Sommige mensen hebben moeite te geloven dat ik medische miserie heb en realtime horror in mijn verleden. Omdat ik zo gelukkig en tevreden kan voelen, en dat uit kan stralen. Ze kunnen zich niet voorstellen dat zoiets kan, als mijn obstakels waarheid waren. “Mensen die zo’n zaken écht hebben meegemaakt, die doen niet zoals gij!”…
Zoveel parkings, parken, en paadjes waar ik nooit eerder zonder het Syrrebeest was. Ik heb eraan te wennen. Tijdens de ritten neigt aan elk rood licht, in elke file, mijn hand vanzelf opzij om haar hoofd nooit nog tegenaan mijn dij te vinden. De enige constante in het fysieke leven is verandering. Er zit niks…
Onderhand zit ik mijn nieuwe woonst te plannen met oog op mogelijke beperkingen die de wet of het lijf oplegt. Geen sinecure, want ik heb helemaal geen zicht op wat de toekomst brengt, niet eens een beetje voorstelling van verwachtingen. Elk moment kan een volgende opstoot maken dat ik niet meer kan chauffeuren, maar elk…
Met een gezwollen gezicht, en wallen waaraan mijn overleden grootmoeder zichzelf in elke spiegeling met zekerheid herkent, draai ik na een lange rit de parking op. Groot verbodsbord doemt dreigend duivels verlicht door Dídeans koplampen in het duister. Ik twijfel. Sebenne stuitert: -Het mag niet! Rijd weg! -Wacht, wicht, wacht. Lees het onderbord. -Het mag…
-B, ge moet iets schrijven, het is donderdag. -Het gaat niet, ik ben te verdrietig. -Tover dan een tekst tevoorschijn die ge eerder schreef. -Ok, dan: Waarom toch, wáárom doe ik het toch telkens weer, gezien de gevolgen? Ik besloot me nog es te begeven onder andere mensen, met alle mensenkenmerken en mensenwensen. Ik veroordeel…
Wat betreft grenszones van maatschappelijk protocol inzake parkeren lijkt in België te gelden: als het niet opvallend niét reglementair is, en het creëert geen overlast voor andere burgers, dan is het ok. En anders moet het stoppen. Wanneer het vaak of voor veel mensen als overlast voelt wordt de wet verstrengd. Versoepeld kan ook. Stel…