Mocht ik in een rijhuis hebben geslapen, dan zouden mijn buren wellicht denken dat er iemand vermoord werd in de nacht van 4 op 5 mei in de Rozenlaan, 6 in Roeselare.
Gelukkig niet, toch is deze blog niet echt geschikt voor lezers onder de 16 jaar of gevoelige zielen.
Voor zover ik me herinner, had ik in heel mijn leven nog nooit een nachtmerrie van dit formaat.
Het moet al tegen de ochtend zijn geweest. Ik had rond 5 u nog een sanitaire stop, en direct weer in slaap gedommeld….nu ja, slaap is veel gezegd.
Voor alle Duidelijkheid, die nacht sliep ik bij mijn partner. (= fictief adres)
Heel beeldend herinner ik me volgende droom/nachtmerrie.
Ik lag op de rechterkant in mijn bed in de Roekstraat, waar ik woonde toen ons gezin nog 1 clan vormde. Het was halfdonker of eerder schemerig. Er kwam een figuur aan het linker voeteinde en die maakte mij heel angstig. Ik wilde die constant met mijn linkerbeen weg stampen, om ervan af te zijn….doch het was zo raar, die figuur verplaatste zich als een schim naar het linker hoofdeinde.
Toen ik die weer wilde wegduwen verplaatste de schim zich naar het rechter hoofdeinde. Dus pal naast mijn hoofd. BRRRR, echt wel griezelig.
Dit herhaalde zich vele keren na elkaar. Hij was gehuld in donkere kleren, met een trainingsbroek en een hoodie, waarvan hij de kap over zijn hoofd had getrokken. In die droom belichaamde hij mijn ex. Ik noem hem hier voor alle discretie bij de naam Lowie.
De beelden die ik zag, waren zoals een foto met een lange sluitertijd, zodat de figuur zich nog vaag kan verplaatsen….Het bijhorende gevoel triggerde bij mij angst los.
Nu weet ik dat het gevoel wat je krijgt in je droom te maken heeft met je eigen leefwereld. Nu ben ik wel de laatste weken heel ongemakkelijk geweest (best wel stress gehad) voor het instellen van mijn nieuwe PC. Om die reden heb ik dit weken uitgesteld tot na mijn reis. Bah, wat ontzag ik dat zeg.
Heeft die situatie “oude demonen” wakker gemaakt in mij? In mijn huwelijk was ik best ook wel heel vaak angstig. Toen was ik nog niet echt assertief en liet meer op mijn kop zitten. Ik wist ook nog niet dat ik H.S.P. was, wat mij toch veel gevoeliger maakte dan een doorsnee mens.
Maar nooit beleefde ik echter nachtmerries van dit formaat.
Vooral omdat ik eraan gewerkt heb en me liet helen met therapie. Iets wat voor mij geen overdreven luxe is, maar eerder noodzakelijk. Je auto laat je ook nazien als die sputtert. Geestelijke zelfzorg dus.
Verder vond ik van mezelf dat ik het leven wel aandurfde en voldoende veerkracht bezit..doch die nachtmerrie deed me toch eens dieper graven en daarom vroeg ik aan Mr Google wat nachtmerries ons vertellen. En dit was zijn/haar antwoord:
Wat is de functie van nachtmerries?
Dromen, en dus ook nachtmerries, zijn een essentieel onderdeel van je mentale herstel. Er is een verband te leggen tussen wat we overdag meemaken en ’s nachts dromen. Je herhaalt tijdens je dromen dingen van de afgelopen dag en daar voeg je onderbewust associaties van andere ervaringen aan toe. Daardoor heb je soms hele levendige of bizarre dromen, en dus ook nachtmerries.
Nu kan ik me voorstellen dat mijn stress voor het instellen van de nieuwe PC mij terugbracht naar vroegere angst en er zodoende in mijn droomfantasie een verhaal werd gecreëerd.
Het is nog niet alles….de nachtmerrie ging als volgt verder:
Die 3 schimmen die zich constant verplaatsten van links achter naar links voor en dan weer naar rechts voor – pal naast mijn hoofd dus….die boezemden me zo’n angst in, dat ik ze wilde wegduwen, maar dat ging niet. Ik wilde roepen en schreeuwen doch dit ging ook niet. Net of mijn keel geen klank kon uitbrengen en ik onmogelijk ‘hulp’ kon roepen.
In die nare droom, sliepen onze oude buren (N. en D.) in de kamer naast ons. Daarom wilde ik roepen, zodat ze dit konden horen om mij te verlossen.
Opeens maakte de schim die links aan het hoofdeinde stond, aanstalten om de nachtemmer vol met vieze urine over mijn benen te gieten.
Pas op dit moment lukte het me om te schreeuwen……(toen was de emmer blijkbaar vol).
Het moet door merg en been gegaan zijn, want ik heb mezelf wakker gemaakt met mijn getier. Toen voelde ik iemands armen rechts naast mij…en was ik in eerste instantie ook niet op mijn gemak. Wie was dit? Wat ging hij me aandoen?
Oef, het was mijn partner D., die me uit de nachtmerrie verloste. Ik vroeg hem: “Wat doe jij hier?”….want ik wist niet direct wie dit was.
Hij antwoordde: “Ik woon hier wel hé. Ik lig in mijn eigen bed.”
Het duurde nog een hele tijd, eer ik realiseerde waar ik me bevond en bij wie ik nu eigenlijk was.….Zeer raar & onwerkelijk allemaal!
Na wat talmen, kon ik gelukkig toch weer slaap vatten.
Net of er een last van mijn schouders was gevallen.
Mijn partner bleef er ijzig kalm bij en stelde zich er weinig vragen bij. Geen idee of hij nog kon slapen.
Benieuwd nu, hoe het werk “De schreeuw” van de wereldberoemde kunstenaar Edvard Munch tot stand is gekomen.
Zou het ook met een nachtmerrie of een trauma te maken hebben?
Veel kans, want kunstenaars hebben vaak een getormenteerde geest.
Nu hoop ik echt dat ik volgende keer wakker word in het werk van Claude Monet, ‘Le déjeuner sur l’herbe’. Ik kan me daar iets heel aangenaam bij voorstellen.
Noot: De Schreeuw is gemaakt in 1895, pastel op karton en werd in 2012 geveild in Sotheby’s voor 91 miljoen euro. Je zou voor minder een schreeuw uitbrengen!
Foto © Munch Museum, Oslo (Noorwegen)
