Wat een heerlijk kronkelend verlaten baantjes! Hier en daar wat zijstraatjes die levend lopen in een veld of bos. Niemand die er verder kan middels een stalen ros. Ik lijk in een prachtig half ongerept ver buitenland beland, hoewel Dídean ergens in de contreien van Zelzate hobbelt, onderweg naar de Huysmanshoeve in Eeklo. Huisjes lijken tevoorschijn getoverd uit een sprookje met hier en daar een boerderij, voorts overal velden en akkers en bos en… wow!
Ik stamp op de rem. In de bocht. Dídean staat neus tegen euh… de pinnen van een pikdorskolos.
Shit zeg. Al goed reed ik verre van de toegelaten 70, of ze was volstrekt total loss. Wat een gevaarte! Ik deins een heel eind achteruit, draai achterwaarts de oprit van zo‘n sprookjeshuisje op, en laat het logge ding brommend en grommend passeren. Ik wuif vriendelijk naar de lieve landbouwer die „dank je wel” gebaart. Net wanneer ik begon geloven dat hier niemand woonde behalve hazen en fazanten.
Ik heb met een dame afgesproken die één van mijn kussens een tweede leven zal geven. Want samen met Dídeans bed verandert heel wat aan haar inrichting. De losse kussens op mijn bankje zal ik vervangen door één groter en steviger rugkussen op maat, dat ‘s nachts neer komt te liggen en de matras wat breder maakt.
De afgelopen week vloog voorbij. Ik was in rep en roer en stomverbaasd, maar ik bleef afwisselend rustig en rampzalig onrustig verder prutsen. Ik prutste in de ene streek verder aan Dídean bij de ene vrienden, en dan weer in de andere bij andere vrienden, en nu pruts ik onderweg voort met naaldvilt en lijm. Waar ook mijn energiepeil en parkeerruimte de kans ertoe bieden. Godzijdank voor vrienden. Vooral voor vrienden die niet waanzinnig of gemeen of onsamenhangend of onberekenbaar en bijgevolg volstrekt onbetrouwbaar worden van mijn bestaan. Zulke vrienden, zeldzaam, net als ik… bestaan.
Het was jammer genoeg al te laat.
Flarden flashend ver verleden beelden kwamen mijn ervaring op de minst welkome momenten tormenteren. Ook nu nog, een week nadat ik ben weggereden waar iemand me stroboscopisch verdacht van achterbakse intenties, verweven in absurde samenzweringen, en gokte naar logische redenen, maar tevoorschijn kwam met mogelijkheden die van de pot gerukt onlogisch zijn.
Ik begrijp hoe dat zo komt. Althans… Dat denk ik toch. Mensen met een ijzersterke intuïtie en intens verhoogd sensorisch aanvoelen krijgen geen degelijke begeleiding of opleiding om met die gave om te gaan. Ze vallen wel vaker volledig ten prooi aan hun brein om het allemaal logisch te maken. Ze vergeten van stress vanzelf dat ze ook „maar mensen” zijn, die niet kunnen ontlopen dat ze éigenlijk niets met zekerheid kunnen weten en bovendien heel wat gedachtenfouten maken in alle gedachtensporen onder hun razendsnelle onafgeremde gedachtentrein.
De getroffen mensen zélf zien dat zelden zo. Die geloven hun brein, door-en-door-met-absolute-zekerheid. Want dat levert – hun inziens – de enige mogelijke verklaring op. De enige logische.
Zoals mijn mama écht geloofde dat satan mij gezonden had om deze wereld te verkloten, en ook écht geloofde dat god haar zei dat zij degene was die de wereld moest redden van mij, toen ik nog louter hulpeloos klein kind was.
Dat haar geest zulke ideeën tevoorschijn toverde om aan te kunnen dat ze niet de mama was die ze wilde zijn, onder invloed van gigantische stress die ze had omdat een vunzig foute pedofiel met mijn oudere zusje – zelf nog maar elf – gaan lopen was… Dat was niet logisch voor de‘r. God, satan, en een kleine krijsende baby als de antichrist: dát was de enige mogelijke verklaring!
