De ijsvogel scheert over het wateroppervlak op jacht, en zet zich tussendoor te rusten op de overhangende tak vlak naast me. Een kikker springt op me af en laat zich wormpjes voeren. De eenden waggelen tegenaan mijn busje ’t water in zonder omwegen te maken. De schildpad ligt te zonnen, en als ik vlakbij hem hurk om gedag te zeggen trekt ie niet eens zijn kop in schild. Een winterkoninkje komt nieuwsgierig kwetteren onderin de eikenkruin, vlak voor Dídeans open laaddeur, en dat doen wat later ook de meesjes. Iedereen hier lijkt mij nog te kennen, iedereen lijkt me te vertrouwen, nog steeds. Alsof ik nooit ben weg geweest.
Waarom ik pogingen om duurzaam menselijke relaties op te bouwen telkens weer voorrang geef op het aanvaardende welkom van al die beesten… Ik vraag het me af. Een koppel bosduiven strijkt prompt ter antwoord neer en streelt elkaar. Heen en weer, en nog es extra een keer, ter demonstratie.
Zucht. Ik huil wat zetelzacht. Veilig. En alleen.
03:03 toont de klok – weeral – als ik plots wakker word. Drie dagen op rij betekent ernstig Toeval voor mij. Louter toeval, vanuit een ander perspectief. Het helpt me niet herinneren aan mijn dagelijks medicatiemoment, dat bevindt zich verderop pas in de dag. Aan wat dan wel, waarom ontwaak ik al drie dagen op rij om precies 03:03?
0 symboliseert de voleinding van een oude cyclus en de start van een nieuwe. Als een zwart gat in het universum, van waaruit niks meer naar het karmacluster aan de ene kant ontsnapt omdat in een bigbang het karmacluster aan de andere kant ontspruit met alle verzamelde herinnering erin vervat.
3 symboliseert zowel de samenwerking tussen het fysieke, het psychisch-emotionele, en het spirituele binnenin één individu; alsook de samenwerking tussen twee entiteiten, of partijen, en een derde, zijnde: de relatie die zij met elkaar vormen, of – al naargelang de culturele context – het hogere dat hen verbindt.
Bij elkaar geteld toont het cijfer 6: symbool van de geliefden, romantiek, evenwicht, zorg voor zelf en elkaar; maar ook van belangrijke keuzes, onvoorwaardelijke liefde, en het balanceren van vrouwelijke en mannelijke energie, zowel in elk individu als in relaties onderling.
In de huidige context van de ervaring die ‘mijn leven’ heet is er geen gepaster tijdstip om de Droomtijd uit gegooid te worden. Al weet ik niet wat het betekent om zo met mijn neus op feiten te worden gedrukt. Ik, aan mijn kant van een band, kan de vernoemde symboliek van 0 en 3 wel onderschrijven. Wat de ander betreft, kan ik dat weten noch controleren. Het is niet mijn aandeel, niet mijn wereld, niet mijn verantwoordelijkheid. Ik weet wel dat alles in mijn wereld me, lichtelijk dwingend en dringend, terug naar hem drijft.
– Mag ik terug in die handen?
– Dat weet ik niet.
– Mag ik van jou?
– Als die handen veilig voelen, en jou willen koesteren, mag je dat.
– Hè… Maar ik wil toch alleen maar in die handen omdát ze veilig voelen?
– Ze moeten ook voor mij, én jij erin ook voor de bijhorende man, veilig voelen.
– Waarom?
– Omdat jouw veilige gevoel niets te maken heeft met veiligheid.
– Maar valt dat ooit samen dan?
– Als de man zich veilig voelt, en hij en ik allebei kunnen vertrouwen in het ons dat we vormen, denk ik dat het mogelijk is.
– Veroorzaak dat dan, please, ik wil terug in die handen!
– Dat kan ik niet. Althans… Dat kan ik niet alleen.
De wereld is beangstigend. Mens zijn is beangstigend. Er gebeuren erg rare dingen. Rare, nare dingen, die soms de normaliteit zelve zijn:
– Hoe gaat het met je?
– Is dat zomaar een vraag naar het protocol van socialiseren in deze samenleving of wil je dat écht weten?
– Euh… Beide, denk ik.
– En wat betreft het willen weten… Is dat omdat je om me geeft?
– Ja.
– Ok. Vertellen hoe het met mij gaat is op geen énkele manier voordelig voor mijn welzijn. Je kan mijn blog lezen. Daarin geef ik wekelijks een update voor wie het ook maar willen weten om eender welke reden. De link er naartoe is zelfs geüpload in mijn dossier bij de regering zodat ze me hopelijk vlotter gerust kunnen laten. Want mijn hersenen frituren, ze ontsteken zelfs létterlijk, als ik elk individu afzonderlijk antwoord op allerlei vragen moet proberen geven.
– Ik lees nooit blogs, van niemand. Ik heb geen tijd om blogs te lezen!
– Wow, joh, rustig maar. Uiteraard wil ik niet dat je mijn blog leest als dat jou belast, en om dezelfde reden wil ik je vraag niet eens probéren beantwoorden: ik geef om ons allebei.
– Dat begrijp ik niet!
– Dat begrijp ik, maar ik heb es de moeite genomen om, héél traag, hardop blogteksten van me te lezen terwijl ik zat te kakken. Ik was niet eens een beetje geconstipeerd, en ik las verdorie vlot twéé van die donderdagdialogen. En dan verlang jij van mij dat ik mijn hersens overbelast in de medische context van zowel autisme als MS? Vraag niet hoe het met me gaat, want als je het echt wilt weten kan je mijn blog lezen, en de gezondheid van mijn fysieke hersenen is belangrijker dan jouw entertainment.
– Jij denkt alleen aan jezelf, jij!
– Dat mag zo lijken, zo is er tenminste iemand van ons beide die ook es aan mij denkt.
Over rare dingen gesproken hoor ik mijn stem – tot mijn grote spijt – tegenwoordig almaar vaker, her en der, hardop opmerken dat ik niet in een positie wil belanden waarin ik het gevoel heb dat ik seks moet hebben tegen mijn zin, of dito een relatie moet beginnen, om geen vriendschap te verliezen. Ik leerde, veel te jong al, dat ik die vriendschap dan sowieso met zekerheid verlies. De wereld is beangstigend. Mens zijn is beangstigend.
– Ik wil terug in die handen! Mag ik – alsjebliéft – terug in die handen?
– Dat weet ik niet, lieverd… Als sprookjes waarheid waren, hoefde ik maar die kikker hier te zoenen. Wat ik nu te doen heb is veel, véél moeilijker, maar ik ben bereid zo moedig mogelijk te zijn.
– Is dat genoeg?
– Ik hoop het.
