Mama en papa merkten haast elke keer hoe leuk ze het vond, op reis te zijn. Eén keer merkten we, na een seizoen op de camping waar ik zaakvoerder was en de daaropvolgende reis naar Frankrijk, dat, bij onze terugkeer, Pitou lusteloos was en zich verveelde. Ze was toen nog erg jong en vol energie, maar die keer ging ze niet in de (enige) boom klimmen of op jacht in de tuin, maar lag ze daar maar, slapend of gewoon voor zich uit starend. Toen we een tweetal weken later weer voor een weekend naar de nu haast lege camping gingen, leefde ze helemaal op! Toen wisten we het zeker: Pitoutje kwam niet zo graag naar huis waar ze natuurlijk vrij in de tuin kon lopen, snuffelen, ravotten… maar waar alles bekend was, te bekend waarschijnlijk! Op vakantie echter leefde ze op. Alleen: om op vakantie te gaan moest ze in haar reismand, en daarin gestopt worden vond ze duidelijk NIET leuk! Als ze kon, verstopte ze zich. Maar het moet gezegd: ze aanvaardde dat het moest, dat enkel mama en papa zomaar in de auto of het vliegtuig mochten stappen en poesjes enkel buitenshuis kunnen in hun mand! En eens ze in haar mandje zat, ging ze liggen en deed ze een dutje, of beter: deed ze een hééééle grote dut! We hoorden haar niet… Of eigenlijk: meestal niet! Miauwt ze, dan wil ze daar veelal mee zeggen: “Mama! Ik moet een plasje doen!” Meestal kan dat niet, op dat ogenblik, maar is het wel mogelijk, dan lijnt papa haar aan en zoekt hij een plaatsje ergens buiten, wat ze natuurlijk (wat wilt u, het is een kat!) geen goede plaats vind om een plasje of een drolletje achter te laten… Er ligt, met velcro aan de bodem van het mandje bevestigd, een zacht en hyper absorberend net-schapenvelletje in haar mandje, maar ooit probeerden we daarop zo’n trainingsmatje voor puppy’s op te leggen, gewoon “voor alle zekerheid”. Maar dat was buiten onze lieve, maar heel eigenzinnige Pitou gerekend! “Wat denken jullie nu? Ik ben geen stomme kleine pup die plast op commando, ik ben een grote flinke poes!” In een oogwenk lag ze onder het matje en was ze met tandjes en nageltjes confetti aan het maken van het matje! Tja, dan doe je maar wat je moet doen in je reismand, op het nep-schapenvelletje! Gelukkig gebeurde het nog niet vaak dat haar mandje nat was. En één keer was het nep-schapenvelletje nat én lagen er ook enkele andere zaken in het reismandje… We zaten samen met nog een vijftal mensen in het pendelbusje onderweg om onze huurauto op te halen. Plots hoorde ik een paar mensen “hun neus ophalen”… Oei! Zonder hetzelfde te doen, rook ik het ook… Vlug hing ik papa’s jasje helemaal over het mandje. Gelukkig was het maar een ritje van een tiental minuten… papa kreeg de documenten in handen gedrukt en ging in mijn plaats in de rij voor de balie staan. Ik snelde met het kattenmandje met Pitou naar de toiletten. Pitou werd aangelijnd, uit het mandje gehaald en met de leiband vastgemaakt aan een buis. Gelukkig begon ze niet te trekken maar ging ze (beschaamd misschien?) op de grond liggen. Met wat toiletpapier haalde ik “wat er teveel in het mandje lag” eruit en spoelde het door. Verwoed dook ik in de grote “Mary Poppins-tas” die ik altijd meeneem op het vliegtuig op zoek naar een plastiek tasje waar het nep-velletje werd ingestopt en dat daarna stevig werd dichtgeknoopt. Met wat tissues, water en wat handzeep kreeg het reismandje een snelle opfrisbeurt, Poezemie werd er weer ingezet en klaar! Met twee zonen die ooit klein waren en tal van jaren ervaring als juf in een peuterklas is er meer nodig om mama te laten paniekeren!
