Dit lijf, o jee… Het gewicht bleef blijkbaar onveranderd. Vetvrije massa is even sterk gedaald als vetmassa is gestegen. Spiermassa is ferm verminderd, mijn kracht is bij vrijwel alle spiergroepen tot zelfs 14kg duw- of trekkracht afgezwakt.
De artsen en de neurologen zeggen dan: geen krachtverlies. Zij vergelijken via gemiddelden op statistieken met andere vrouwen van mijn leeftijd, en dan presteer ik inderdaad best goed. De fitnesstrainers en ik meten echter af aan wat déze vrouw met dit lijf twee jaar geleden kon… En de resultaten zijn belabberd dan.
Vreemd genoeg zijn mijn buik-, borst- en bovenste rugspieren 5- tot wel 12kg krachtiger geworden. Tja, ik heb meer dan anderhalf jaar lang grotendeels ziek in bed of op mijn bankje gelegen. Het minste slokje drinken nemen voelde soms als een half uur fitnesstraining, herinner ik me. Als ik mijn testresultaten nu bekijk, bedenk ik… Misschien wás het dat ook telkens wel.
Confronterend, zo’n fitnesstesten met bijhorende meetresultaten in een app die alles jarenlang bijhoudt… Nu goed, ik ben er – zo moedig ik kan – opnieuw aan begonnen.
De trainer heeft voor mij een apart revalidatie-programma opgestart, en op alle trainingsdagen doe ik nu twee halve trainingen van zowel cardio als kracht. Na een paar uurtjes rust doe ik dan diezelfde dag nog es twee halve. Tussen elke twee trainingsdagen moet ik minstens één dag rust inbouwen, en goed reflecteren over de impact die het op me heeft. Over een zestal weken zullen we opnieuw testen om te evalueren.
De eerste en de tweede trainingsdag gingen beide goed. Bij de derde kreeg ik kleine herseninfarctachtige symptoompjes vlak na de eerste cardio – geen nieuwe symptomen, wel opflakkeringen van de oude – dus ik heb de tweede cardiosessie voor de zekerheid verzaakt en alleen maar een rustige trage wandeling gemaakt.
Ik weet niet zeker of dat wel aan de intensiteit van mijn training lag. Het zijn immers erg bewogen dagen, en niet alleen omdat ik heel bewust terug vaker beweging heb.
Twee kleine meisjes reikten mij de hand in vertrouwen, en ik heb die aangenomen. Sindsdien weiger ik dat vertrouwen te beschamen. Wat ernstig onaangename gevolgen heeft. Een volwassene dreigt met rechtszaken en andere zooi, onder andere. Ik blijf zo integer mogelijk overeind, en ik heb binnenkort een onderhoud met iemand van de dienst jeugdhulp. Ik blijf geloven in de beste ontvouwing mogelijk voor alle betrokkenen, het welzijn van die kids als prioriteit.
Ach, de krachttrainingen voelen desondanks telkens comfortabel en constructief, en sinds de tweede al heb ik nadien zin in een eiwitshake omdat ik voel dat het lijf er nood aan heeft. Da’s echt al lang geleden!
