Woehoe! Eindelijk. Ik ben nog es alleen. Dídean heeft niks mooi uitzicht hier, en ik moet doorheen plassen ploeteren, maar het is heerlijk rustig. Tot Otje zin in aandacht of lekkers heeft. Otje is de poes wiens mens ik tijdelijk vervang, genaamd naar het personage uit Annie M.G. Schmidts verhaaltjes. Eerst was ze wat terughoudend. Ik snap dat. Mensen zijn labiel en onbetrouwbaar, en dat leerde Otje vast ook al wel. Het lijkt erop dat ze haar defensie stilaan dropt, want sinds gisteren komt ze zelfs heel dichtbij Dídean miauwen als ze honger, of zin in wat aaitjes en aandacht, heeft. Haar stem klinkt zoals ze door haar ogen blikt: rauw, beetje hautain, immer misnoegd. Ze neemt me niet in de maling, ik heb ze wel door. Het is allemaal schijn en stoerdoenerij. Stiekem is ze een hele lieve, hypersensitieve poes.
Ik ben dan ook niet zo alleen als ik van plan was te zijn, want Otje komt af en toe haar kattenzieltje zalven in mijn handen – en dan snort en spint en ronkt ze als de reine liefde zelve. Dan plak ik nadien helemaal jeukerig vol kattenhaar. Potdekke. Ik ben echt nergens gerust!
Erg is dat niet, hoor. Er gebeuren mooie dingen. Aanbeelds schip (ik let op mijn woorden in opdracht van de voorzitter en oprichter) ligt vooralsnog stil aan de kaai – het maakt zich stilaan klaar om nog es af te varen richting Gent en Hasselt voor tentoonstellingen en al dat meer – maar het gaat vooruit: Plankjes zijn in witte olie gezet; offertes voor allerlei verbeteringen en moderniseringen zijn aangevraagd en in de maak; sjablonen zijn genomen; achterstallige facturen van wat schuldenaren werden betaald; een deur is voorzien van meubelbeslag; de afvoer raakte ontstopt; de werken gingen van start in de machinekamer en aan de ramen van de romp.
Dit alles uiteraard dankzij helpende handen en ondersteuning van zowel gasten als sympathisanten. Hoe kan het ook anders! Wat zouden we zijn zonder elkaar? Dit weekend wordt er weeral naarstig verder geploegd. We zullen met z’n vieren of vijven zijn, en da’s genoeg op zo’n bootje. Pardon, ons reuze groot en waardig vrachtschip met geschiedenis! Ach, altijd creatief en optimaliserend, blijven we zinvolvoelend bezig en zo hebben wij almaar minder last van de buitenwereld.
Innerlijke kracht is echt alles. It’s all we’ve got. En ik voel stukken beter. De neuropathische pijn is zo goed als helemaal verdwenen, zolang ik mijn medicatie niet vergeet te nemen. Wekelijks werkt mijn therapeute allerlei krampen in de spieren van dit lichaam weg, en via allerlei drukpunten speelt ze het klaar om mijn zenuwbanen te kalmeren. Het werkt. Ik heb veel minder last van innerlijk wiebelwobbelend voelende benen.
Alleen als ik over mijn grenzen ging en te vermoeid voel loopt het soms nog mis. Dan faalt vooral mijn zicht. Enkele maanden geleden voelde dat nog vreselijk eng. Immers dan lijkt, en voelt, het alsof ik blind word in een mum van tijd. Ik raak ermee vertrouwd. Het gebeurt nooit plots, ik heb altijd tijd zat om Dídean veilig te parkeren als het voorvalt. En ook als het dan urenlang blijft vergergeren – soms tot slechts nog het beeld van louter vage kleurschakeringen – heb ik onderhand vanzelf de verwachting dat het betert na een paar uurtjes rusten met mijn ogen dicht.
O mijn g… Otje spring plots Dídean in! Middenin mijn tekst, zeg. Een primeur – dat deed ze nog niet eerder! – en dat zomaar helemaal live voor uw lezende oog, mijn lieve lezer… Wat een ervaring zal het voor u zijn dit mee te maken, bedenk ik!
Mocht u tengevolge de onbedwingbare neiging voelen om een kleine gift of bijdrage te willen storten om verdere ontwikkeling van ons Aanbeeld en OakTreeProjects te ondersteunen – dan zal ik u met een rekeningnummer, dat ik speciaal apart opende, verblijden. Misschien ook met een klein gedichtje, dat weet ik nog niet. Dat zal van de mood afhangen in welke ik uw bericht terugvind. Misschien heeft u wel een haagje dat een extra scheerbeurt kan gebruiken of zoiets. Let me know als dat zo is. Want alles wat op die rekening van me terechtkomt, komt er meestal als vorm van appreciatie voor allerlei dingetjes die ik onbezoldigd doe. Ook Otje haar mens zal – bij terugkeer van haar vakantie – minstens één euro storten per poessit-dag, áls Otje toont dat ze tevreden met me was.
Die euro is symbolisch. Het gaat mij om de energie-uitwisseling, meer dan om een bedrag. Uiteraard, meer is ook welkom, dat mag. Want alles wat op mijn speciale rekening-voor-giften terechtkomt pas ik toe om zowel Aanbeeld als OakTreeProjects – liefst via elkaar – te ondersteunen. Op dit moment probeer ik bijvoorbeeld voldoende bij elkaar te krijgen om minstens één aandeel bij OakTree te kopen op naam van Aanbeeld.
