Als ik een ander zeg dat ik mijn hart in hem, of haar, herken voelt het als een compliment wanneer die ander dat als een compliment ervaart.
– Ja, en zo beland je aan het flirten.
– Flirten? Ik statete alleen maar een feit.
– Ik weet het, je deed het zelfs om je te verontschuldigen, en paaien is nog fouter dan flirten.
– Jamaar… Hoe moet dat dan wél, zonder paaien of flirten?
– Eh… Dat weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat het gezond is als een mens grenzen aangeeft. Zou je dat niet beter zelf ook doen?
– Ok. Wat zijn de grenzen?
– Aargh, ik heb geen idee! …En ‘t is ambetant.
– Maar nee, ‘t is niet ambetant. Ik zou precies hetzelfde hebben als die energie in een seksueel onaantrekkelijk vrouwelijk of nog veel-te-kind-lichaam zat. Dus het is onschuldig als wat.
– Ahnee eh, want dat is geen vrouwelijk of nog veel-te-kind-lichaam en het lijf wordt geil van liefde!
– So what? Dat van die mens andersom misschien ook en als twee mensen geil van liefde worden, én allebei vrijgezel zijn, gebeurt er toch gewoon iets moois? Verknipts en vreemds en raars en mogelijk zelfs gevaarlijks op termijn, true, maar desondanks hier-en-nu toch wel iets moois?
– Jamaar… het is hier nu zo rustig!
– Chill, ik ga niemand toelaten ons welzijn te verkloten. Maar ik ga ook niet in de weg staan als iemand ieders welzijn, inclusief dat van zijn eigen, kan vergroten.
Het is vast niet voor niets dat sommige spirituele symbolen zowel materiële rijkdom en financiën als spiritualiteit en een band met Onverwoordelijks betekenen. Welke woordjes een ander daar ook zelf aan geeft. Mensen die met veel zekerheid de oorzaak kennen, vertrouw ik niet. Redenen zijn legio en interessant. Heel wat profeten hebben waarheden gezongen, geroepen, gesproken, neergeschreven,… Talloze mensen zitten gegroepeerd in kleine en grote godsdiensten en religies. Ze zijn overtuigd dat de ene of de andere de enige échte waarheid profeteerde.
Ik word er wat misselijk van, misschien uit jaloezie. Het lijkt me zo makkelijk om duidelijke regels te kunnen volgen en zo vanzelf liefde en respect van iedereen in ‘t Rondom te bekomen. Mijn oudste zus begon als tiener de overtuiging en de groep van haar pedofiel te volgen. Ze is daar sindsdien nooit mee gestopt. Haar man en kinderen dragen de gevolgen – in constructieve en in destructieve zin, – maar daar gaat het haar niet om. Zij ziet ze vroem, of niet, in het eeuwige leven na armageddon.
Zelf heb ik geprobeerd. In haar groep en in groepen allerhande, groot en klein. Het zint me niet. Niks ervan. Het hele concept steekt me tegen. Want hoe groot ook mijn wens, wil, en regelrechte nood om tot een overkoepelende alom geldende waarheid te behoren die elke deelnemer respecteert… De waarheden, die mensen pretenderen te beheersen, te beheren, en waarmee ze groeperen en regeren, zijn tegenstrijdig met altijd minstens iéts gemeenschappelijk: Onverwoordelijks.
Verwoordingen die anderen gebruiken zijn net zo ontoereikend als de mijne, en – zo mogelijk – nóg wat onbegrijpelijker. Leefregels zijn dan weer meestal erg duidelijk. Dat faciliteert, aan de oppervlakte, het zo goed mogelijk bevredigen van de aardse noden van wie Onverwoordelijks willen volgen.
Maar het zint me écht niet. Van nature ben ik relatief lui – welke fauna is dat niet? – en ik hunker, meer dan wie ook die ik ken, naar volstrekte overgave aan iets hogers dan mijn eigen arme zieleleven. No way dat ik Onverwoordelijks zou verloochenen op basis van andere mensen hun – al dan niet waan – ideeën over iets waarover niemand in deze wereld zekerheid kan krijgen.
„Wat is volgens jou dan wél de Waarheid?” Vraagt de dame, zelf duidelijk in hoge nood aan sturing en zingeving.
Ik antwoord:
„Ik kán geen waarheid kennen voorbij de beperkingen van mijn menselijk, sensorisch beperkte, perspectief. Alle mogelijke waarheden zijn, in die zin, subjectieve opinies, mogelijkheden, theorieën,… Zeker, ik geloof in een objectieve absoluut overeind staande waarheid. Het is alleen maar logisch dat die er zou zijn. En ik geloof even strak dat die alleen bestaat in een abstract perspectief dat geen mens ooit volwaardig en alomvattend kon, kan, of zal kunnen innemen. Laat staan dat iemand het correct zou kunnen verwoorden, of dat iemand die dat wél beweert te kunnen ooit een betrouwbare bron kan zijn.”
De dame krijgt een duidelijke dikke rimpel op haar voorhoofd. Haar mondhoeken krullen ietsje naar beneden en één neusvleugeltje krult minuscuul minachtend op, en zo toont ze me duidelijk: Ze begrijpt geen moer van wat ik zeg; ze gelooft dat ze me niet kan redden van zekere ondergang wat ze ook doet; en ze is daar oprecht verdrietig om.
Ze merkt iets aan me. Ze weet niet wat het is, maar het voelt voor haar als iets dat ze heel graag redden wil.
Wist ik maar hoe ik haar kon duidelijk maken dat dat iets een geoefend innerlijk gebed met onbrekelijk en onverbiddelijk vertrouwen in Onverwoordelijks zélf is, wars van woorden en wat allerlei andere mensen uit verleden en heden en toekomst allemaal prevelen.
Ik begrijp de pijn van profeten uit ons globale cultuurhistorische verleden wiens namen iedereen is vergeten omdat ze onbekend verbleven en zwegen over alles wat ze niet zeker konden weten, laat staan dat ze het correct en betrouwbaar met woorden konden neerschrijven of uitspreken.
Wie weet werden het wetenschappers.
