De poes en haar papa…
Als je een heel jonge kitten in huis haalt, lijkt dat wat op een nieuwe baby krijgen: je bent er op slag, tot heel ver over je oren verliefd op! Je wilt er voortdurend naar kijken, aan voelen, het strelen en kussen… Alleen: bij een baby krijg je vaak tegenstrijdige raad, naargelang wie het zegt of “in welke tijdsgeest” je leeft: “Je moet je baby oppakken en troosten van zodra ze wenen!”, “Niet oppakken hoor: dan worden ze verwend en willen ze altijd meteen opgepakt worden”, of zoals de raad die mijn mama 70 jaar terug kreeg: “Wat er ook gebeurt: laten wenen! Leg haar maar van in het begin in haar eigen bedje, boven in haar kamer! Dan hoor je haar ook niet wenen!”, terwijl mijn kamer in de school waar ons gezin toen woonde anderhalve verdieping hoger was, in een gebouw waar de plafonds 6m hoog waren…terwijl je een kitten vooral veel op schoot moet nemen, strelen, knuffelen… als je hoopt een kat te krijgen die op je schoot komt liggen spinnen, die graag gestreeld wordt enz.
Als die kitten dan nog zo’n zwart-wit pluizenbolletje is, tja, dan kàn je ook niet anders dan het op schoot nemen, strelen, kussen… Dat was zo bij mama en bij papa Maar: vooral mama was anderzijds ook wel streng en consequent: zo was ze in haar peuterklas, maar ook bij haar twee jongens thuis was ze altijd zo geweest. Dus ook met kleine Pitou! Korte en duidelijke en streng uitgesproken zinnen, daar geloofde mama erg in. Pitou die op de tafel sprong: “Pitou neen! Af!” En Pitou sprong eraf… Papa kon en kan niet streng zijn, als Pitou op de tafel sprong klonk het eerder heel lief: “Neen Pitoutje, je weet dat je niet op de tafel mag springen he? Ga er eens af…” En Pitou kwam “kopjes geven” aan papa… Van op de tafel…
De afspraak was ook: niets geven als we aan het eten zijn, of als ze bedelt! Na een paar weken probeerde ze dat zelfs niet meer bij mama! Bij voorbeeld als mama, altijd veel vroeger uit bed en dus alleen aan de ontbijttafel zat, zat ze veelal op haar “kasteel”, haar mooie, hoge krabpaal. Mama eet ’s morgens meestal 3 boterhammetjes met één of andere smeerbare kaas.
Kleine Pitou wacht af, en volgens mij telt ze mijn boterhammen: 1…., 2….., 3!
En Hop: Pitou gaat naast mijn stoel liggen!
Bewegins- en geluidloos.
Vroeger deed ik, als ik mijn derde boterham op had, en klein likje kaas op mijn bord en zette dat op de grond. Omdat Pitou wat de neiging heeft om te zwaar te worden en dat niet mag omdat ze wat lichte hartproblemen heeft, proberen we dat in de hand te houden door onder andere “extra’tjes” te vermijden (of dat zou toch moeten…) dus in plaats van een klein schepje op mijn bord (LIK! En het is weg), mag ze nu mijn mes aflikken, waar veel minder kaas aanhangt maar waar ze veel likwerk aan heeft voor het mes weer ‘schoon’ is…
Ze weet dat papa veel minder consequent is. Minder? Eigenlijk is hij héél erg consequent: poezemie krijgt altijd iets extra’s! Met het gevolg dat, zelfs al ligt ze ergens te slapen, ze van zodra ze hoort dat papa boterhammen gaat eten, vlak naast hem zit, hem aanstarend, zijn been soms even aanrakend met haar kleine pootje… Regelmatig verdwijnt er een stukje kaas of vlees van zijn bordje… richting Pitou! Na ontelbare vergeefse pogingen om hen tweeën op te voeden (Pitou zou nog lukken, maar papa???) heeft mama het opgegeven. Maar op regelmatige tijdstippen moet mama ingrijpen, want die extra’tjes worden meestal elke week iets groter… dus wordt papa tot de orde geroepen en herpakt zich een beetje… Hij beseft dat het moet, wil hij zijn “meisje” nog wat houden.
Ook krijgt de deugniet een paar maal per dag een afgewogen hoeveelheid in-haar-maagje-opzwellende dieetkorrels, die ze gelukkig heel graag lust, liever dan om het even welke andere korreltjes. En sinds kort om 12 uur ook een zakje natvoer, wat ze vroeger niet lustte! Korrels krijgt ze om 7, 18 en 22uur. Alleen komt ze, behalve ’s morgens vroeg, soms wel al 1 uur voor het tijd is, bij papa zitten. Vlak voor hem… terwijl ze hem strak in het gezicht kijkt! Ze beweegt geen haartje, geen oortje noch haar staart… Ze blijft papa aanstaren… wat hem ongelooflijk op de zenuwen werkt! In plaats van haar gewoon te negeren, wat niet enkel kleine kinderen van hun ongewenste gedrag afhelpt, maar ook poezen, laat hij zich om de zoveel tijd verleiden om iets te zeggen: “Pitou, stop met kijken!” “Pitoutje! Het is nog geen tijd!” “Pitou, stop!” Moet het gezegd dat Pitou enkel meer hoop krijgt dat papa zo erg door haar gestaar zal worden geënerveerd dat hij zal toegeven?
