– Wat is er gebeurd, joh? Gij voelt alsof er een trein over u is gereden en ge’r op één of andere manier zijt in geslaagd te overleven.
– Ik euh… Ik weet dat ik een nieuwe bril heb besteld…
– Ja, dat was het laatste. Wat herinnert g’u nog?
– Het brood was op.
– Ok… Waar hebt g’overnacht?
– In een herinnering.
– Zucht. ‘k Hoop dat het een leuke was. Waar stond Dídean geparkeerd?
– Ah! Aan de vallei. Oe! En ik heb met een mvr van de belastingen gebeld, een keilieve. Die vond niks raars of verdachts of gevaarlijks aan mij, was vreemd om mee te maken.
– Misschien is dat omdat zo’n mvr, die bij de belastingen werkt, wel met heftiger zaken te maken krijgt dan giften van een symbolische euro of meer, die ge bewaart tot ze 2500€ vormen.
– Ik weet dat niet.
– Geloof me vrij, gij zijt het minste van hun zorgen.
– Ik schaam mij, er flapte een mail uit van weet ik veel… misschien wel 120 pagina‘s.
– Zóveel nu ook weer niet. En ’t zou niemand die u kent verbazen, dus waarom schaamt ge‘u? Om die taalfout?
– Omdat ik zo‘n mail niet normaal kan typen.
– De hele inhoud is niet normaal, ik denk niet dat iémand zoiets normaal kan typen.
– Ik wilde eigenlijk alleen maar weten of ik, en in welke categorie en welk vakje dan, die giften al dan niet moet aangeven.
– Het lag niet aan u. Die mvr had, in al de jaren dat ze daar werkte, nog nooit eerder zo’n vraag gehad.
– Dat zei de mr bij eerste-lijns-bijstand ook indertijd. Betekent dat dat ik mij moet schamen?
– Schamen kent subjectief betekenis. Het kan even goed betekenen dat ge trots op uzelf moet zijn.
– Aan wat ligt dat dan als ik niks mis doe?
– Goh… Socioculturele ontwikkeling overheen meerdere decennia en generaties. Sinds de mens alle externe beweging en verandering tot tijd ijkte en doelbewust elk Rondom probeert te controleren.
– Alsof ze niet net zo goed interne tijd hadden kunnen ijken, t was veel mooier en leuker geweest hier. En wat bedoelt ge met doelbewust? Als in… Als…… * verbaasd * …Hebben die dan exprés mijne vacht afgepakt?
– Ja en nee. Ja: ze handelen individueel almaar doelbewuster en controlerender. En nee: ze hebben niet gecollaboreerd en tactisch uitgepland overheen hun tijd. In lineair ervaringswezen is verleden: heden tot volstrekt vergeten. En toekomst is wat ge daar manifesteert, voor zover voorstelbaar, in het verst rekkende geval tot een onbestaand eind.
– Oe, ver-strekkende verstrekkenden pakken Alwatis van Droomtijd af, om haar toe te eigenen en te regeren. Da‘s absurd, Alwatis is zowel dromer als ervaarder. Is dat een woord: „ervaarder?”
– Lezers van dit blog kijken niet op van onbestaande woorden, trek het u niet aan.
– Doe ik niet. Maar zo creëren ze toch ’t einde waar ze bang voor zijn?
– Jep. Wat schiet er dan nog van u over?
– Alwatis zoals het is omdat het zo is, voorts weet ik dat toch niet? Da’s Onverwoordelijks. Er vaard er, er vaart er, er waard er…. ah ja, da‘s I am that I am etcetera?
– Gij herinnert ineens een extatic dance feestje en een „i am alive” zingen, hè. Waarom?
– Joh dat was fiiiiiiijjjj…..n.
– Waarom stopt dat met fijn zijn?
– Een onbekende kerel kroop plots tussen mijn benen.
– True, maar dat liep niet écht mis of fout en ge hebt uzelf nadien waardig voortgeholpen, en ge hebt ook die man – en ineens de hele organisatie – echt wat zinvols voor zichzelf bijgeleerd.
– Ik had dat niet gekunnen zonder die onbekende dame haar helende handen.
– Nee, en zo weet ge ineens ook wat gij soms voor een willekeurig wildvreemd ander doet in ‘t geweven web vol persoonlijkheden.
– Ik weet dat zo nog niet… Of allé, ik weet dat wel, maar da‘s beladen met rare onverwoordelijke verantwoordelijkheden, die niet eens toepasbaar zijn, en een instinctief intuïtief kompas dat nooit vlot leesbaar blijkt, occasionele epifanie terzijde. Het is allemaal zo groots en belangrijk, en zo insignificant tegelijkertijd, e…
– …Gij zijt vooral moe, gij, ‘t lijf – inclusief ’t zieke brein – moet slapen. Rusten helpt niet als ge zo druk bezig blijft.
– Maar ik heb afgelopen drie dagen iemand proberen duidelijk maken dat: ze zichzelf aan het doden is; het niet haar schuld is, wel haar verantwoordelijkheid; en ik heb praktische opties zitten zoeken om haar aan te reiken. En die ik vond heb ik haar aangereikt ook, voor zover in mijn vermogen.
– Zijn er daar, uzelf in haar schoenen, haalbare bij?
– Ja, maar in haar schoenen weet ik niet of ik die nadien te boven kan komen.
– Irrelevant.
– Waarom?
– Ge kunt haar ondersteunen angst te overwinnen. Maar keuzes en beslissingen nemen, doelen en drijfveren kiezen, bewust worden, gevoelens ervaren, bestaan, zijn,…: alles daar is van haar. Ge zijt in haar wereld louter deel van ’t Rondom. Ze weet wat ze aan u heeft, g‘hebt gedaan wat ge kon, ’t is genoeg geweest.
– Maar ’k moet nog een blog indienen.
– Verzend dit document.
– Ahja.
– Fotootjes nog. En een titel.
– Pffff.