Zo kunnen we onze gasten, die autonoom willen wonen, ondersteunen om dat te doen zonder dat ze zelf intekengeld op moeten hoesten. En als het traject niet wordt vervoleindigd, of een woonovereenkomst bij OakTree afloopt… Dan behoudt Aanbeeld het aandeel, zodat we met datzelfde aandeel weer iemand kunnen woonbegeleiden. OakTree aan haar kant ondervindt extra ondersteuning om de ontwikkeling en kwaliteit van haar studio’s in cohousings overheen heel Vlaanderen te blijven garanderen. Leek mij een reuze goed idee!
En dus opende ik vorige week die rekening. Er staat nu al 90€ op, geschonken door in totaal 5 verschillende mensen. Ik ben zo blij! Het is mijn karma, omdat ik voor mezelf therapeutisch werk verrichtte, op mijn eigen ritme, wat voor hen vanzelf wat voordelen opleverde: haagjes werden mooi recht gesnoeid; een stapeltje oude klinkers werden met een staalborstel afgeborsteld en naar een andere locatie in de tuin gedragen; verse groenten werden tot een lekkere maaltijd gekookt voor iemand die anders alleen hypergeraffineerde zooi verorbert; een klein perkje werd van onkruid ontdaan en met sierschors verfraaid;… Ik weet niet eens meer wat ik voorts nog allemaal heb gedaan. Ik heb zelfs ergens in iemands beerput staan roeren met een stok. En ik heb allerlei tips gegeven om een probleempjes op te lossen op creatievere wijze dan de vanzelfsprekende, want die waren onbetaalbaar voor de betrokkene. Dikke proppen jarenlang verzameld slijk uit verstopte regenwaterputjes heb ik ook bevrijd.
In ieder geval deed ik niets dat mijn psychiater, neurologe, of therapeute af zou keuren. Ik oefende heel strak met heel bewust mijn lichaam voelen, spiritueel verbonden en goed blijven voelen desondanks, en vooral oefende ik met nergens over voor mij haalbare en veilige grenzen van mijn fysieke, psychische, en emotionele systeem gaan. Dat is voor mij allesbehalve sinecure, maar het is relatief goed gelukt. Ik word er almaar beter in en de resultaten zijn er ook naar, ik ben dankbaar. De mensen zijn dat blijkbaar ook, want er is beweging op de rekening. Ik heb hoop en vertrouwen dat we zo, met z’n allen samen, heel erg mooie dingen veroorzaken. Iedereen wordt er alleen maar blijer van!
Lijdzaam kijk ik toe hoe dat onbeschaamd stukje veelvraat Dídean heel secuur en grondig tot in de kleinste hoekjes verkent, en onverbiddelijk haar klauwen scherpt aan mijn sisaltapijt.
– Otje! Néé! Niet met uw modderpoten op…. grmbl”
Die Otje doet geheel gezwind haar eigen zin. Ze springt van hot naar her en overal, en nestelt zich dan – heel ernstig – op de passagierszetel recht tegenover mijn bureau’tje. Een alinea lang gaapt ze me aan alsof ik hoogstpersoonlijk een belangrijke live uitzending van het plaatselijke Kattenjournaal uitstraal. Vervolgens begint ze haar schoonheidswasje. De vrijpostige, de ijdeltuit! Ik zit van de weeromstuit alleen maar wat verbouwereerd, en zie al snel haar immer schijnmisnoegde snuit onderdoor een hoog opgesteven achterpootje naar me kijken tussenin spierwitte snorhaarsprieten:
– Phuh, nog nooit een kat haar gat zien wassen?
Niet op Dídeans passagiersfauteuil, nee. Oergh, mijn hele interieur bestempeld met kleine zwarte kattenpootjes. Zie ze daar nu liggen, zo zelfvoldaan… Ze is begot fier erop, die kleine Ot! Maar ik kan er wel om lachen, zij het ietwat kattig. Ge kunt er echt niet kwaad op zijn, dat beest is simpelweg te schattig.
Nu nog een titel verzinnen. Goed dat ik blind kan typen, want – zelfs op en tussenin de toetsen van mijn toetsenbord – alles ligt hier vol met Otjeshaar, echt zot.
Voetnoten:
Mijn dierbaar lezer, als u iets wenst te storten om de vernoemde organisaties te steunen, kan u dit – uiteraard – ook rechtstreeks bij Aanbeeld of OakTreeProjects doen (hun rekeningnummers staan vermeld op de websites waarnaar u de links kan aanklikken in deze tekst) maar
a) het bestuur van Aanbeeld heeft mij gevraagd om kleine bijdragen vooraf te verzamelen en pas door te storten als één grotere gift per kwartaal. Dit is om onze boekhouder, die onbezoldigd werkt en zelf de wereld ook vanuit het autismespectrum ervaart, niet te overbelasten.
b) een aandeel bij Oaktreeprojects vraagt een minimum-inleg van 2500€, en opdat Aanbeeld vzw het nadien duurzaam kan benutten om onze gasten te begeleiden naar zelfstandig wonen, moet het ingetekend worden met Aanbeeld vzw als aandeelhouder.
Voor donaties tussen 0,15€ en 50€, al of niet door een therapeutisch werkkader voor mij op te leveren met taakjes die traag mogen gebeuren en nut voor zowel uzelf als mij opleveren, kan u via onderstaand contactformulier, of via mijn facebookprofielpagina, rechtstreeks bij mij terecht. Bloggerscollectief De Volkoren Kiwi staat, om voor de hand liggende redenen, geen publicatie van rekeningnummers toe.
Voorts wil ik graag vermelden dat iedereen, die dat wenst, zicht krijgt op alle periodiek uitgaande transacties van mijn rekening-voor-kleine-giften.
Namasté, en heel veel liefs van mij!
Contacteer Beertje Bernie over deze projecten via onderstaand contactformulier,