De mens wiens oprit ik ontvluchtte zou daarop vast zeggen: „Dat is helemaal niet logisch, god en satan zijn an sich niet eens logische begrippen.” Ah, maar daar gaat het net om. Voor hém, en voor velen, is dat niet logisch. Maar voor mijn mama – die haar belangrijkste ontwikkelingsjaren als half weesje in een klooster doorbracht ergens vlak na het einde van de tweede wereldoorlog – was het voor de hand liggende logica als koude pap. Ingegeven met de paplepel tot de identiteit waarmee zij haar eigen wereld, en die van haar kinderen, vormgaf.
En zo is het voor mij, en voor velen, helemaal niet logisch dat meerdere mensen – waaronder ook professionelen met een fulltime beladen agenda vol met andere mensen, waaronder ook andere professionelen met een fulltime beladen agenda – zich zouden bezighouden met uitvoerig ontworpen samenzweringen om één enkele medemens een beetje zelfvertrouwen bij te brengen. In de massa van een overbevolkte wereld en in een maatschappij waarin talloze getormenteerde mensen op jarenlange wachtlijsten staan voor geestelijke gezondheidszorg dan nog!
Jammer genoeg bleek dat voor die mens – net als god en satan voor mijn mama – elementaire logica, en de enige mogelijke verklaring.
Mij lijken het wanen, ontworpen door een geest die het logisch voor zichzelf wil maken dat er mensen zijn die waarde in hem zien terwijl hij zichzelf waardeloos vindt. Het is veel meer dan sneu, zoiets.
Want waardeloos vind ik die mens allesbehalve, en ik zou niet liever dan op hem – op zijn, voor mij o zo herkenbare, gevoelig liefdevol verantwoordelijke hart en op zijn gaven en kennis en talenten durven vertrouwen. Dat gaat niet, want ziek is die mens – naar mijn mening – zeker wel. Hij moet eerst helen. Ik wil alleen maar dat ie zo snel mogelijk herstelt, zodat zijn intrinsieke waarde ook effectief waarde kan beleven en delen in het Rondom zonder zelfdestructie.
Mijn enige bijdrage is louter zelfzorg, waarmee ik hoop dat ik een goed voorbeeld geef voor wat hij, en wij allemaal, zélf hebben te doen hier. En dus… Ondanks al wat geschiedde wordt mijn huisje dan ook – beetje bij beertje bij beetje bij beertje – almaar terug leefbaarder, serener, mooier, en functioneler.
Ik voel soms zelfs wat stille rust in mezelf weerkeren, tussendoor de momenten waarop ik uitgeput de gevolgen draag van andermans miserie. Ik verwerk, terwijl ik verder aan Dídean werk zodat ik doorheen de winter kan komen zonder mijn nomadenleven op te moeten geven als die multiple sclerose het moeilijk, maar nog niet té moeilijk, maakt.
Het is niet fijn. Ik probéér, al jaren, om minder krampachtig compulsief autonoom te zijn… Ik probéér te oefenen met durven vertrouwen en rekenen op andere mensen. Maar telkens ik dat doe, loopt het fout. Op allerlei verschillende manieren. Dat deed het ook nu weer. En ja, i know. It‘s all a self-fullfilling prophecy. Een ernstig hardnekkige, al sinds mijn prilste kindertijd. Ik ken helemaal niks anders.
Anderzijds… (Om mijn aloude positiefste vibes niet te verliezen!)
Ik ben ook wat moois uit de spreekwoordelijke grond beginnen stampen. Want andere mensen – die net als ik geheel, of half, op invaliditeit leven vanwege allerlei kwetsbaarheden – geven soms aan dat ze zelf ook graag vrij zinnig vrij willig dingetjes willen doen op hun eigen tempo en ritme. Om zichzelf en anderen te helpen en zo, via vrije bijdragen en giften, fondsen te werven voor projecten die nog veel méér andere mensen duurzaam verder helpen.
Da’s pas logisch! Zo hervinden wij immers een fijn en waardevol gevoel ondanks het feit dat de maatschappij ons als INVALID heeft bestempeld omdat we het normale ritme echt niet kúnnen volgen zelfs al zouden we het willen.
