“En herken je me echt niet? Vroeg hij. “Heel België kent mij, ik ben verschillende keren met mijn kop op tv gekomen” voegde hij er nog aan toe.
Ik viel volledig uit de lucht en dacht “oh neen, ik loop hier met een BV en ik herken die man niet eens”. Help ! !
Tussen eind 2008 en 2019 ging ik de overgrote tijd als single door het leven. Ik zou liegen als ik er niet bij zou melden dat ik bij momenten toch wel date. Ik was niet echt van plan om de rest van mijn leven als single door te gaan. Al is dat ook niet slecht. Je leert meer je plan trekken en wordt toch wel psychisch veel weerbaarder. Ook uit daten trouwens leer je veel over jezelf. Echt een boeiende periode, ik zou het iedereen durven aanraden.
Uit dit daten vloeiden soms heel korte, middellange of langere kennismakingen. Ik noem dat maar een relatie als je beiden een beetje zeker bent van elkaar en als je dat ook aan elkaar uitspreekt. Alhoewel je eigenlijk nooit “zeker” bent. Je bent altijd maar zeker van je “eigen stuk inbreng” in die relatie. (een vriendschapsband is ook een relatievorm) De gevoelens en intenties van de andere zijn niet altijd even goed zichtbaar. Dat heb ik ondertussen ook wel mogen ervaren.
En in volgend verhaal viel ik ook terug in de prijzen!
Het moet ergens eind 2009 geweest zijn. Ik herinner me dit, omdat ik toen voorlopig in een huur-appartementje woonde op de Burg in Torhout. In die periode was aan mijn pas gekocht huisje een grondige renovatie bezig. Het pand werd volledig gestript, maar dit is weer een ander verhaal. Gedurende 8 maanden nam ik – met een deel van mijn inboedel – mijn intrek boven de Pearl winkel. Het was best een knus onderkomen. Al was het maar periodiek, toch had ik het weten gezellig in te richten. Mijn bureel stond in een hoekje van mijn living….en dat was heel praktisch.
“Laten we elkaar even ontmoeten” schreef Pol op een woensdagavond in zijn 3de mail.
“Prima” antwoordde ik en we besloten het komende weekend af te spreken in Brugge.
De place to meat was het stationsplein. Zo gezegd, zo gedaan.
Ons mailverkeer was aangenaam verlopen en zeker niet opdringerig. Toch had ik altijd enige voorzichtigheid maar stelde me open om elkaar life te ontmoeten.
Zo’n 1ste contact bracht altijd een zekere gezonde spanning teweeg.
We waren elk op ons eentje naar Brugge gespoord en ontmoetten elkaar op de afgesproken plaats.
“Gaan we wandelen?” vroeg ik? “Prima” zei hij en we begaven ons richting Vesten, waar het aangenaam lopen is en we in alle rust een woordje konden placeren.
Na zo’n half uurtje stappen vroeg hij opeens “Herken je mij echt niet?”.
“Neen”, zei ik….en toen vervolgde hij met een niets-aflatende blik “Heel Belgie kent mij, maar met een beetje vermomming herken je me dus niet”. Hij droeg een petje en had een baardje. Hij mocht best gezien worden en ik werd een beetje fier dat ik naast die grote man mocht lopen.
Het schaamrood verscheen echter op mijn wanden, toen hij me die vraag stelde. Gelukkig verloste hij me snel. “Ik ben Pol Hauspie”. Tja, wie kent Pol Hauspie niet en onmiddellijk associeerde ik zijn naam aan Lernaud & Hauspie, die een aantal jaren geleden voor veel financieel leed zorgden bij hun aandeelhouders.
Ik dacht, mens, mens, wat moet ik hier nu mee….Hij had me al verteld dat hij een vrouw zocht voor een relatie maar pas nu voegde hij eraan toe dat hij eigenlijk in Zuid-Afrika woonde en voorlopig in België was voor een zoveelste proces. Dat bewuste proces waarvan 20 september 2010 uitspraak kwam vermoedde ik achteraf. Ik leerde hem dus kennen middenin zijn procesdagen, maar hij was op vrije voet en zo kruiste hij mijn pad. En hij zag er alles behalve gespannen uit, terwijl ergens wel het zwaard van Damocles boven zijn hoofd hing. De zoveelste sloeber dus, die mijn pad kruiste.
Wie meer wil weten over de zaak Pol Hauspie en Jo Lernaut adviseer ik om hun wikipediapagina er op na te lezen. Ik voel me niet geroepen om hier die zaak uit de doeken te doen.
Wel herinnerde ik mij dat klanten (het moet rond de eeuwwisseling geweest zijn) mij vroegen wat het kostenplaatje voor gans hun tuin ging worden? “Want, ik ben al 400.000 fr verloren aan Lernaut & Hauspie”, voegde die klant eraan toe…..Ik zag helaas het verband niet echt maar bon compassie wekken is misschien ook een manier om goedkoper gediend te worden. Dit geheel terzijde.
Terug naar mijn date.
We wandelden rustig verder en ik dacht “Tja, ik loop hier nu met die gast, laat ik er het beste van maken.” Dat hij niet de eerste de beste was, wist ik dus al, maar al bij al verliep ons gesprek vlotjes. Hij was heel open tegen mij en vertelde o.a. over de periode dat hij in het gevang doorbracht en dat hij daar veel heeft gehad aan de aalmoezenier.
Hij gedroeg zich als een echte gentleman en ik liet me er van genieten. We zijn nog samen gaan dineren en hij trakteerde mij zelfs.
Ik vroeg hem wel hoe het in godsnaam mogelijk was om al die aandeelhouders om de tuin te leiden en het ene jaar met massa’s winst op de proppen komen en het jaar erna kopje onder gaan.
“Tja,” repliceerde hij, “Met cijfertjes in de boekhouding kan je heel creatief zijn hoor.”
Ik voelde me net een journaliste…In een vorig leven ben ik nog hulpboekhoudster geweest en dit kwam wel van pas in onze dialoog.
Ergens liep ik daar met een heel bekwame man, die aan de wieg stond van de spraaktechnologie.
Ik herinner me ook dat hij toen al (in 2009 dus) een smartphone had waarmee hij de treinuren kon opzoeken terwijl we door de Steenstraat liepen. Voor mij was dat enorm ver toekomstmuziek en ik genoot ergens wel van zijn aandacht en zijn futuristische blik.
Thuis komende met een nieuw verhaal, mailde ik hem een paar dagen later dat we toch niet dezelfde waarden delen en dat ik vriendelijk zou afzien van verder contact. Einde verhaal.
p.s.: Pittig detail: Ook mijn huidige partner heeft hier nare herinneringen aan.
Een geplunderde aandelenrekening dankzij de sympathieke Pol Haupie. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat hij alles kwijt was. Er blijft nog 0,11 euro over van de 2.384,49 euro over. (zie foto hieronder)
Coverfoto: Peter Schreiber
