voor vier dagen, van zondag tot woensdag een SYM-scooter huren van een brave ziel in Peniche. Het was een automaat en het enige waar ik moeite mee had, de scooter op zijn staander te trekken, daar had ik Bart voor.
Alles geregeld, formuliertje ingevuld en scans van identiteitsbewijs en rijbewijs netjes doorgestuurd, tot plots ik een bericht kreeg: of ik wist dat mijn rijbewijs, een Belgisch nog, al sinds twee jaar verlopen was? Dat wist ik dus niet, wie controleert dat nu? Daar krijg je normaal een bericht van de uitreikende gemeente van, toch als je in België woont. En ondanks het feit dat ik mijn rijbewijs netjes geregistreerd had bij het ministerie van mobiliteit hier in Portugal, kwestie van in aanmerking te komen voor het Portugese systeem van de strafpunten, had ik van niemand een bericht ontvangen, daar in die meimaand van 2023.
Ik vroeg of dat een probleem was maar de verhuurder stelde mij enkele seconden later al gerust: niet voor hem. Voor de autoriteiten uiteraard wel maar daar spraken we niet over. Als ik gecontroleerd zou worden door de GNR, de militairen van de Portugese rijkswacht, zou ik het uiteraard vlaggen hebben, met boetes die oplopen tot zo’n €2.500!
Maar goed, het vooruitzicht van eindelijk weer op twee wielen te kunnen rijden, met mijn scootermaatje van Vespa Club Oostende dan nog, vaagde meteen alle twijfel weg. Ik zou het risico wel nemen en hopen om geen brokken te veroorzaken of controles tegen te komen. En ik moet eerlijk zijn: de pakkans ligt hier wel beduidend hoger dan in België, dus het was toch met een bang hartje dat ik de scooter in ontvangst nam. Want als ik ergens in de Portugese brousse, in pakweg A Dos Cunhados, zou worden tegengehouden, zou ik het voertuig wel aan de kant mogen laten staan. Allemaal goed en wel als Bart nog in het land was, maar die laatste dag was hij al op de luchthaven toen ik de scooter terug naar Peniche zou rijden… Alleemaal zorgen die aan me knaagden maar de honger om eindelijk weer te kunnen rijden was te groot!
Op naar Peniche dus, waar onze verhuurder naar goede Portugese gewoonte een half uurtje te laat was (wegens “druk verkeer”, stel je voor, hij vergat blijkbaar dat wij die wegen ook kenden!) maar waar ik een goede driekwartier later, met mijn eigen helm en in de kleuren van mijn twee Vespaclubs, Vespa Club Oostende en Vespa Clube Torres Vedras, eindelijk van start kon gaan.
Gelukkig woonde de verhuurder aan de rustige kant van Peniche en kon ik rond de oude vuurtoren rustig wat oefenen. Man, wat deed dat goed, ondanks dat het minder vlot ging dan verwacht. Van Peniche was het via een kleine omweg een uurtje rijden naar huis en diezelfde namiddag maakten we al een tweede tochtje, op lichtelijk natte wegen hier om en rond ons dorp.
De volgende dag, het weer was al iets beter dan de miezerregen van zondag, maakten we in de namiddag al een stevig ritje, waarbij we de GNR trouwens voertuigen uit het verkeer zagen plukken in een dorpje van twee keer niets en we ons vlug uit de voeten maakten. En ook de derde dag, op dinsdag, maakten we een geweldige rit, naar het schiereiland van Baléal, waar we ons witte vel eventjes blootstelden aan de Portugese zon op een terrasje vooraleer huiswaarts te keren langs enkele van de mooie slingerbaantjes die Portugal rijk is. Ook hier zagen we een controle van de GNR staan trouwens, die gelukkig opnieuw niet in ons geïnteresseerd was.
Op woensdagmorgen reed Bart alweer in alle vroegte terug naar Lissabon, waar hij rond het middaguur een vlucht moest halen, en reed ik, opnieuw met een bang hartje, terug naar Peniche waar ik om 10 uur een afspraak had met de verhuurder, die uiteindelijk zijn vader stuurde, een man die zonder ook maar iets na te kijken de scooter terug in zijn garage zette en mij ter afscheid joviaal de hand reikte… Lekker makkelijk voor zowel de verhuurder als ikzelf, vooral omdat hij de eerste dag al vergeten was een borg vast te zetten op mijn kredietkaart 😅
Het was toch wat spannend, die vier dagen scooteren zonder geldig rijbewijs in een land dat niet mijn vaderland is, maar het heeft toch de microbe weer uit zijn tent gelokt. Ik wil weer scooteren, zo lang ik dat nog kan. Eerst moet ik uiteraard mijn rijbewijs opnieuw halen, en omdat het langer dan twee jaar vervallen is, is dat met nieuwe proeven die ik moet afleggen. Maar ik ben van plan om dat opnieuw te halen, al is het dan enkel mijn autorijbewijs, waarmee ik ook met een motorfiets van maximaal 125cc mag rijden. Of ik ook mijn motorrijbewijs opnieuw wil halen zal van de omstandigheden afhangen, maar gezien de weinige tijd die mij nog rest zie ik dat niet direct als een prioriteit. En dan misschien een nieuwe scooter… Een nieuwe Chinees (een SYM schijnt betrouwbaarder te zijn dan een occasie Vespa) of een oude Italiaan, dat zien we dan nog wel. Maar ik heb alvast de smaak te pakken. Na al die jaren deed het zo’n deugd, gaf het me zo’n gevoel van vrijheid, … Dat wil ik niet meer afstaan als het niet moet. En wie weet, binnen een jaar of zo op twee wielen naar de oncologische consultatie in Lissabon? Ik ben er alvast klaar voor!