Ik ben daarom begonnen zulke mensen in een groepje te verzamelen om samen te doen wat ik alleen doe tot nu toe. Een professionele psychologe met ervaring zet mee schouders onder dat spontaan ontstane initiatief, zodat ik er niet alleen voor sta. OakTreeProjects is ondertussen bezig om onze verzekeringen en de nodige documenten te regelen zodat we in orde blijven met alle administratieve rompeslomp en vzw Aanbeeld steunt ons op allerlei praktische en technische manieren.
Ons doel is vooral om te vermijden dat Vrij Zinnig Vrij Willige Helpertjes, die graag inzet leveren voor zichzelf en de maatschappij, zelf niét begeleid en ondersteund worden. Want mensen zoals ik schieten wel vaker voorbij alle eigen grenzen en krijgen respectloos hete deksels op hun neus die ze simpelweg niet verdienen.
Het gebeurt al te vaak dat particulieren – al of niet bewust van wat ze veroorzaken – hen louter inzetten om zoveel mogelijk geld en middelen uit te sparen. En de organisaties via welke ze zich vrijwillig inzetten kunnen, vanuit tijdsgebrek of onwetendheid, vaak niet veel meer doen dan zeggen „Breng je kilometers en andere onkosten binnen hoor, we betalen die terug.”
Zo ontstaan tragische verhalen waarin vrijwilligers bij één van hele vele vragers onbezoldigd onmenselijk hard travakken terwijl andere vragers in de kou blijven staan. Soms tot ze zó uitgeput raken dat ze: de administratieve rompeslomp van onkosten aanrekenen naast zich neerleggen; eigen spaargeld investeren om andere mensen hun leefwereld beter vorm te geven terwijl hun eigen wereld geheel achterop raakt; hun eigenwaarde almaar dieper keldert tot een hoopje wan dat afhankelijk is van de dankbaarheid van die éne hulpbehoevende zonder elders waardering te vinden; zonder achterban in geval van geschillen of conflicten of ongeval; enz…
Misschien zelfs tot ze zelf zó hulpbehoevend zijn geworden dat ook zij moeten aankloppen bij de instantie voor welke ze vrijwilligerswerk deden. En zo is de cirkel rond, want die vraagt dan weer extra subsidies aan vanwege de overload aan hulpbehoevende cliënten en het gebrek aan vrijwilligers.
Ja, zo zie ik dat dan.
Niemand die het expres veroorzaakt – uiteraard – en toch is het, vanuit mijn perceptie bekeken. Uiterst tragisch allemaal. I‘ve been there, i’ve done that, i’ve stood in those shoes. Multiple times. Ik vind er geheel niks goeds aan.
Ik weet wel dat mijn perceptie beperkt is tot mijn subjectieve waarheid. Alles is nuanceerbaar relatief aan al het andere in het Rondom. Het neemt echter niet weg dat, tengevolge van die perceptie, een tof initiatief is ontstaan! En daar word ik nu es simpelweg content en vrolijk van.
Ons groepje Vrij Zinnige Vrij Willige Helpertjes willen ons vrijwilligerswerk veiliger voor alle vrijwilligers, alsook voor de aanvragers, proberen organiseren. Of dat zal lukken zullen we gaandeweg merken. Alles kan altijd nog veel beter, en we houden ons klaar om alle spreekwoordelijke kinderziekten te bestrijden.
In ontwerp is het als volgt:
Ikzelf en andere deelnemers zullen gerechtelijk goed gekaderd, verzekerd, en gesteund worden via de overkoepelende organisaties. Aanvragers zullen hun bijdragen en giften kunnen inbrengen bij de belastingen. Intern volg ik mee op – als wat heet „ervaringsdeskundige,” – dat niemand in onze groep te ver over zijn of haar grenzen gaat. Mét ondersteuning van ervaren professionals wanneer nodig.
De aanvragers zullen goed en wel begrijpen dat ze geen garantie krijgen over werktijd noch kwaliteit, en zeker ook geen monopolie kunnen nemen op onze inzet. Ook zullen ze heel duidelijk worden ingelicht dat er geen loon wordt gevraagd noch betaald, maar wel een vrije bijdrage voor de sociale en maatschappelijke projecten voor welke onze groep zich onbezoldigd inzet.
Tof toch? Wish us luck, mijn lieve lezers, en tot volgende donderdag!
