Nu pas kom ik te weten wat ik vijf jaar geleden had moeten weten om nog vlot wat belangrijks te redden. Ook nu zie ik nog mogelijkheden. Theoretisch, want in praktijk vergt het pluimpjes onder alle betrokken ego’s teergevoelige billetjes tot ze meewerken allemaal. Gesteld dat dát an sich kan lukken, zijn we alwéér een paar jaar verder. Want iedereen moet zegje en momentje; iedereen moet verwerken; vergaderingen kunnen slechts sporadisch in tijd die, energetisch onbestaand, alle verlopen onomkeerbare veranderingen beslaat. Als er in linguïstiek al niks verloren raakt.
Ik sta op ontploffen en dat helpt niet, maar hoe zou je zelf voelen temidden van andermans grote moeilijkheden waarvan oplossingen je duidelijk voor ogen staan? Als je helemaal alleen zou regeren was het, eerder dan eergisteren al, opgelost… maar l’enfer c’est les autres, en daar zit je dan buskruit te verworden.
Nu ja, ik ben gewend dat mijn lichaam, brein, en emoties volstrekt marginale uitzonderingen zijn. En ook al heb ikzelf wel wat te verliezen in het verhaal… Het is péanuts, vergeleken met al het belangrijkers dan geld dat ik dit leven al aan afhankelijkheid van andermans keuzes kwijt ben geraakt. Nu is mijn euthanasie helemaal geregeld en klaar voor wanneer mijn persoonlijke situatie ondraaglijk wordt. Ikzelf heb echt niks te verliezen. Het zijn louter les autres die eraan ten onder gaan en toch lijk ik, gefrustreerd pa-ta-boemklaar, de enige die actief iets doet eraan. Oergh! Iémand betrokken zal toch wel inzien dat mijn belachelijk afwijkend hoog IQ mogelijks positieve impact heeft?
Naast mijne spreekwoordelijke wafelenbak, natuurlijk. Volgens sommigen is die volstrekt zinloos, maar beseffen ze het verschil als zij, stuk voor stuk, ook van hun luie kont kwamen met wafels, op welke manier ook voor hen haalbaar? Als elk van les autres ondertussen evenveel had opgeleverd als mijn mensen en ik deden… Nota bene terwijl we heel wat andere mensen wezenlijk vooruit hebben geholpen in ’t leven, en wijzelf nuttig bleken ondanks onze dure en bespuwde marge in de maatschappij… Euh, the math laat ik aan hen. Ik ben niet goed in rekenen, ik denk abstract en in beelden, en ’k weet niet eens met hoevelen we zijn.
Afgelopen maanden leverde ik, samen met mijn mensen, 1500€ op. Zonder wachten op god of o, mirakel. Zonder doomdenken en negatief manifesteren. En het allerbelangrijkst: terwijl we nuttigs betekenden en ons amuseerden. Als er tien van les autres dat ook hadden gedaan hadden we nu al 15 000€ extra.
Wat eigenlijk leverden de mensen, die met alle respect zeiden dat er wel wat meer nodig is dan nen onnozelen wafelenbak? Ze waren niet eens in staat om een spreekwoordelijk wafeltje mee te vreten om die 1500€ op te leveren! O ja, mevrouw, die – als u dit leest – zich vast terecht persoonlijk aangesproken voelt. Ik heb het inderdaad tegen u en allen die zich door u vertegenwoordigd voelen. Ik ben om te ontploffen, zei ik. Awel ja, pa-ta-boem-boem-BOEM!
Ge moet niet bang zijn, hoor, ik ben ongevaarlijk. Als ik ontplof neem ik echter minstens twee potentiële, relatief grote, investeerders met mij mee. Dat zou jammer zijn, toch? Mijn achterban wil immers investeren om alleen júiste redenen en met de juiste energie. Da‘s een andere dan op uw lui gat zitten zeuren dat mijn mensen en ik – de doelgroep zelve, begot, die veel méér dan alleen geld investeren – niet genoeg opleveren om uw spaargeld te laten floreren. Mijn advies, mevrouw, als dát uw prioriteit is: dan moet ge in wapens, pharma, en drugs investeren. Twijfelsloos zeker weten. Wij laten karma en welzijn floreren, en als gij en les autres meewerken, doen we dat zonder financieel verlies in Alwatis.
Als ge iets moois wilt blijven creëren, luistert ge misschien beter wat naar uw marginaal bespottelijke wafelenbakker. Eet op zijn minst af en toe een wafeltje mee. Ongetwijfeld is er wel iéts waaraan ge geld uitgeeft, dat mijn mensen en ik u evenwaardig kunnen leveren. Ge kunt ook mijn haar afscheren tijdens nieuwe maan. Het geld dat ik niet aan een bijna volstrekt burned out kapster met overvolle agenda betaal, komt dan via uw handen in ons project terecht. Weeral 25€ erbij, sè, zonder dat het u ook maar één eurocentje kost. Ik wil u geen pijn doen, maar ik hoop dat g‘u toch een klein beetje slecht voelt. Niet veel. Net genoeg opdat ge volgend jaar beter dan het vorige doet. Lees of kijk The Shawshank Redemption, en niet breindood terwijl ge chips verteert, eh, want het gaat over wat dat verhaal u léért.
Pardon zeg, door alle – voor hoogbegaafden ongetwijfeld herkenbare – frustratie en agitatie raak ik mijn schrijftalent wat kwijt. ’t Is tijdelijk, vergeef me. Laat alstublieft iemand betrokken, met verstand in ‘t kopke: dit blog lezen, mij vervolgens contacteren, en een degelijke vergadering met mij en de bestuurlijke macht organiseren. Het is nog lang niet zinloos, maar ’t is echt wel dringend en hoognodi… Wow.
Onverwoordelijks weet weeral te synchroniseren! Mijn tekst is nog niet af, laat staan gepubliceerd, en ik ontvang hier-en-nu een mail voor een overleg met de gedelegeerd bestuurder. Mooi zo! Echter geen ruimte meer om een nieuwe blogtekst te verzinnen. Deadline doemt, dus pataboemboemboomend op naar volgende week.
Veel liefs en positieve vibes – voorál aan gulziggretige mevrouwen en meneren die alleen groots en sjiek willen dineren in plaats van alvast met veel liefs en goeie moed kleine wafeltjes te degusteren.
Als wij maar blijven liefhebben en ons amuseren, terwijl we een mooi voorbeeld van veel beters geven. Wij, zijnde dan: mijn mensen en ik, die The Shawshank Redemption hebben begrepen.
