Andermans ervaringen met MS. I can relate. De man vertelt echter niet hoe moeilijk het is om met andere mensen om te gaan. Mensen, die meestal niet begrijpen dat ik op het ene moment vol energie een halve tuin kan snoeien, op een ander duurzame oplossingen kan bedenken voor moeilijkheden waar niemand nog wijs uit raakt, en op nóg een ander niet eens in staat ben om de knopjes van motorhomekasten in te drukken zodat ze open gaan, en de concentratie ontbeer die nodig is om mijn agenda-app terug te vinden op een scherm vol met andere appjes.
Het lijkt allemaal zo fake.
Ík lijk fake.
Een wiebelwobbelwandelend impostersyndroom geheel gepersonaliseerd.
Voorts lukt het wel.
Ik kreeg een parkeerkaart – want ook al parkeer ik me liefst zo ver mogelijk in een hoekje van alle anderen vandaan… Soms moet ik ergens specifiek zijn, en vaak staan daar dan parkeerplaatsen vol met auto’s van mensen die altíjd vlot kunnen lopen en niet in hun voertuig wonen.
Zeposia remt de ontstekingen in mijn brein effectief af – bij het laatste onderzoek vertoonden mijn hersenen hun schade status quo en niet verergerd.
Onverwoordelijks gaf me ‘n magische staf op preciés het juiste moment – en als mijn energie wegebt of de hele wereld wankelt onder mijn benen, kan ik daarmee ook nog terug naar Dídean keren. Soms heel vlot en soms nog amper, maar all is well, ik red het zo wel.
Deze week heb ik me in Dídean teruggetrokken, zicht op groen en gele bloempjes. Voor al het andere ben ik te moe. Vlinders en vogelgeluiden, meer hoef ik niet. Meer kan ik amper verdragen. Soms is er een klik, de koelkast’s gezoem, wat vlieg- en voertuigen in de verre verte die eraan herinnert dat andermans hier niet mijn hier is. Oef.
En toch.
Ik stampvoet, ik zet mijn hoofdtelefoon op.
Groenten in allerlei kleuren liggen rustig te stomen in grove stukken boven courtbouillon. Ze kleiner snijden lukt nu niet. Straks kwak ik er een plak zalm bovenop, dan kan die ook nog even garen. Tussendoor lurk ik van een joint met flink wat cbd – nu het mag – zonder thc. Het helpt rustig te blijven voelen ondanks al wat meer dan vlinders en vogelgeluiden aan mijn groene beeld toevoegen.
Da‘s geen advies, mijn lieve Lezer. Roken stinkt, ‘t is voor niets goed. Ik kan nu even echt niet beter. Soms ben ik sterk als verbeten nicotinekauwgum, maar vandaag ben ik een zwakkeling.
Elke paar uur passeren wel wat wandelaars achter Dídean door. Ze zien me niet. De stoere jachthond, die me veel eerder op zijn pad al heeft geroken, laat me links liggen. Hij verwittigt zijn baasje niet, hij heeft respect. Hij voelt vast dat ik me heb afgeschermd, van iedereen wat afgesloten, tenzij tussendoor es kort op social media.
En het is goed zo.
Ik mis mijn maatje, ik heb alleentijd nodig.
Somewhere only we know.
Daar gaat het ons goed.