Eigenlijk heb ik een klein beetje overdreven: Pitou slaapt niet de hele reis. Er is namelijk één ding dat haar ontzettend overstuur maakt: de security! Daar is het, zeker in Brussel en Lissabon (vanuit Oostende wordt er jammer genoeg niet gevlogen op Lissabon, daarvoor moeten we naar Zaventem) altijd ontzetten druk en luidruchtig. Daarbij werd altijd geëist dat ik het reismandje, net als de handbagage, elektronica enz. in een bakje op het roltapijt zette om door de scanner te worden gehaald, maar ik moest Pitou uit haar “veilige” mandje halen en haar, midden in al dat lawaai en alle drukte in mijn armen houden om samen door de grote passagiersscanner te stappen. Pitou paniekeerde elke keer: ze trok haar oogjes open, hijgde en krabde naar alles en iedereen die in haar buurt kwam… juist! Dat was mama… Daarbij plaste ze alles onder! Na een tweetal keer sprak ik erover met mijn dierenarts. Ze zei “laat haar toch gewoon in haar reismand! Daarin voelt ze zich veilig en dat kan helemaal geen kwaad!” Tegen de volgende reis had ik me voorbereid en voor in Màlaga en Lissabon had ik een briefje mee in het Spaans/Portugees (want Engels of Frans begrepen veel mensen bij de security niet) waarin ik beschreef hoe ons kleine meisje reageert wanneer ik haar uit haar mand moet nemen en dat de dierenarts aanraadde om haar gewoon te laten zitten. Soms lukt dat, soms ook niet, en dan moest ze eruit… En ik, met mijn slechte karakter, durfde dan wel eens Pitou boven het roltapijt houden… zodat de security-bedienden vanzelf merkten dat ik niet overdreef, en ze hun natte vod moesten bovenhalen…
Nu gaan we meestal naar Portugal in plaats van naar Frankrijk. Wat wel gemakkelijk is omdat we wat van onze én Pitou’s bagage bij onze zoon en schooldochter kunnen laten staan. De eerste keer sinds dat gebeurde, spraken we af dat de kinderen ons, met de krabpaal, kattenbak en wat er ook bij hen thuis was blijven staan, zouden opwachten aan ons vakantiehuis. Mijn lieve schoondochter vond het echt bijzonder en leuk om te zien hoe snel onze poes zich thuis voelde in het huis. Maar jammer genoeg waren ze er niet bij toen we vorige maand naar “The house near the Ocean” gingen, een ontzettend ruim en gezellig huis met een immens grote en mooie tuin, waar we twee jaar terug al verbleven. Toen viel het heel erg op hoe graag Pitou daar was, vooral dan in die tuin die vooraan heel mooi was aangelegd met bomen, struiken, bloemen, keukenkruiden… en achteraan helemaal natuurlijk is gehouden, met onder andere veel rotspartijen! Meestal, als ik opsta, loopt en danst poezemie voor mijn voeten naar haar eetbakje, want eten, dat is het allerliefste dat Pitou doen! In wat wij noemen “het grote huis” liep ze meteen naar het schuifraam. Als ze hoorde dat ik korrels in haar bakje deed, kwam ze snel-snel wat eten en dan ging ze krabben een het raam. Vlug maakte ik haar vast aan het lange touw dat met zo’n grote schroef in de grond wordt vast gezet en hop! Weg was ze! Af en toe kwam ze een mondje korrels eten en dan was ze weer weg. Met papa ging ze regelmatig tot helemaal achteraan in de tuin wandelen, en anders maakten we haar touw af en toe op een andere plaats vast, zodat ze telkens op een ander plekje kon gaan snuffelen, ‘jagen’, vogeltjes bekijken enz. Af en toe kwam ze een kort dutje doen, maar in plaats van ’s avonds gezellig op een schootje te gaan liggen, bleef ze buiten, tot ze binnen moest! En dat vond ze niet altijd leuk… Dus dit jaar hadden we weer dat huis gehuurd. We hadden ons al afgevraagd of ze zich dat huis en vooral die tuin nog zou herinneren. We dachten van niet: haar geur zou er natuurlijk niet meer hangen, na zo’n lange tijd en de vele mensen die daar hadden verbleven. Het andere huis waar we ook ooit een tweede maal logeerden, had ze toch niet herkend… Groot was dan ook onze verbazing toen we het hekje openden en de tuin binnen stapten: Pitou begon echt te roepen, en trok aan haar leiband om naar links, of nee: naar rechts, of vooruit te rennen… Ze was echt uitgelaten en wij, wij zijn er 100% zeker van dat ze het zich herinnerde! Net als mama en papa kwam ze er THUIS!
