Mama heeft, vooral in de winter, veel last van pijnlijk gezwollen gewrichten. Volgens de dokter was een warm en droog klimaat daar de beste remedie voor…
Wat denk je, zouden we eens proberen om in het koudste en natste van de winter iets te huren in Zuid Spanje? Het klimaat op diverse plekken in Spanje werd bestudeerd, en we kozen voor de Costa del Sol, voor Málaga. Ja, maar hoe zat het met Pitou? Kon zij mee in het vliegtuig? Mama informeerde… Ja, dat kón, ze kon mee in het ruim, of ze kon mee in de cabine. Dat laatste weliswaar onder de stoel vóór die van mama of papa, en zo lang er niet meer dan 4 huisdieren in de cabine meevliegen. Tja, wat moeten we doen? Ze miauwt niet vaak, maar àls ze het doet, dan kan het er héél erg luid aan toe gaan! En op een heel erg lage en doordringende toon! En lang! Met een klein hartje kozen we voor het ruim…CHECK! Volgende item: haar bagage. Haar grote koffer kon niet mee, want de ondervinding had ons geleerd dat we redelijk wat zaken moesten meenemen die meestal niet in een vakantiehuisje aanwezig zijn, dus zouden we geen krabpaal meenemen, maar eerst kijken hoe het zit met het gewicht en dan ter plaatse een kleinere kopen, er zal bij het terugvliegen hoe dan ook geen eten plus kattengrit voor de eerste dag zitten, waardoor de minikrabpaal misschien wél mee naar huis kon…CHECK! Dan: een reismand die aan de normen beantwoordt… CHECK! Even bellen naar de dierenarts om te weten hoe het zit met de inentingen. Enkel laten ontwormen en inenten tegen hondsdolheid: allebei in orde (hondsdolheid is ook aan te bevelen in de Ardennen, dus die spuit kreeg ze al): CHECK!
Een vakantiehuisje hadden we ook snel gevonden aan de rand van Alhaurin de la Torre, een dorp net naast Málaga, als voorlaatste huis op een heuvel. Het stond in de tuin van een mooie villa in een erg mooie tuin. Alles wat we op onze wenslijst hadden, dezelfde als in de Provence, was er.
We vertrokken vanaf het vliegveld in Oostende, op een dikke 5 minuten rijden van thuis! Oostende is een kleine, regionale luchthaven waar ’s morgens vroeg maar 2 vluchten vertrekken: de ene naar Málaga en een half uur later een vlucht naar Alicante. Kennissen hadden me gezegd dat je daar zeker geen twee uur voor vertrek moest zijn, dat alles daar dan nog gesloten is, dus vertrokken we thuis zo’n anderhalf uur voor vertrek… en waren nog veel te vroeg, je kon er zelfs nog geen kopje koffie krijgen! Alles ging er rustig aan toe, het was er zeker niet druk, dus Pitou bleef ook heel kalm, en we waren snel en zonder problemen in de lucht. In het vliegtuig hoorden we plots een hond blaffen in het ruim, dus zaten mama en papa de hele tijd te luisteren of we Pitou niet hoorden… Maar dat gebeurde niet. In Málaga werden we met een pendelbusje naar de garage gebracht waar we onze huurauto afhaalden en dan: vooruit! Naar het huisje!
Het Duitse echtpaar verwelkomde ons heel hartelijk, ook Pitoutje En net als elke keer in Frankrijk, was Pitou hier meteen thuis! Bij aankomst zette ik er allereerst eten en water neer, en dan vulde ik de kattenbak, allemaal dingen waar onze poezemie vlug gebruik van maakte voor ze het huisje ging verkennen. Ze bekeek en besnuffelde alles, en tegen dat we alle bagage hadden binnen gezet, wou ze naar buiten! Aan haar lang touw ging ze op verkenning… Plots: een grote hond! Ze bekeken elkaar op afstand… maar er gebeurde niets. De kolos bracht een bal naar papa… die hem weggooide. Weer naar papa, en weer gooide die hem weg. Het grote dier had zijn speelkameraad gevonden voor heel ons verblijf! En Pitou, die vond dat heen en weer gerol van die bal wel interessant… om naar te kijken!
Om de villa binnen te gaan, kon je achterom, wat de meesten deden, maar aan de voorkant was er een heel mooie, wat “chique” grote trap. Aan de rechterkant, onder de trap, was het nachtverblijf van de hond ingericht: een deels afgesloten plaats waar een groot en dik kussen in lag en waar het eten en het water werden neergezet. De hond zelf, daar keek Pitou niet zo veel naar om, toch niet overdag… Maar na donker, als papa-met-de-lamp-op-zijn-hoofd met Pitou aan de leiband ging wandelen, werd ze als de naald van een magneet naar het noorden, hier naar het hok van de lieve loebas getrokken! Dan ging ze hem uitdagen… Maar het lieve beest reageerde er niet op. Hij was gewoon aan poezen waarschijnlijk, want daar is huis was er ook een zwart en witte poes, die wij echter zelden zagen. Ze hadden er trouwens ook een klein hondje, zo’n echt “keffertje” dat meestal binnen, of op het private terras achter de villa te vinden was. Liep die eens vooraan, dan was het voortdurend aan het keffen, en dàt vond Pitou, net als mama en papa trouwens, verschrikkelijk irritant!
