Ik zou evengoed een reisblog kunnen schrijven over de Caminito del Rey, of het El Torcal gebergte of ook over Ronda of Antequera. Zeker ook de moeite, maar niet voor nu.
Omdat het de roep van de witte dorpjes was die ons (vooral mij) naar de regio Andalusia bracht, hou ik het dus op ‘de witte dorpjes’.
Eind oktober 2018 wachtten mijn zus Hilde en ik op onze vlucht naar Malaga. Omdat ik niet graag (lees: niet durf) rondrijden in de bergen, hadden we een pakketreis geboekt om nog even – voor het winter werd – naar de warmte te vliegen. Dus, geen auto huren en alle verplaatsingen met openbaar vervoer. Dit is niet echt mijn ding. Maar dit was de enige optie en we maakten er het beste van.
In de luchthaven in Oostende, waar we nog genoten van een kopje koffie, maakte ik kennis met een koppel die ons verklapte dat ze in Spanje een appartementje hadden. Enkele keren per jaar vlogen ze naar Malaga om vooral de ‘witte dorpjes in de bergen’ te ontdekken.
Onmiddellijk voelde ik me verbonden met deze vorm van reizen en bij thuiskomst kreeg dit een belangrijke plaats op mijn bucketlijst. Bovenaan stond ook al enkele jaren: De caminito del Rey.
Rond de jaarwisseling maakten mijn partner en ik plannen om in de lente naar Spanje te vliegen.
Ik haalde mijn boekje boven en daar stonden allerlei items die mij aantrokken in Spanje. Hij sprong ook meteen op de boot….
– Op nr 1 stond de fameuze Caminito del Rey – dat ik al ettelijke keren googelde;
– Antequera en het El Torcal gebergte (waar ik een excursie maakte die keer met Hilde)
– Ik had ook ergens gelezen over het dorpje Setenil de Las Bodegas, waarvan de huizen onder de rotsformaties zijn gebouwd. Zeer bijzonder!
– en dan het verhaal van dat koppel in de luchthaven, die vol lof spraken over ‘de witte dorpjes’.
Zahara, Grazalema en Villaluenga del Rosario werden altijd in 1 adem genoemd…maar zo zijn er nog vele postkaartjes-waardig..
Al sedert toen, stond dit alles op mijn verlanglijstje ….alleen wist ik niet wanneer, hoe en met wie? En ik had ook geen idee hoe ver dit allemaal van elkaar lag. Zo concreet had ik het allemaal nog niet bekeken.
Op mijn bureau ligt een notaboekje waarin ik allerlei dingen schrijf dat ik nog wil doen of bezoeken – zoals: – boeken dat ik nog wil lezen – muziek dat ik wil leren kennen — plekken waar ik wil komen – musea, steden…enzz.– vakantie-ideeën – wandelingen / fietstochtjes enz.,
Zonder dit boekje zou ik wellicht tot niks komen, want ik vergeet heel veel. Dit is echt mijn externe harde schijf. Het is ook fijn als ik dan na verloop van tijd mijn boekje doorblader en dingen kan afvinken…Toppy. Een aanrader voor iedereen die kampt met geheugenproblemen van allerlei aard. Bij mij is dat ontstaan toen ik 49 jaar was en ik ontwikkelde daardoor allerlei hulpmiddeltjes. Zo bleef mijn leven op mijn eigen manier toch nog geordend en leefbaar.
Terug naar mijn witte dorpjes….
Het eerste wat ik doe bij reisplannen is een kaart halen en de steden/ dorpjes met fluo aanstippen dat ik wil bezoeken.
Ik markeerde Malaga, Ronda, Antequera, Setenil de Las Bodegas….de Caminoto. Alles lag in dezelfde regio, zonder dat dit vooraf gepland was. Voorbestemde toeval?
Omdat we nooit op 1 plek willen logeren boekten we deze op 2 locaties.
Het eerste vond ik in Olvera, een 30-tal km ten Noorden van Ronda en pakweg 120 km van Malaga luchthaven. En jawel: onze B & B lag bij aankomst midden in een Wit dorpje. We zagen het van op een afstand liggen toen we Olvera naderden. Schitterend in de Spaanse zon !
