Er is koffie, en verbetering in ‘t leefsysteem. De verhoogde dosis medicatie heeft het beoogde effect, bijwerkingen zijn haalbaar – een ietwat ongeoorloofde dosis CBD lijkt te helpen daarmee. Er is geen partner of liefje, maar o, godzijdank is er geen partner of liefje! Zodra een maatje of een vriend die status aanneemt wordt alles immers linke slinkse foute boel – zoals ge in de vorige donderdialoog kunt lezen – waardoor ook het maatje van eerder – en ikzelf, als ik niet heel erg oppas – een monster wordt.
Misschien is het zinvoller te investeren in een usb-oplaadbaar-siliconen-exemplaar. Geen risico’s op soa’s of psychologische oorlogsvoering. Niks drama, hooguit een platte batterij op ongelukkige momenten. Geheel overbodig is zelfs dat. Ik reken wel op Wolkenwezens wat betreft het spirituele deel, en vrij met m’n Draakje in ‘t Onverwoordelijks via de vingertoppen van mijn eigen hand.
Van allen, die ik levend moest begraven, sprak ik overigens laatst met eentje af. Zijn nieuwe samengestelde gezin had geld nodig om een vervelende situatie door te komen met voldoende financiële draagkracht. Ik voorzag hem daarom van een renteloze lening. O ironie, want vooral zíjn moeder – naast alle andere moeders – was indertijd erg overtuigd dat ik op ‘t familiaal imperium en -kapitaal uit was, of op andere wijze slechte intenties had.
Nu… Snel een contract ondertekenen, tot daar aan toe. Het bleek echter teveel voor zijn nieuwe lief om me zonder mopperen te gunnen 30 jaar vriendschap onderwijl ook wat te eren door ervaringen, emoties, een kopje koffie, al of niet met bijhorende song te delen. Het ligt allemaal nogal emotioneel tussen mij en die vriend in de omstandigheden. Een jaar geleden kon ik hem immers bellen:
– Hey maat, goed nieuws! Of allé, slecht nieuws in feite, maar ge hebt uzelf alles behalve belachelijk gemaakt met me te blijven geloven doorheen alle vreemde symptoomperioden in mijn leven. Blijkbaar heb ik MS, en meer dan 20 littekens per MRI zichtbaar in mijn brein, wat een zichtbare, vaststelbare, objectieve, fysieke verklaring voor al die shit die we doormaakten zou kunnen zijn.
De man begon nog net niet te wenen. Ontlading van zijn opgeluchte ego, misschien, of liefde en bezorgdheid. Een mix van beide ligt het meest voor de hand. Dertig jaar mekaar ontmoeten en blijven ontmoeten, doorheen allerlei mogelijke vormen van banden… Het betekent sowieso wel wat. Meer noch minder dan dat, overigens, én de waarde die elk daar in een heden aan verkiest te geven.
Ronduit schandalig vind ik het dan ook als iemand ons geen beetje noemenswaardig geijkte tijd tesamen wil gunnen. Vanuit mijn autistisch ontwikkelde perspectief, en het bijhorende paradigma, is dat alleen maar erg logisch, maar… Ach. Empathie andersóm is van andere mensen gewoonweg veel teveel verwacht. Terwijl ik me – denk ik – wel in haar spreekwoordelijke schoenen kan verplaatsen.
Want op allerlei manieren afhankelijk voelen van een man, en dan merken dat zijn ex hem nog aandacht wil geven, en hij ook haar andersom, is sowieso geen sinecure. Een ex: waarmee hij voordien, tussenin, en nadien vriendschap wist te bewaren; die vrijgezel is en openlijk verklaart dat ze graag een liefje in haar leven wil; die hem geld kan, en wilt, lenen – om háár gezin te helpen, maar dat is irrelevant, want het toont dat er nog vertrouwen leeft tussen die twee; en er drijven ook beduidend duidelijk emoties vanuit een jarenlang gedeeld verleden al sinds prille puberteit.
Ja, ik snap heus wel, da’s ambetant. Ik kan me voorstellen hoe beangstigd en bedreigd ik me zou voelen dan. Áls ik afhankelijk zou voelen van die man.