De tuin zelf beviel ons poezenmeisje ook: een vijvertje waar je je pootje kon insteken om het daarna af te likken… onbekende struiken en planten om te gaan besnuffelen, vreemde insecten om op te jagen, en enkele hele grote, en vooral vreemd uitziende (palm)bomen! En als Pitou een boom ziet, zie je meteen haar kontje wiebelen en haar staartje schudden en… hop! Ze is op weg naar de top, of toch minstens naar een mooie tak om op te liggen. Zo gebeurde het nu ook…Maar oei! Wie boven zit moet weer naar beneden… Stelt u zich eens een palmboom voor, beste lezer… eens de onderste takken of bladeren (ik weet niet precies hoe je die lange stelen van de palmblaren die rechtstreeks op de stam groeien, moet benoemen) verdord aan de boom hangen. Zeker in private tuinen worden die eraf gehaald, zo dicht mogelijk bij de stam. Er blijven dan grote, harde, V-vormige stukken aan de stam vastzitten… Stelt u zich dan verder voor hoe onze kleine hartendief besluit om zich achteruit, kontje naar beneden, langs de palmboomstam omlaag te laten glijden…van harde “V”, over “V”, en “V”, “V, “V”… tot helemaal beneden. Je zag haar schrikken en pijn hebben, hoorde haar miauwen… Ze rende naar binnen om op haar zachte dekentje te bekomen… Moet het gezegd dat ze, tot op vandaag, nooit meer in een palmboom geklommen is?
Pitou, nieuwsgierig als ze is, wilde bij elke wandeling met papa, achter de villa gaan rondneuzen! Daar was ze nog nooit geweest, en telkens ze het pad opliep dat achter het huis verdween, riep papa: “Pitoutje neen! Dat mag niet!” Hoe meer ze dat hoorde, hoe meer ze waarschijnlijk dacht: “daar moet iets leuks zitten! Muisjes? Of neen: misschien wel veel kleine vogeltjes! IK WIL DAAR NAARTOE!” Maar neen, voor één keer hield papa voet bij stuk, en “neen” bleef “neen”! “Ik moet daar toch eens naartoe kunnen”, dacht ze blijkbaar, en op een dag… glipte ze tussen onze voeten door en … verdween! Het ging zo snel, dat we niet eens zagen waar ze heen rende… Mama riep: “Toetje! Kom meisje!” Papa riep: “kom Pitoutje! Kijk eens wat ik heb!” en schudde met haar doos korrels… Plots, na zo’n 10 minuten, zat er boven op een hoge muur een zwarte poes met witte buik, keel en voetjes en een snoetje dat zwart was bovenaan, tussen haar oogjes een witte streep had die precies leek uit te lopen en de onderste helft van haar snoetje wit kleurde. En op de punt van haar kinnetje: een zwart vlekje als een sik. Pitou! Papa bleef haar maar lokken, maar Pitou bleef maar op de muur zitten… Plots kwam onze gastheer naar hem toe en vroeg: “is er een bepaalde reden dat jij onze kater de korrels van jullie poes wil voeren?” “Neen hoor, kijk maar: het is Pitou die weggelopen is!” “Pitou? Haha, neen hoor! Kijk, dààr komt Pitou aangewandeld! Zij is een stuk magerder dan onze kat!” En ja, daar kwam ze, staart in de lucht, naar ons toe gewandeld, echt met een air van: “Voilà. Toch mijn zin gehad!!”
Vlak voor onze deur stond een sinaasappelboom waarvan de gastvrouw expliciet had gezegd dat we die helemaal mochten leegplukken (laagstam of gewoon jonge boom? Ik denk het eerste want voor een jonge fruitboom hingen er veel te veel vruchten aan…). Het waren een soort mineola’s, heel groot en heel sappig. Elke dag plukte ik er een paar om zelf te eten en om uit te persen voor papa. Pitou bekeek dat uitzoeken en plukken altijd van nabij, heel aandachtig ook. Op het einde van de vakantie hing er nog één aan, helemaal onderaan. Plots werd de drang haar te groot: onze poes wou een sinaasappel plukken, stond op haar achterpootjes terwijl ze met een voorpootje aan het slaan en schudden was aan de sinaasappel en/of het takje waar de sinaasappel aan hing. Wij kunnen (en mogen) vaak fruit plukken op vakantie, en vooral ik vind dat superleuk! In de tuin van een andere Spaanse vakantiewoning waren het citroenen en massa’s mandarijnen, op een “finca”, een soort boerderijtje waren er dan weer appels en peren, er was de perenkwekerij in Portugal waar naast peren ook eet- en stoofappels groeiden, en in de tuin van “het Grote Huis” dat op Airbnb eigenlijk de titel “House near the ocean” draagt, en waar we onlangs in september al voor de 2de maal verbleven en zelfs al boekten voor 2025, groeien er (jammer genoeg niet allemaal plukrijp in september..;) 10 soorten fruit!!! Zalig toch?