Je zit onmiddellijk in een andere wereld. De straatjes van pakweg 300 j oud en de huizen wellicht ook. Allemaal wit, wit en nog eens wit. Vredig en eenvoudig mooi. Terug naar de essentie.
Het 2de adresje had ik gevonden in de beurt van de Caminito, onze hoofdattractie. En jawel, ik vond iets in El Chorro, het gehucht waar de wandeling eindigt . Op slechts 2 km van het eindpunt vond ik Casa El Chorro. Op een parel van een locatie!! Het slingerweggetje er naartoe met putten verraadde al dat we op een unieke plek zouden terecht komen te midden in de natuur met rondom bergen.
Gek genoeg lag alles wat we wilden bezoeken en beleven in een driehoek, met niet zo eens ellenlange afstanden van elkaar. Net of er een puzzel in elkaar viel.
De eerste dag al, hadden we door, dat je niet aan 80 of 100 per uur over de straten kan schuren. Geen enkele baan had rechte stukken van 300 m en af en toe, dook er in de verte een wit dorpje van tussen de bergen.
We verlieten Malaga langs de autostrade via Cartama en even verder lag Pizarra waar we besloten koffie te gaan drinken. Oh oh oh, de straatjes gingen zo stijl dat je, toen je even stopte nog moeilijk kon starten om de helling verder op te rijden. We verdwaalden in die wirwar van straatjes in verkeerde richtingen en zelfs op een kiezelpad, die op niks uitliep en enorm bergaf ging. De GPS had ons bij de neus genomen. Het lukte niet de auto vooruit te krijgen, de wielen draaiden zot en we waren verplicht linksom te keren en een betere weg te zoeken……een beetje spanning hoort er bij!
Ook dat zijn de witte dorpjes !
In Olvera gaf onze gastvrouw een snelcursus parkeren aan Daniel in de extra smalle -straatjes: Je moest de auto op 1 cm van de huizen parkeren, anders heb je gegarandeerd blikschade van de voorbij scheurende auto’s. Oeps, toch wel even wennen. Maar alles went met een goeie chauffeur.
En inderdaad, alle auto’s hebben daar schaafwonden voor- en achteraan. ‘Olvera-kissis’ noemen ze dit.
We kregen nog een toetje. Thuis had ik gegoogeld of er gefietst kon worden in de omgeving van Olvera. Weer bingo: er loopt een autovrij fietspad van Olvera naar Puerto de Serrano van 35 km. Dus heen en terug: 70 km fietsen op de Via verde de la Sierra, blijven zeker in ons geheugen geprint. Ettelijke keren reden we door een tunnel al of niet met verlichting ! Zalig maar soms ook best eng!!
Op de kaart lagen Zahara de la Sierra en Grazalema respectievelijk 4 en 6 cm onder Olvera.
De weg ernaartoe gaf ons weeral adembenemende uitzichten. Ik vergat nog te vertellen dat we de ganse reis uitzonderlijk mooi weer hadden van. 22 tot 26°. Niet mis, temeer daar ons druilerig België het moest afleggen met 8, 9 of 10° met kletsnatte plensbuien.
Langs de prachtige slingerroute van het 1ste naar het 2de dorpje hadden we constant zicht op een prachtig blauw meer!
In Antequera hadden we nog een uitschuiver. De GPS gaf op het laatste nippertje aan dat we links moesten, helaas lukte het Daniel enkel nog vooruit te rijden wegens de te grote helling en moesten we terug een deel van de stad rondrijden …..
Nochtans is hij een heel goeie chauffeur waardoor we op prachtige locaties terecht kwamen.
Het is teveel om verder op te noemen. Wie ons hele reisverslag wenst, mag dat zeker vragen.
Had ik die mensen op de luchthaven niet aangesproken en niet alles in mijn boekje genoteerd, dan had onze 10 dagen Andalusië er wellicht veel minder boeiend uit gezien.
Dit is natuurlijk geen plan voor mensen die liever aan strand en zwembad liggen aan de Costa del Sol.
We zijn terug thuis van 29 april en moesten alweer wennen aan regen en kou.
Wat mis ik die witte dorpjes – de Spaanse zon – en ook ‘Olla’ als we iemand voorbij liepen.
Foto’s door Maaike Dobbelaere