Ikzelf ben afhankelijk van mijn lichaam, mijn ziekenfonds, en vooral van Dídean. Behalve mijn garagist misschien – om technische redenen – ben ik afhankelijk van geen enkele man. Ik ben dat ook niet van plan te worden, hoe graag ik het ook zou zijn. Aan andermans gezin zien kelderen, en in de ruïnen en ruzies tengevolge daarvan voort te sterven, heb ik sowieso geen baat. So keep your shit together, zou ik haar zeggen.
Of ze maakt straks zelf iets stuk en vervolgens krijg ik weeral de schuld.
Grachten vol met dat soort oude koeien, ik word er ernstig ambetant van.
Want rauw en rottig voelt het voor mij – maar wat kan het de omgekeerd emptahielozen ooit ook maar een beetje schelen? – om vaste waarden in mijn leven zomaar levend te begraven alsof ze dood zijn. Zoals mensen, die me dierbaar waren, die in mijn harts harem bestaan op allerlei manieren met amper ooit of nooit nog contact, inclusief hun kroost die ik soms van geboorte af zag ontwikkelen en óók liefhad. Louter en alleen omdat ik als reden, als opportunistisch excuus, gebruikt word voor een anders zelfdestructieve gedrag.
Laatst haalde zelfs het lief van één van twee kindertijdvriendinnetjes het in zijn getormenteerde hoofd om te eisen dat ik alle contact met haar verbrak. Hij vond dat zij en ik 44 jaar lang liefde, woede, plezier, miserie en vertrouwen – de nodige afstand ten gepaste ruimten en tijden incluis – zomaar even de vergetelheid in moesten smijten.
Want zijn relatie ging kapot door mij – zo geloofde hij – híj ging kapot door mij. Nochtans werd ik er alleen maar, als een laatste redmiddel, bij betrokken omdát de relatie uit elkaar was aan ‘t splijten.
Nu ja, steek het maar weer op die Beer, meneer, sluit u aan bij de rest in de rij vol benadeelden – richt ineens een zelfhulpclubje op – why not? Als ik iémand zo tot positief constructieve zelfontwikkeling heb kunnen inspireren zal ik er trots op zijn – u mag geheel met alle eer en lauweren gaan lopen.
Al neig ik meer naar Beer als totemdier, inclusief het regelmatig herbronnen in zijn berenhol… Het is vast niet voor niks dat de mens vergane stront ook met dat woord benoemt. Voorvaderen hebben er wel vaker dorre grond weer vruchtbaar mee gemaakt. En ook nu lijkt dat te werken in de metafoor.
Want ik laat mij niet zo vlot misleiden, manipuleren, en bedreigen door wie mij beschuldigen omgekeerd. En ja, ik loop wat risico’s zo, maar daarmee laat ik een ander – met respect – de verantwoordelijkheid die alleen die ander toekomt, en behoud ik louter de mijne. Ik kan geen ander een eerlijke kans geven zichzelf te redden als ik niet het risico loop dat ie dat niét doet. Ik kan alleen maar hopen dat mijn geloof en vertrouwen in de anders kracht de ander helpt om die ook, al dan niet terug, in zichzelf te vinden.
Vervolgens blijkt haar lief constructief met zichzelf aan de slag te zijn gegaan, met behulp van familieleden en ook van betaalde professionelen. We steunen hem allemaal. Ook ik, die gedeeltelijk zijn toorn incasseerde en de moeite deed om heel ernstig en serieus antwoord te geven tussendoor mijn eigen leven, waar die mens niks van weet omdat het hem geen moer kan interesseren.
En een ander… Iemand die me niets verweet, die niet met me praatte, die ik maar wat graag nog had ontmoet, die ik zeker niét ‘te hard’ heb aangepakt met alle risico’s die daarbij horen… die ander heeft onderhand zichzelf gedood. Zonder toorn over me heen te smijten, zonder woedend tegen me tekeer te gaan… En iets in mij – gezien wat ik gewend raakte dit leven – vindt dat alleen maar heel erg jammer.
