Alles verandert weer es, want zo werkt het leven als je in een busje woont. Nee, wacht, dat mag ik niet zeggen. Dat kan ik niet weten. Zo werkt het als ík in een busje woon. Zo werkt míjn wereld. „Gij dénkt dat gij het leven kent, maar zo werkt het leven helemaal niet,” zei iemand me ooit.
Maar mijn wereld is anders dan de jouwe, en anders dan die van wie geboren werd in Afghanistan, China, Pompeï, of Dubai,… Ieders leven werkt helemaal anders dan dat van elk ander uniek medemens, maar wat weet zo iemand daar ook van.
– En wat als leven voor alle mensen nu es preciés hetzelfde werkt, hoewel helemaal anders ervaren in alle uniek beleefde ego-verhalen?
– Euh… Dan gebeurt precies hetzelfde.
– Niet noodzakelijk.
– Als iedereen heel bewust dat perspectief zou aannemen zou heel wat veranderen, maar dat doet geen kat.
– Wat weet jij daar nou van? Misschien doen wel alle katten dat.
– Oergh! Wat probeert ge eigenlijk te doen, gij, waarom komt ge u weer es moeien?
– Ik probeer in balans te blijven in mijn knotsgekke ervaringswereld in een nog gekker Rondom, en ik hoop dat dat lukt zodat iets moois kan verspreiden onder mijn input.
– Oei.
– Waarom oei?
– Zoiets kan niemand u geven.
– Phuh, ik wilde nooit iets van iemand, dat is een groot misverstand. Hooguit wou ik één ander kunnen vertrouwen in een nabijheid waarin we samen écht moois konden creëren en beleven. Bleek makkelijk vindbaar telkens tot het onzin bleek.
– Vindt ge ‘t nog erg?
– Bwa, ik mis dat vertrouwen sinds ik het ooit heb gekend.
– Misschien is vertrouwen dat achteraf nooit onzin bleek een heel ander vertrouwen van meet af?
– Touché, maar vertrouwen kent minstens drie lagen. Ik kan me niet eens voorstellen wat het zou teweegbrengen als twee mensen zichzelf, laat staan elkaar, op alledrie die lagen volwaardig en onverbrekelijk konden vertrouwen. Als ik om me heen kijk mag ik me al gezegend prijzen tweelaags vertrouwen te hebben ervaren.
– Eén laag blijft voor jou altijd overeind.
– Ja, de derde laag, maar een ander slaagt er niet eens in die als bestaande te erkennen.
– Ahnee? En Draakje dan?
– Mja… Draak en ik missen door omstandigheden sowieso de andere twee.
– Kruip weg, gij, Droomtijd in. Ik wil mijn lezer een anekdootje uit dit leven vertellen!
Een vader in een halftijdsgezin, dat bestaat uit hemzelf en twee kids, heeft mijn advies gevolgd. Hij is samen met de kids gezelschapsspelletjes gaan kopen. Mooi zo, want de situatie waarin die zich bevinden is ver van ideaal, en het nut van gezelschapsspelletjes wordt schromelijk onderschat.
Ik ken het belang ervan, omdat ik een regelrecht moedermonster had. Er zijn maar weinig dingen via welke ik soms een beetje veiligvoelend met haar kon verbinden. Een simpel kaartspelletje als „Kloppen” is één zo’n ding. Mensen kloppen immers beter op de tafel met letterlijk nog maar één kaart achter de hand, dan spreekwoordelijk net zo kwetsbaar op elkaar.
„Let’s do this!” zeg ik. Ik haal een ganzenbord uit de nagelnieuwe doos, zet de pionnetjes in startpositie, en leg de dobbelstenen klaar. Dochter ligt in de sofa aan een tablet gekluisterd, vader rookt een sigaret op het terras. Met trage benen en een zucht slagen ze er beide in om aan te sluiten en kleur te kiezen. Pionnetje hier, pionnetje daar, en dobbelen maar. Het duurt niet lang of we hebben lol. Dochter die nooit lacht weet zich amper te bedwingen.
Tijdens het spel proberen we antwoord te verzinnen: Hoe komt het dat dít ganzenbord in 2017 werd geproduceerd en anno 2025 in speelgoedwinkels wordt verkocht? Voor spelers vanaf 5 jaar, in een maatschappij vol regelgeving betreffende drank en sigaretten om onze kinderen niet te stimuleren met die rotzooi te beginnen.
Op het bord zien we een vermenselijkte gans drinken uit een wijnglas, dronken dansend op een wijnvat. Een andere maakt kunstjes van de rook die haar snavel ontsnapt terwijl er een sigaret tussen de veren van één van haar vleugels hangt.
