De Kabouterjuf
door Juf Else
Ik ben juf Else en ik schrijf graag, als ik de tijd heb (want je weet: gepensioneerden en tijd hebben…) Momenteel doen allerlei dingen me terugdenken aan vroeger, dus is er een grote kans dat ik schrijf over mijn herinneringen. Maar dat kan net zo goed over iets zijn dat ik las, iets wat me boos maakte, of net blij. Kortom: ik heb er geen idee van wat er zoals uit mijn pen zal vloeien! Vaak weet ik het pas als de eerste woorden op papier, of in dit geval op het scherm staan!
-
Eten maken is geen koken!
Van “eten klaarmaken” hou ik niet zo veel, van “koken” daarentegen… Echt “koken” is het liefste dat ik doe! Ik eet graag. Altijd al… Ik herinner me dat ik, als klein meisje van zo’n jaar of 8, 9 de deur opende boven aan de trap naar onze kelderwoning in de school waar mama conciërge was,…
-
Als je een baby krijgt en ziet opgroeien, maar vooral: als jouw kind kanker krijgt… een rollercoaster van emoties!
Vorige week was het 46 jaar geleden dat ik het zwaarste werk ooit deed en de ergste pijn onderging die ik ooit had. Die dag was het ook precies 46 jaar geleden dat ik me in de hemel waande. In de bijna 70 jaar van mijn bestaan het ik me nooit gelukkiger gevoeld als toen……
-
Over de evolutie van de tenen en andere ergernissen.
Alles wat leeft, evolueert, ook de mens. Sinds we lopen op twee benen zijn onze armen korter geworden, onze hersenmassa is veel groter, dus is onze schedel ook groter geworden, van onze staart blijft enkel nog het ‘staartbeen’ over… We worden steeds groter ook. Steeds meer mensen krijgen geen verstandskiezen meer, en van wie die…
-
Herinneringen… Honderden kaboutertjes. (Deel 2)
Plagen is om liefde vragen… De twee vriendinnetjes van Dunia, het Iraans-Russisch meisje waarvan ik in mijn vorige blog beschreef hoe ik “ haar frank zag vallen ”, waren ook twee heel slimme meisjes. Als ik eens een grapje maakte, hadden zij, in tegenstelling tot de meeste klasgenootjes, meteen door dat het een grapje was.…
-
Herinneringen… Honderden kaboutertjes. (Deel 1)
Hoeveel zouden het er geweest zijn? Geen idee eigenlijk, maar het waren er veel, heel veel… Het waren er honderden, vele honderden kabouters! De ene wat groter, de ander wat kleiner, met sproetjes en zonder, zonder en met brilletjes, met Sneeuwwitje-witte huidjes tot bijna zwart, lang haar of net ultra kort, van sneeuwwit over ros…
-
Mijn kerstbeleving door de eeuwen (of waren het jaren?) heen…
Mijn eerste herinnering aan het “kerstgebeuren” moet zijn van toen ik een jaar of drie was. Mama moest in de stad boodschappen doen, en ik mocht mee achterop de fiets. Mama beloofde me: “als je braaf bent en niet zaagt en trunt (ik was blijkbaar een grote zeur en wat wij een trunte noemen: ik…