Zou ik, met al mijn brute onvoorzichtigheid en rare ‘onempathische’ ideeën, ook hem per ongeluk geïnspireerd hebben om voor zichzelf haalbaarder te proberen leren leven als ie me de kans had gegeven? In ieder geval had ie mij dan niet achtergelaten met vragen en spijt en een pijnlijk misplaatst gevoel van verantwoordelijkheid… Ik voel me echt rot.
“Burn, burn yes the Bernie burns!” Zong een maatje soms, lang geleden, toen we samen naar school fietsten, in een ritme van Rage Against The Machine. Ik begrijp nu wat ook dat maatje zelf toen niet wist dat hij ermee bedoelde. Zelf keel ik Sinead achterna ter antwoord. Ik weet ook wel als een feniks uit de asse te herrijzen, en het lijkt ook echt mijn lot. Het maakt niet uit wat anderen denken, of vinden, of zeggen van me. Leugenaars… We zijn het allemaal.
Oergh! Bombtrack mijn botten, serieus, ik brand! Misschien wel mee met Griekenland. Energetisch werkend moet ik – zo geloof ik – dringend wat blussen in mezelf om ginder ook een beetje mee te helpen vanop afstand. Misschien is energetisch werk niks dan dikke bullshit, maar kwaad kan het zeker niet. Ik smudge wat witte salie in het rond en richt me tot mezelf.
– Gij voelt boos eh?
– JA!
– Amai. Gij voelt echt héél boos eh?
– JA!!
– Wow, joh, gij voelt echt razend, gij…
– JAA! Ik wil iets kapót slaan! Ik wil ze vermoorden allemaal! Ik ben echt KWAAD!
– Helemaal terecht, voel jij, het is ook erg onrechtvaardig allemaal.
– Welke oen heeft iets als rechtvaardigheid uitgevonden? Want niks zo bestaat zomaar zonder tegenhanger!
– Niemand, beide polen zitten in ‘t karma doorweven vanuit lang, lang geleden.
– Van toen we nog een vacht hadden?
– Jep. Toen we ook nog hulpeloos met kroost en al omkwamen als ons mannetje zich door een ander vrouwtje liet verleiden. Toen we ook nog voedsel uitkotsten om als bezetene snelle koolhydraten te vreten als we de kans hadden, omdat ze zo zeldzaam waren. Toen we nog…
– En die anderen beseffen dat niet, want die herinneren zich dat niet, en verblijven onbewust van de impact?
– Zoiets.
– Ok, dan is ‘t logisch… Vervelend en triest maar gewoon heel natuurlijk en logisch.
– Mooi zo, kan je dan weer voort met Alwatis zoals het is zonder er zelf in te willen overlijden?
– Ik denk het wel.
– Ok.
Heel goed, want er is koffie. Ik voel veilig alleen en sereen. Niets of niemand die de vrede in mezelf komt verzeiken met vergelijken, wedijveren, en egostrijden. En al helemaal niet zoals gewoonlijk vies veronderstellend. Heerlijk rustig is het hier in mij. Fijn thuis in Dídean, geparkeerd in een afkoelend Rondom. Een prachtig wandelpark lonkend achter de ruiten, die me van de storm vrijwaren. Pijn blijft terug binnen de perken, en alle verdriet, onmacht, razernij, en woede vinden een constructieve weg dankzij louter mezelf. Ik heb vooralsnog nog wat vertrouwen in mijn draagkracht, ongeacht wat anderen allemaal kiezen of niet kiezen te zeggen of denken of doen.
Wat misschien wel nut heeft hier en daar.
Beroerden moeten soms wat beren om te kunnen boeren, zeg maar.
Op naar vruchtbaarder grond!
Mijn lieve lezer, dat doet me eraan denken, geheel voetnootgewijze: we hebben ondertussen 2292€ voor een eerste Aanbeelds aandeel van OakTreeProjects bij elkaar. Nog 208€ te verzamelen, en dan is de aankoop van het eerste aandeel rond. Weerom heel erg bedankt om deel te nemen, en zeker om te lezen.
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.
