Vanmorgen na het inkopen doen, had ik nood aan een sanitaire stop én een kopje koffie. Waarom niet?
Ik parkeerde net voor een taverne en installeerde me in een hoekje. Het tafeltje net naast het mijne was leeg… Niet lang echter: een vlotte dame van, naar ik schatte, tussen de 60 en de 65 jaar kwam binnen, keek even rond en stapte naar het tafeltje. Ze trok haar witte jasje uit en hing het netjes over de stoel, waarna ze ging zitten. Eventjes het spiegeltje boven halen om te zien of haar make-up nog goed zat, de lippen wat bijstiften in haast exact hetzelfde roze als haar kokette bloesje… Ze bekeek even de kaart en bestelde een kopje thee. De dame leek wat nerveus, keek om de minuut op haar polshorloge, en weer naar de deur.
De deur ging open: een netjes geklede man stapte de zaak binnen. Hij keek even rond, en kwam dan vriendelijk mijn richting uit, waarna hij bij het tafeltje van de dame met het roze bloesje bleef staan.
“Martine?”, vroeg hij aarzelend. De dame stak glimlachend haar hand uit en vroeg “Filip?”. Dat klopte blijkbaar, want de handen werden geschud waarna “Filip” ging zitten en de dienster wenkte om, na een blik op het nog volle theeglas van “Martine”, een koffie te bestellen…
Ik leek midden in een stationsromannetje te zijn terecht gekomen! Schijnbaar aandachtig keek ik op mijn smartphone, echter met gespitste oren… Dit was duidelijk een eerste afspraakje!
Er volgden wat vragen in de aard van: “Wacht je hier al lang?” en “Heb je het gemakkelijk gevonden?” waarna het weer werd besproken. Ja, het zonnetje scheen wel, maar het was wat bedrieglijk, want in de schaduw was het wel erg koud! Maar ja: het is ook pas begin april. Daarna kwam de verkeerssituatie in het kleine stadje aan bod: zoveel omleidingen door al de werken die er werden uitgevoerd, en als je dan niet precies weet hoe je moet rijden….
“Heb je kinderen?”
“O, en drie kleinkinderen! Die komen vast regelmatig bij oma logeren…”
“Jawel, maar ik ben niet de vaste oppas hoor: mijn tijd om kinderen op te voeden is voorbij!”
De tuin werd besproken, én de wekelijkse dansles waar mijnheer sinds kort heen gaat. Dat zou mevrouw ook wel leuk vinden! Dan gaat ze volgende week toch gewoon eens mee?
Blijkbaar vonden ze elkaar wel leuk, want, op bedekte wijze werd er gevraagd naar hun gewoontes: gaan ze graag vroeg naar bed? En vindt Martine niet dat je zoveel van je dag mist als je tot 8 uur of zelfs later in bed blijft liggen? En allebei nemen ze graag een aperitiefje voor het avondeten, en een glaasje wijn erbij…
Dan, zomaar uit het niets vertelt Martine over een vriend van haar eigen leeftijd die prostaatkanker had en nu, toch al een jaar na de operatie, urine blijft verliezen! Dat moet, zeker op zo’n jonge leeftijd verschrikkelijk zijn, vindt ook Filip! Hij kan het zich niet voorstellen op zijn leeftijd een soort luier te moeten dragen… Als Martine dan ook vertelt dat het, ja, hoe zeg je dat tegen iemand die je pas kent, dat het op gebied van seks ook niet meer lukt, wringt Filip zich zowaar in bochten om te verzekeren dat dat bij hem geen probleem is…
Ondertussen zit ik, wat van hen afgewend mijn lach verbijtend, in mijn handtas te rommelen. Ik heb wat bewondering voor de manier waarop Martine antwoord krijgt op haar ongestelde vragen! Tja, hoe weet je anders of alles nog goed marcheert? Je kunt toch niet in je contactadvertentie zetten: “jonggepensioneerde met heel goed voorkomen en roze bloesje zoekt man van +/- 65 jaar die graag rond 11 uur gaat slapen, nooit na 8 uur opstaat en waarbij alle onderdelen nog goed functioneren!”
Maar blijkbaar zijn ze beiden tevreden met wat er besproken werd, want de telefoons worden geruild zodat Martine haar nummer in die van Filip, en Filip zijn nummer in die van Martine kan zetten. Daarna gaan de twee mensen, vol verwachting de zaak uit. Net voor het raam worden weer handjes geschud, en jawel: Martine geeft Filip een zedige kus op zijn wang…
Wat kan luistervinken heerlijk zijn…