Wat ze ook wil proberen: ze weet papa altijd zo ver te krijgen dat hij doet wat zij wil! Bijvoorbeeld de kattenluikjes… Er zit er één in de deur tussen de keuken en de tuin, en één tussen de gang en de woonkamer. Ze heeft absoluut geen problemen om die luikjes te gebruiken, alleen… ik vermoed dat ze in een vorig leven koningin is geweest, in een tijd dat een koningin voor alles een lakei had, zeker om de deur te openen als Hare Majesteit ergens naar binnen of buiten wou gaan! Onze kleine kat laat dus, zo vaak als dat kan, iemand de deur voor haar openen. En die ‘iemand’, tja, dat is natuurlijk haar papa! Oorspronkelijk was dat enkel als papa bij de deur stond, maar nu probeert ze, telkens papa in de zetel op anderhalve meter van de deur zit, aan de deur te gaan zitten, wachten, tot papa rechtstaat en de deur voor haar opent. Meestal gebeurt dat in stilte… Maar wanneer papa niet reageert, probeert ze hem toch, met een zacht gemiauw naar de deur te roepen… Zit mama alleen in de zetel, dat gaat de ‘jongedame’ (hoewel: jong? Ze is vandaag 4 oktober precies 15 jaar oud! Een mooie leeftijd voor een poest die geacht werd er niet meer te zijn…) helemaal zelfstandig waar ze maar naartoe wil! Meer het allerergste, en ook het allerleukste wat ik haar, verscheidene keren, zag doen? “Mraaauw”. Papa opent de deur en laat haar buiten. Gaat weer zitten en neemt zijn laptop… “Mraaauw!” klinkt het uit de gang, dus: papa staat recht en opent de deur! Papa zit nog net niet terug op zijn plaats als… “Mraaauw”. Papa opent de deur en laat haar buiten. Gaat weer zitten en neemt zijn laptop… “Mraaauw!” klinkt het weer uit de gang… Toen besefte papa pas dat de lieve kleine pluizenbol met papa’s “voeten speelde”! En dat is echt méér dan één keer voorgevallen…..
Papa rookt. Maar sinds vele jaren niet meer in huis maar enkel buiten. Hij gaat dus verschillende keren op een dag naar buiten, naar het terras of de tuin. Meestal roept hij dan ook “Pitou! Ga je mee?”, want Pitou speelt, slaapt, klimt… graag in de tuin, maar vindt dat vooral leuk als één van ons ook buiten is. Meestal gaat ze dus mee als papa haar roept. Als we op de camping waren of nu nog als we in het buitenland zijn, altijd in een huis met een tuin, gaat Pluizenbol enkel buiten, vastgemaakt aan een lang koord. Thuis is de tuin niet erg breed en staan er hoge muren rond, waardoor Pitou er niet uit kan. Omdat papa ervoor zorgt ook dat de paar bomen die er staan tijdig gesnoeid worden, kan ze helemaal vrij in de tuin rondlopen en in de bomen klimmen zonder dat er risico is dat ze via de bomen toch over de muren kan verdwijnen. Ze is dan ook, zeker in het voorjaar en de zomer, heel veel buiten. Maar, zoals gezegd houdt ze erg veel van gezelschap in de tuin. Een tijdje terug kwam ze naar papa, die in de zetel de krant zat te lezen. “Mraaauw! Mraauw!” Papa keek op, Pitou liep richting keuken en tuin… Papa keek weer in de krant… Daar was Pitou terug: “Mraaauw! Mraauw!” en weer terug richting keuken… na een paar keer besefte papa dat ze wou dat hij meeging (op die manier kwam ze mama ’s middags na het eten ook vaak halen om een beetje in de zetel te zitten, benen omhoog, dekentje erop én: Pitou kan op mama’s schoot een dutje gaan doen!) Had ze misschien iets gezien in de tuin? Papa ging dus mee naar buiten… Daar was niets te zien, maar kleine Pitou wou blijkbaar dat papa eens met haar mee naar buiten ging! Papa had daar niet zo veel zin in en ging weer in zijn zetel zitten… En weer kwam Pitou hem halen! Papa zei “Neen Pitou, ik ga niet mee! Ik blijf hier zitten!” Toen ze merkte dat hij echt niet mee naar buiten wou, draaide ze zich om op de heel typische ‘boze-Pitou-manier’ en liep ze, op haar eigen typische manier in zichzelf mompelend, naar buiten. Ze was daar blijkbaar erg boos om, want voor de rest van de dag keek ze niet meer naar papa om, zelfs niet om hem aan te staren om papa duidelijk te maken dat het tijd was om te eten! Als ze al in de omgeving van papa zat, was het onbeweeglijk, met de rug naar hem toe!
Hoe zegt men dat? Het dier heeft maar de spraak tekort? Die spraak heeft onze poes niet nodig om ons duidelijk te maken wat ze wil!
